25februari
Je doet 1 oog open en er staan meteen 5 kindertjes bij je deur, bedelend om een snoepje en wat extra aandacht. Terwijl je de kamer door loopt om je voordeur open te maken, kom je deze jongen tegen op weg naar mijn slaapkamer……… een dikke, vette kakkerlak…!
En toen was het wasdag. Met doucheschuim kun je prima wassen en je ‘centrifugeert’ op de African way: je rolt je natte wasgoed 1 voor 1 in een droge handdoek, rolt hem op en draait ieder een kant op. Easy as easy can be!
Nadien was het tijd voor koffie. Marianne (al vele malen hier in de tandartskliniek gewerkt) met haar 2 zoons (die hier voor de 1e keer zijn) nemen heerlijke koffie mee en vertellen over hun ervaringen in dit prachtige, maar zo arme land op de evenaar.
Helder vertellen ze wat het met hen doet en hoe eea zou kunnen worden verbeterd.
Het is vandaag een bewolkte dag maar daarom heerlijk van temperatuur (ong 20o). De Ugandezen vinden het koud en trekken hun vest aan. Ik geniet van mijn terras en krijg de hele dag visite. 
Tussendoor loop ik met kleine Henk en zijn vriendje naar hun geweldige kleuterschool, waar ze maar wat trots op zijn!
Tevens kleden we een groep kindjes aan in de voetbalkleding gekregen van Ivo de Jong in een belendend dorpje. Nu vormen ze een echt voetbalteam! En trots dat ze zijn!!
De kinderen zien in iedere vreemdeling de kans om iets te krijgen, zij het een snoepje of een ballon, zij het aandacht of misschien wel een centje…
Dus ik moet politie agent spelen en ze sommeren om met hun tientallen ergens anders te gaan spelen. Een mengeling van opluchting en schuldgevoel als ze vertrekken en als de brutalen er binnen 5 minuten weer zijn….. verlang ik naar de rust en overzichtelijkheid van 1 kleinkind (straks 2)…..
Na een overheerlijke maaltijd bij een van de vaste vrijwilligers Miranda met haar Ugandese gehandicapte dochter Mirjam ben ik dan ook totally munt.
Vlak voor het slapengaan zie ik weer zo’n enorme kakkerlak, maar nu aan het metershoge plafond. Ik had het liever niet gezien, zo vlak voor de nacht.. Jakkie!
26 februari
Om half 8 eerst zachtjes, dan steeds duidelijker wordt er op mijn raam geklopt en Aunty Wilma gefluisterd, als ik niet reageer wordt ook dat steeds duidelijker.
De kinderen zijn blij als ik zwicht en mijn deur open. Een ballon, een koekje, een aai over hun bol; ze zijn met weinig tevreden.
Je geeft ze een vinger…..… en ze kruipen steeds verder je kamer binnen 😅
Op 5 plekken is er iedere zondag voor de diverse leeftijden zondagsschool. Erg goed hoe ze op ieder nivo de kinderen over de bijbel vertellen en de betekenis daarvan inzichtelijk maken.
Het is weer een dag van afscheid nemen, van Charles, onze geweldige tandartsassistent, van hééééél veel kinderen, van Marianne en haar geweldige zoons, van een heleboel Aunties (verzorgenden) , lieve vrijwilligers uit Nederland, het lijkt een oneindige reeks van lieve mensen die ik niet meer zal zien.
Tussendoor was er koffie en goede gesprekken met Tamar, de arts van NA. Wat een giga kanjer is dat. Naast haar gezin van 5 heeft ze tijdelijk dat premature babietje in huis (dag - en nacht voeding), plus nog tussendoor snel naar de kliniek voor adviezen aldaar. En dan gaat ze ook nog morgen mee naar het borstkankerproject en heeft daar allerlei mensen voor moeten mobiliseren. Ongelofelijk wat een pracht /kracht vrouw!
Even voor 2en barstte er een hevig onweer los.
We liepen over het pad tussen de bomen door, glibberend over de modder naar de kerk. Best eng.
Even een kerkdienst bijwonen is er hier niet bij: 2,5 uur lang waren er gezangen, preek, bijbelteksten, maar ook werden de nieuwe kindjes opgedragen en werden de vrijwilligers bedankt.
Als de kinderen gedoopt willen worden dan gebeurt dat op hun eigen verzoek later. Dat is mooi!
Kleine Henk klom op mijn schoot en viel, net als ik, bijna in slaap tijdens de dienst.
Daarna was het een komen en gaan van dit keer oudere tieners, bij mijn huisje. Zo leuk dat ik ze bijna allemaal als baby heb gekend en hen dingen kon vertellen uit hun vroegste jeugd. Ze gaven aan voor Irene te komen maar eigenlijk toch ook graag een kadootje en passant wel wilden meenemen….
Je zag Irene trots zijn door deze onverwachte populariteit! Gun ik haar zo!!
Henk at zijn 3 borden frietjes met graagte op, Irene bewaarde nog wat voor Vincent, die we morgen zien.
Marianne en haar kanjers van zonen kwamen nog even afscheid nemen. Drie mooie mensen die hier nog wel een keer terug gaan komen, ieder met haar/zijn eigen kwaliteit!
