2023

In 2001 was ons gezin gastouder van 2 Ugandese jongens uit de sloppenwijk Katwe in Kampala. Zij maakten deel uit van een dans -en trommel groep die via een stichting in Nederland geld inzamelden om hun middelbare school in Uganda te kunnen financieren.

Één van de jongens was Vincent, die we vanaf nu financieel geadopteerd hebben.

In datzelfde jaar heb ik hem opgezocht en ben me rot geschrokken. Ik had niet kunnen bevroeden dat armoede zo alles omvattend is. Vincent (16 jaar) was trots dat hij een pen zonder inhoud had…… zijn enige bezit… Kunnen wij ons daar iets bij voorstellen?

In 2003 ben ik teruggegaan en kreeg van bevriende tandartsen handinstrumentarium mee. Hiermee hebben we in de sloppenwijk Polota (nabij Jinja) met tandheelkundige studenten, van het laatste jaar tandheelkunde uit de universiteit van Kampala, de 1000 kinderen van een school gecontroleerd en zonodig behandeld.

Tevens bezochten we dat jaar de lepra-patiënten van St.Francis hospital in Buluba.
Het verdriet en de eenzaamheid van deze groep mensen die vanwege de angst voor besmetting uit hun familie en dorp waren gekikt, greep me intens aan.

De slechte en eenzijdige voeding, huisvesting, sanitair en meubilair doorbraken we en kleurden daarmee hun eenzame dagen.

 

Ook bezochten we het kindertehuis Noah’s Ark waar door de Nederlandse Piet & Pita Buitendijk op dat moment 6 kindjes opgenomen waren in een verbouwde garage.
Daar herstelden we kinderkleding en hielpen bij de babyverzorging.

 

Onder de vlag van onze inmiddels officiële stichting Help UGanda (HUG) legden in 2005 mijn echtgenoot Henk, tandartsvriend Ger en zijn vrouw Karin de basis van wat nu het tandheelkundige projekt Polota is die jaarlijks 6000 kinderen van poetsinstruktie voorziet en honderden van hun kiespijn helpt.


Vanaf 2006 stelden we ieder jaar een groep Nederlandse tandartsen en assistentes samen om deze zware maar oh zo dankbare klus te klaren.



We namen in ons programma het borstkankerproject op waarin we jaarlijks de geamputeerde vrouwen van een borstprothese en prothese-bh (wat in Uganda niet te krijgen is) voorzien en geven hen daarmee hun zelfvertrouwen weer terug.

Tevens ondersteunen we de Nederlandse arts Tamar Waiswa-Goossens die ondervoede kinderen opspoort ver in de bush en behandelt.

 

Het kindertehuis Noah’s Ark, dat inmiddels 100 weeskinderen huisvest en 100 externe kinderen in hun lesprogramma opgenomen heeft, kreeg van ons een tandartsenpraktijk en ieder jaar wordt een tandheelkundig team naar hen uitgezonden.

In 22 jaar is er veel gebeurd. Veel om met gepaste trots op terug te kijken.


Op 15-1-2023 heb ik het stokje van mijn voorzittersfunctie overgedragen en nu ga ik nog 1x onze projecten bezoeken en van zovele mooie mensen afscheid nemen.

Het zal een emotionele reis worden….

 

Vanwege de vroege inchecktijd (7 uur) besloot mijn lieve Henk mij weg te brengen en genoten we samen nog van een heerlijk hotel vlakbij Schiphol.

17 februari
Om 6 uur ging de wekker en om 7 uur troffen we Mariska bij de incheckbalie.

 
Mariska ontmoette ik in 2003 toen zij tijdens mijn verblijf in het kindertehuis Noah’s Ark op dat moment binnenkwam bij dit mooie project als vrijwilliger. Ze had huis en haard in Nederland achtergelaten om vanaf dat moment  Piet en Pita te ondersteunen in alle werkzaamheden die een dergelijke groeiende organisatie vereist.
Ze adopteerde 2 kinderen en verhuisde na 10 jaar vrijwilligerswerk terug naar Nederland waar ze voor de reisorganisatie Habari Travel werkt en gelukkig nog heel regelmatig voor haar werk naar Uganda reist. Ik mocht vanmorgen bij haar aanhaken en zo hielp ze me door alle veranderde regels op Schiphol heen.
Toen mijn 3 (!) koffers door de douane waren, dronken we relaxed ons theetje bij the gate en viel er veel van me af aan voorbereiding-stress en het afscheid van Henk (waar ik nu eenmaal niet goed in ben).
Waaw wat is die KLM toch een top maatschappij. Ik wil mijn oude werkgever niet persé promoten maar de service is geweldig. De maaltijden heerlijk en het contact met het personeel, zowel aan de grond als aan boord perfect.
Eenmaal aan boord nog wat app-verkeer gehad (ja ja ook dat kan tegenwoordig)en in gesprek met een leuke Amerikaanse buurvrouw (die in het voormalige oorlogsgebied in noord Uganda vrijwilligerswerk gaat doen in de schamele ziekenhuisjes daar), wat zijn er toch veel goede mensen op deze wereld!

