27 februari
(ziekenhuis afval naast de weg gedumpt…)
Al vroeg zette dr. Tamar de auto voor en reden we tamelijk snel door het verkeer naar het kanker instituut van het ziekenhuis Mulago in de hoofdstad Kampala.
Daar vonden we Vincent, die samen met onze contactpersoon van Mulago, in de hitte de loodzware koffer vol borstprothesen een steile berg optilde, om uiteindelijk in een soort garage de borstkanker patiënten van borstprothese(n) en prothese bh te voorzien. Voor de blijdschap voor de prothesen en de psychologische en letterlijke hand op de schouder van de vrouwen doe je dit. Maar het vréselijke leed dat je te zien krijgt, brengt je volledig van je stuk. Ik mag en zal niet in details treden, maar de vrouwen die in de dorpjes wonen komen, zonder uitzondering, te laat naar de kliniek als ze borstkanker ontdekt hebben. Ze moeten alles zelf bekostigen, ook als er geen hoop meer is.
Tamar bleek een volleerde bh/prothese aanmeter te zijn. Ik was zó blij dat ze er bij was!

Zo’n 20 vrouwen gingen blij de deur uit en met meer zelfvertrouwen hun woonomgeving tegemoet.

Twee oudere dames kregen een fancy blonde pruik, waar ze hard om moesten lachen maar toch gesteund en met herkregen zelfvertrouwen hun levenspad (dat gezien hun vreselijke aandoening mogelijk niet meer ver gaat) kunnen vervolgen.

Lunchen in Lugogo is altijd een feestje en om bovenstaande te verwerken hadden we dat even erg nodig.

De weg daarna naar Noah’s Ark in Mukono ging, net als vorige week maandag, weer erg langzaam vw de file. Dan is het extra lekker om in het rustige huisje op de heuvel terug te komen, waar ik mijn laatste avond in Noah’s Ark tegemoet ga….

Moe van de onderbroken nachten en emotioneel intens geraakt door het vele afscheid en het leed van de borstkanker patiënten zocht ik vroeg mijn bed op…!

28 februari

Om 7 uur op mijn terras filmopname gemaakt van de kakafonie aan geluiden hier in Afrika, waar het verkeer deze geluiden nog niet overstemt.
Nog even genieten!

Ook van de aapjes, dartelend over de golfplaten daken van en naar de bomen.

Deze dag stond alleen maar in het teken van afscheid nemen
Ik had goed geslapen, dus mijn relativiteit-knopje stond aan, maar toch viel het afscheid van Irene (20 jr) en Henk (6 jr) (die we allebei als baby leerden kennen en ieder jaar konden knuffelen en vertroetelen, wat ze zo nodig hebben in deze massa kinderen) me zwaar.
Nog even trakteren op snoepjes (sorry tandartsen) in de kleuterschool waar Henk zit.

Even de lekkere bekkies van de babies en peuters geknuffeld

de invalide kindjes een aai over hun bolletje gegeven en afscheid van de aunties die ik al zó lang ken en daarna van

 

 

 

de trouwe vrijwilliger Miranda (missionaris zoals ze hier heet) en haar invalide dochter Mirjam, die mijn laatste spullen kreeg en

daarna van dr.Tamar, die ik (net als Piet en Pita de oprichters van Noah’s Ark) nog zal zien in Nederland.

 

 lieve, lieve Irene wat zal ik je missen!!!

 

 

 

Vincent zette me veilig af in het AirPort Guesthouse in Entebbe, waar ik stil mijn avond in ging,
overdenkend wat deze ‘trip down memory lane’ met me gedaan heeft
.

v