1 maart
De donder en bliksem om 3 uur s’nachts symboliseert het gevoel wat afscheid nemen van Uganda met me doet.
Ineens zijn die 2 mooie, intense, heerlijke maar ook zo nu en dan verdrietige weken voorbij.
Ik zal Uganda missen vanwege de vele intens mooie contacten, zijn prachtige natuur en cultuur op de evenaar (waaronder de aapjes die over je dak hollen), alles wat Stichting HUG opgebouwd heeft en nalaat, de warme vriendelijkheid en gastvrijheid van de bevolking, de bedrijvigheid langs de kant van de weg van een ieder die probeert wat centjes te verdienen, de rode wegen met zijn kuilen en modder na een regenbui, zelfs de minder leuke kanten als de malariamuggen, de corruptie en de kakkerlakken, het dierenleed…… want die tegenstelling maakt dat ik het perspectief altijd kon blijven zien.
Kortom mijn 2e thuis laat ik achter…!
Dat doet meer verdriet dan ik zeggen kan…!
En dan is het ochtend en cleant de tuinman van het Airport Guesthouse de prachtige tuin na het nachtelijke gespuis en schijnt de zon weer.
Een exacte weergave van mijn gevoel.
De bloemen schitteren extra door de verkwikkende zonnestralen
Het is fijn om naar huis te gaan, naar Henk en naar iedereen die me daar zo intens lief is.
Mijn koffers en ziel schoon te poetsen en me weer bezig te houden met de dagelijkse wederwaardigheden van het leven.
Al heel binnenkort zal bij Martijn, Jessica en Avalon ‘zusje’ haar intrede doen. Een prachtig nieuw blad aan onze familieboom, het kindje waar ik me intens op verheug en al mijn oma-liefde weer aan kwijt kan.
Goodbye kleine Henk, goodbye Irene, goodbye al die 5 andere kinderen die ik blijf volgen en last but not least:
Goodbey Vincent.