# in het kader van durf te vragen: Ik heb kunnen regelen dat ik bij het uitstappen alle overgebleven broodjes en pizza’s kreeg. Kan ik weer veel kindjes even van de honger afhelpen.

Om 23 uur aankomst in Uganda en zonder problemen door de douane gerold met mijn 3 koffers van 23 kg, een handbagage koffer én rugzak, plus 2 zakken met food van KLM.
Mariska sjouwde lief mee en in de warmte hier gingen er snel wat vestjes en shawls uit.

Eenmaal in het AirPort Guesthouse was het een oase van rust en thuiskomen. Hoeveel keer zou ik hier mijn verblijf in Uganda begonnen zijn en beëindigd hebben?

18 februari:
In Afrika is het zo heerlijk wakker worden. De  geur van bloemen, het gekwetter van de tropische vogels, de vrolijke geluiden van de lachende mensen (ondanks hun vaak erbarmelijke omstandigheden lachen de Ugandezen bijna altijd).

Vandaag werd besteed aan Vincent en zijn gezin. De 3 kinderen die mij Oma noemen en 
Sarah die een heerlijke traditionele maaltijd voor me klaarmaakte: Mataoke met geanutsauce (gestoofde bananen met eveneens eigengemaakte pindasaus)

Wat je ziet onderweg:
- brommers met 3 volwassenen /+ 2 kinderen
- Houten latten vervoeren van 8 meter lengte die ze in de breedte vasthouden
- Vrouwen met schalen met gebakken vis , passievruchten en verder zoveel andere spullen op hun hoofd
- Heeeel veel brommertaxi’s (boda-boda)
- Heel veel matatu’s personenbusjes
- Politie die ons aanhouden omdat de auto te gammel is, waarvoor we moeten betalen (het schijnt dat de politiemensen zo hun salaris bij elkaar moeten verdienen)
- Inheemse vogels zoals maribu’s
- Veel rode stof wat overal op en in gaat zitten (je wil niet weten wat je 's avonds van je gezicht haalt)

En dan sluit ik mijn 1e dag af in Uganda, zittend op de veranda voor mijn kamer, luisterend naar de krekels en nog een enkele haha-vogel die krijsend zijn nest opzoekt.

 

 

 

 

19 februari
Als je in Uganda (zoals Vincent) werkeloos bent, is er geen enkele andere manier om via de overheid ondersteuning te ontvangen.
Vincent neemt allerlei kleine karweitjes aan en solliciteert zich suf om in het leven van zijn kinderen te voorzien (vooral het schoolgeld is erg duur). Zijn vrouw werkt in Mbarara (aan de oostzijde van Uganda) en verdient net genoeg om de twee dochters van scholing te voorzien.
Een extraatje voor de drie kinderen schiet er daardoor bij in. Daar is oma nu voor. Ook van dit gezin neem ik node afscheid en dat doet me meer dan ik zeggen kan…., hoewel ik hen vanuit Nederland blijf ondersteunen.

Als je onderweg een politie auto met sirene tegenkomt is dat vaak de start van een convooi met een hoge functionaris. Bij de president kan dat wel 40 auto’s met sirene, soldaten met het geweer in de aanslag, een volledig ingerichte badkamer met eigen toilet en een ambulance inhouden. Alle gewone weggebruikers schieten onderdanig naar de kant van de weg.

Afscheid….. voor altijd…?

 

 

 

 

 

20 februari
Vandaag zijn we al vroeg onderweg voor het borstkankerproject. In het internationale ziekenhuis Mulago delen we al jaren prothese-bh’s en uitwendige borstprothesen uit. Sommige vrouwen horen van onze komst over een week en slapen al die tijd op het gras in afwachting van een gratis prothese. We geven hen daarmee hun waardigheid en zelfvertrouwen weer terug.
Zelden zo’n blije vrouwen gezien!
Maar helaas, ondanks onze vooraankondiging vrijdag jl, hoorden we na 2 u (!) wachten dat het toch niet door mocht gaan. Vlgd week maandag 27-2 mogen we terugkomen.

Om 12,30 uur waren we onderweg naar NA Mukono. Een route van ong 25 KM, waar we 3 u over gedaan hebben, vw de constante file. De enorme trucks uit en naar Kenia houden het verkeer vol en zeer langzaam.
Je wil niet weten hoe heet en stoffig het werd in de auto (natuurlijk zonder airco) ….
Eenmaal bij Noah’s Ark was de ellendige rit gauw vergeten. Zovele keren was dit mijn basis, vanwaar ik de andere projecten bezocht, het tandheelkundig team dat ik hierheen uitzond, bij stond en ik mee hielp op de baby-afdeling. Mijn hart breekt als ik ze eenzaam in hun bedje zie huilen, wetende dat hun moeder hen heeft ‘weggegooid’. Ik zou ze allemaal wel de hele dag willen troosten en knuffelen.
Nog maar 5 minuten op mijn veranda en daar kwam het 1e aapje al voorbij.
Het is een mengeling van blijdschap en angst om ze te zien. Angst vw hun brutaliteit omdat ze eten ruiken en heel erg agressief kunnen worden als je ze bij het stelen snapt. Kwestie van geen eten buiten achterlaten en deuren sluiten.

Weima, Isabella en Ilein kwamen ook al snel om het hoekje, eerst verlegen maar al gauw heerlijk brutaal
Dit prachtige ondervoede manneke (1.1 kg) werd achtergelaten zonder enige informatie. Tamar voedt hem nu met borstvoeding van vrouwen die ze kent.

En daar was hij dan, opgehaald door een paar kinderen, onze Henk (genoemd naar..).
Een heerlijk ventje van 6 jaar, blij met zijn kadootjes

En ook Irene kwam aanhollen toen ze hoorde dat ik er was.
We aten heerlijk aan de tafel van mijn huis met ons 3 tjes en brachten vervolgens Henk naar het kindertehuis waar zijn Aunty hem overnam om hem in bad en bed te stoppen.

 

Irene is een moedertje voor alle babies en helpt in haar vrije tijd graag de aunties met het verzorgen van de kleintjes.
Ze mag vannacht bij mij in mijn huis slapen. Alles voor de laatste keer….!

 

 

 

 

 

 

21 februari
Vergeleken met ons rustige Zuidhorn is er in Uganda overal en altijd lawaai en bedrijvigheid. Voor dag en dauw staan er hanen te kraaien, imams te preken, inheemse krijsvogels hun dominantie te tonen en hier in Noah’s Ark doen de vele kinderstemmetjes daar nog een toontje bovenop: huilen, lachen, schreeuwen, alle toonsoorten en emoties komen voorbij. En dit alles gebeurt ook om 6 uur s’ochtends…

Zoveel medewerkers die ik hier ken, zoveel om te spreken, zoveel herinneringen samen op te halen, zoveel kindjes om te knuffelen en onze sponsorkindjes Irene en Henk extra aandacht te geven.

Kijk maar eens op de website van Noah’s Ark, dan kun je zien wat hier allemaal gebeurt: https://www.nacmu.nl/

Na een heerlijke ochtend met warme ontmoetingen met Nederlandse vrijwilligers die hier geweldig werk doen, langzaam in de hitte richting medisch centrum gelopen, waar wij de tandartskliniek hebben gefinancierd en ingericht.

Een wereld aan herinneringen ging open. Wat is hier veel gebeurd in de afgelopen 17 jaar (voor die tijd huisde het kindertehuis in een huis met garage). Wat kunnen we trots zijn op alle goede, vakkundige, professionele ontwikkelingen! Hopelijk gaat er weer snel een tandartsteam naar dit mooie project.

Mijn herinneringen overdenkend op een muurtje bij het medisch centrum keek ik de bedrijvigheid van zusters en arts aan die babyspreekuur hielden onder het grote dak, dat als wachtkamer dient en vw de warmte nu ook als polikliniek, waar de kindjes gewogen en gevaccineerd werden.
Een oorverdovend huilen van vele verdrietige kindjes; gelukkig waren de borstvoedende mamma’s dichtbij om te troosten.

Lunch met Irene en Jimmy, onze altijd (al 18 jaar)hulpvaardige chauffeur die me de komende dagen ook helpen zal.
Gesprekken met oude en jonge medewerkers en uiteindelijk ook met Piet, de grote oprichter, directeur en voorman van NA.

Op de heen- en terugweg lopend over het grote terrein kwam ik tal van aapjes tegen, grote, babies, zwarte en grijze. Super leuk, maar ik ben altijd op m’n hoede.

Terug op mijn veranda kwam Henk aanhuppelen met een groep vriendjes.
Ondeugende, hongerige aapjes, die niet onderdoen voor hun soortgenoten.

De pan met rijst en bonen (overgebleven van gisteren) was met hun blote handjes als kleine kommetjes binnen een mum van tijd leeg.

Als er 1 schaap over de dam is…..
Toen er 1 tiener een mobieltje van me had gekregen had ik ineens een heleboel vrienden en kwamen ze de hele dag binnenlopen. Dankzij jullie hebben ze vanaf nu meer contact met hun vrienden en gaat er een wereld voor hun open aan informatie. Dank! Heel veel dank!!

Na de pizza brachten we Henk naar zijn kinderbed in het grote kindertehuis waar hij lief op z’n knietjes ging bidden.

Altijd even kijken op de baby afdeling waar we weer hard geconfronteerd werden met de Afrikaanse werkelijkheid. Kleine Elin was gevonden langs de kant van de weg en zo’n wanhopige daad doet me zoveel. Zo’n heerlijk manneke die zijn ouders nooit leert kennen maar ook: hoe kan zijn mamma hier de rest van haar leven mee omgaan…?
Even extra geknuffeld en daar een big smile voor terug gekregen.

Vincent kwam en sliep, evenals Irene, in mijn huisje om morgen bijtijds op weg te kunnen.

22 februari
Al vroeg renden de aapjes over het golfplaten dak.
Tijdens het ontbijt koos Vincent uit alle mogelijkheden uit een stuk koude pizza.. (als je gewend bent aan geen eten dan is al het eten prima.
Ik heb hem ook regelmatig koude frites zien eten…).
De rest van de pizza’s werd in dank ontvangen door de tuinmannen van NA.

Onderweg naar Kalagala, waar Piet & Pita tegenwoordig wonen.
De temperatuur steeg van zo’n heerlijke 15o in de morgen naar een vochtige 30o.
Na 2 uur de gewone b-wegen. Kregen we nog een half uur een dirt road met gezellig stof happen. Maar dan kom je hier:

Een blije Piet Buitendijk (the founder & big boss from Noah’s Ark) ontving ons.
Na lang bijpraten en heerlijk geluncht met 15 kinderen en wat aunties erbij.
Nadien een rondgang gekregen over het fantastische landgoed aan de Nijl.
Uganda is enorm rijk aan natuur en cultuur
Onderweg zagen we een hele grote termietenheuvel

Om 16 uur naar Jinja voor geld en boodschappen, waar we pas een uur later (via een prachtige nieuwe brug over the Nile) arriveerden (de afstanden lijken langer dan vroeger, hoewel er wat wegen veranderd zijn, kan dat niet zoveel uitmaken).
Zo geweldig gaaf om weer in Jinja te zijn, het leuke koloniale stadje aan de oorsprong van de Nijl (wereldwijd bekend van het raften), met zijn leuke souvenirs winkeltjes en gezellige koffie cafeetjes.

Onderhandelen over de kosten van een souveniertje

Een goede, zeer informatieve avond met Piet gehad en veel gepraat over de ontwikkelingen in Uganda in de 22 jaar dat we (hij, zijn vrouw Pita en ik) elkaar nu kennen.

 

 

 

 

 

 

 

23 februari

In dit container huis (4 containers op- en naast elkaar zetten, van badkamer en electra voorzien en decoreren en hoppa je hebt 4 gastenkamers) verblijf ik op het terrein van Piet & Pita in Kalagala.

Met de trouwe herder Lassie maak ik een ochtendwandeling en geniet van de Afrikaanse geluiden en natuur.
Wachtend op Vincent die niet op komt dagen, totdat ik via via hoor dat zijn auto stuk is. Piet biedt uitkomst om de auto van NA mee te nemen. Jimmy rijdt en samen met Irene vertrekken we te laat, maar dat is normaal hier in Uganda.

We kopen brood, boter, jam, frisdrank en even later mataoke (traditionele bananengerecht) vlees, kip en rijst voor de leprazieken om hen weer even warme, positieve aandacht te geven in de troosteloze dagen waarin ze eenzaam wachten op hun dood (nadat ze jaren geleden verstoten zijn uit hun familie en dorp).

Waar we tot voor kort in rammelende auto’s over stofwegen met diepe gaten reden, was de weg nu keurig geplaveid en bleef de saus in de pan….!

(met Magdalena en Florence die voor de vrouwen zorgen)

(Charis die voor de mannen zorgt)

 

Kruipend door de gang kwamen de leprazieken ons blij joelend tegemoet.

Het eten werd binnengebracht terwijl we samen dansten en zongen.

 

 

Ze genoten van de aandacht en het heerlijke eten.

Jimmy deelde het brood, de boter en jam uit, waar ze weer even hun dagelijkse eenzijdige maaltijd mee kunnen afwisselen.

Dank aan onze donateurs die dit al 22 jaar mogelijk maken voor deze vergeten eenzame groep!!

Het afscheid na 22 jaar viel me zwaar…

Met koffers vol kleding voor mannen, vrouwen en kinderen, speelgoed, schoenen en tassen maakten we patiënten in St. Francis Hospital blij. Wat is er veel nood in dit land, bijna op alle gebied. Moeders vochten om een klein Lidl knuffeltje voor hun kindje of een paar gebreide sokjes.
Geraakt en voldaan keerden we terug naar Kalangala.

Om 5 u onderweg gestopt voor onze lunch aan een houten kiosk aan de straat: een Rolex (afgeleid van Roled-eggs = een gebakken ei in een chapati pannenkoek gerold met ui en tomaat).

Aan een bedelende moeder met een foto van haar kindje met een stoma gaf ik een van mijn 1e poppen: Keesje. Die zal ongetwijfeld troostend zijn!

 

 

Dierenvervoer heeft hier weinig te maken met dierenwelzijn….

 

 

 

 

24 februari
Al voor 8 uur liep ik vanuit de containerwoning naar het hoofdhuis.
Super schattige kleine konijntjes huppelden tussen de ananasplanten.
Ze hebben zich in korte tijd vermenigvuldigd en knabbelen aan de wortels van de planten, wat niet bijzonder gewaardeerd wordt door the big papa.
Ben bang dat ze een keer in de pan verdwijnen…

 

Irene geeft me een rondleiding over de tot de horizon reikende koffieplantage van NA. Wat een intensieve en tijdrovende bezigheid gaat er vooraf aan ons kopje koffie!

Veronica is in de leer als koffiebrander en verkoopt me trots haar heerlijke, oprechte, biologisch geteelde koffie. Zie hiervoor de website van NA: https://www.nacmu.nl/

Het bord toont de naam van het landgoed van Piet & Pita: Rwothongeyo, wat betekent: ‘God weet het’

 
Nog 1x genieten van de Nijl en me sterk maken voor weer een emotioneel afscheid: Jenny Sacu-van Trierum. Samen met haar man Job heeft ze de stichting Luga Care: https://www.lugacare.com/, waarmee ze in de arme gemeente Busaana een school runnen en honderden hulpbehoevende mensen helpen in de omgeving. Stichting HUG geeft hen, de schoolkinderen en volwassenen ieder jaar tandheelkundige hulp. Wat een kanjers! Zo krachtig in liefde en doorzettingsvermogen voor de zeer arme bevolking!
Node afscheid genomen in de hoop dat we elkaar zeker terug gaan zien, somehow-somewhere!

Stil mijn weg vervolgd naar Noah’s Ark waar we 2,5 u later de poort inreden.
We werden al opgewacht door een heel aantal kinderen met wie we even later richting de Afrikaanse avond liepen en onderweg onze gewaardeerde tandartsassistente Marianne Dikkers met haar 2 zoons tegenkwam.

Samen aten we Afrikaans nadat we van Daniël heel veel over de Ugandese cultuur hadden gehoord en hebben genoten van de Ugandese dans en de prachtige klanken van de Afrikaanse drums waar Vincent er 1 van bediende. Piet sloot de avond af met zijn inspirerende betoog over het ontstaan en de opbouw van het kindertehuis.
Wat een zegen dat ik hier al 22 jaar mijn thuisbasis mocht hebben en we als stichting HUG trots onze bijdrage mochten leveren.

25februari
Je doet 1 oog open en er staan meteen 5 kindertjes bij je deur, bedelend om een snoepje en wat extra aandacht. Terwijl je de kamer door loopt om je voordeur open te maken, kom je deze jongen tegen op weg naar mijn slaapkamer……… een dikke, vette kakkerlak…!


En toen was het wasdag. Met doucheschuim kun je prima wassen en je ‘centrifugeert’ op de African way: je rolt je natte wasgoed 1 voor 1 in een droge handdoek, rolt hem op en draait ieder een kant op. Easy as easy can be!

Nadien was het tijd voor koffie. Marianne (al vele malen hier in de tandartskliniek gewerkt) met haar 2 zoons (die hier voor de 1e keer zijn) nemen heerlijke koffie mee en vertellen over hun ervaringen in dit prachtige, maar zo arme land op de evenaar.
Helder vertellen ze wat het met hen doet en hoe eea zou kunnen worden verbeterd.

Het is vandaag een bewolkte dag maar daarom heerlijk van temperatuur (ong 20o). De Ugandezen vinden het koud en trekken hun vest aan. Ik geniet van mijn terras en krijg de hele dag visite.

Tussendoor loop ik met kleine Henk en zijn vriendje naar hun geweldige kleuterschool, waar ze maar wat trots op zijn!

Tevens kleden we een groep kindjes aan in de voetbalkleding gekregen van Ivo de Jong in een belendend dorpje. Nu vormen ze een echt voetbalteam! En trots dat ze zijn!!

De kinderen zien in iedere vreemdeling de kans om iets te krijgen, zij het een snoepje of een ballon, zij het aandacht of misschien wel een centje…
Dus ik moet politie agent spelen en ze sommeren om met hun tientallen ergens anders te gaan spelen. Een mengeling van opluchting en schuldgevoel als ze vertrekken en als de brutalen er binnen 5 minuten weer zijn….. verlang ik naar de rust en overzichtelijkheid van 1 kleinkind (straks 2)…..
Na een overheerlijke maaltijd bij een van de vaste vrijwilligers Miranda met haar Ugandese gehandicapte dochter Mirjam ben ik dan ook totally munt.
Vlak voor het slapengaan zie ik weer zo’n enorme kakkerlak, maar nu aan het metershoge plafond. Ik had het liever niet gezien, zo vlak voor de nacht.. Jakkie!

26 februari
Om half 8 eerst zachtjes, dan steeds duidelijker wordt er op mijn raam geklopt en Aunty Wilma gefluisterd, als ik niet reageer wordt ook dat steeds duidelijker.
De kinderen zijn blij als ik zwicht en mijn deur open. Een ballon, een koekje, een aai over hun bol; ze zijn met weinig tevreden.

Je geeft ze een vinger…..… en ze kruipen steeds verder je kamer binnen 😅

Op 5 plekken is er iedere zondag voor de diverse leeftijden zondagsschool. Erg goed hoe ze op ieder nivo de kinderen over de bijbel vertellen en de betekenis daarvan inzichtelijk maken.

Het is weer een dag van afscheid nemen, van Charles, onze geweldige tandartsassistent, van hééééél veel kinderen, van Marianne en haar geweldige zoons, van een heleboel Aunties (verzorgenden) , lieve vrijwilligers uit Nederland, het lijkt een oneindige reeks van lieve mensen die ik niet meer zal zien.
Tussendoor was er koffie en goede gesprekken met Tamar, de arts van NA. Wat een giga kanjer is dat. Naast haar gezin van 5 heeft ze tijdelijk dat premature babietje in huis (dag - en nacht voeding), plus nog tussendoor snel naar de kliniek voor adviezen aldaar. En dan gaat ze ook nog morgen mee naar het borstkankerproject en heeft daar allerlei mensen voor moeten mobiliseren. Ongelofelijk wat een pracht /kracht vrouw!

Even voor 2en barstte er een hevig onweer los.
We liepen over het pad tussen de bomen door, glibberend over de modder naar de kerk. Best eng.


Even een kerkdienst bijwonen is er hier niet bij: 2,5 uur lang waren er gezangen, preek, bijbelteksten, maar ook werden de nieuwe kindjes opgedragen en werden de vrijwilligers bedankt.
Als de kinderen gedoopt willen worden dan gebeurt dat op hun eigen verzoek later. Dat is mooi!

 

Kleine Henk klom op mijn schoot en viel, net als ik, bijna in slaap tijdens de dienst.
Daarna was het een komen en gaan van dit keer oudere tieners, bij mijn huisje. Zo leuk dat ik ze bijna allemaal als baby heb gekend en hen dingen kon vertellen uit hun vroegste jeugd. Ze gaven aan voor Irene te komen maar eigenlijk toch ook graag een kadootje en passant wel wilden meenemen….
Je zag Irene trots zijn door deze onverwachte populariteit! Gun ik haar zo!!
Henk at zijn 3 borden frietjes met graagte op, Irene bewaarde nog wat voor Vincent, die we morgen zien.

Marianne en haar kanjers van zonen kwamen nog even afscheid nemen. Drie mooie mensen die hier nog wel een keer terug gaan komen, ieder met haar/zijn eigen kwaliteit!

 

27 februari
(ziekenhuis afval naast de weg gedumpt…)
Al vroeg zette dr. Tamar de auto voor en reden we tamelijk snel door het verkeer naar het kanker instituut van het ziekenhuis Mulago in de hoofdstad Kampala.
Daar vonden we Vincent, die samen met onze contactpersoon van Mulago, in de hitte de loodzware koffer vol borstprothesen een steile berg optilde, om uiteindelijk in een soort garage de borstkanker patiënten van borstprothese(n) en prothese bh te voorzien. Voor de blijdschap voor de prothesen en de psychologische en letterlijke hand op de schouder van de vrouwen doe je dit. Maar het vréselijke leed dat je te zien krijgt, brengt je volledig van je stuk. Ik mag en zal niet in details treden, maar de vrouwen die in de dorpjes wonen komen, zonder uitzondering, te laat naar de kliniek als ze borstkanker ontdekt hebben. Ze moeten alles zelf bekostigen, ook als er geen hoop meer is.
Tamar bleek een volleerde bh/prothese aanmeter te zijn. Ik was zó blij dat ze er bij was!

Zo’n 20 vrouwen gingen blij de deur uit en met meer zelfvertrouwen hun woonomgeving tegemoet.

Twee oudere dames kregen een fancy blonde pruik, waar ze hard om moesten lachen maar toch gesteund en met herkregen zelfvertrouwen hun levenspad (dat gezien hun vreselijke aandoening mogelijk niet meer ver gaat) kunnen vervolgen.

Lunchen in Lugogo is altijd een feestje en om bovenstaande te verwerken hadden we dat even erg nodig.

De weg daarna naar Noah’s Ark in Mukono ging, net als vorige week maandag, weer erg langzaam vw de file. Dan is het extra lekker om in het rustige huisje op de heuvel terug te komen, waar ik mijn laatste avond in Noah’s Ark tegemoet ga….

Moe van de onderbroken nachten en emotioneel intens geraakt door het vele afscheid en het leed van de borstkanker patiënten zocht ik vroeg mijn bed op…!

28 februari

Om 7 uur op mijn terras filmopname gemaakt van de kakafonie aan geluiden hier in Afrika, waar het verkeer deze geluiden nog niet overstemt.
Nog even genieten!

Ook van de aapjes, dartelend over de golfplaten daken van en naar de bomen.

Deze dag stond alleen maar in het teken van afscheid nemen
Ik had goed geslapen, dus mijn relativiteit-knopje stond aan, maar toch viel het afscheid van Irene (20 jr) en Henk (6 jr) (die we allebei als baby leerden kennen en ieder jaar konden knuffelen en vertroetelen, wat ze zo nodig hebben in deze massa kinderen) me zwaar.
Nog even trakteren op snoepjes (sorry tandartsen) in de kleuterschool waar Henk zit.

Even de lekkere bekkies van de babies en peuters geknuffeld

de invalide kindjes een aai over hun bolletje gegeven en afscheid van de aunties die ik al zó lang ken en daarna van

 

 

 

de trouwe vrijwilliger Miranda (missionaris zoals ze hier heet) en haar invalide dochter Mirjam, die mijn laatste spullen kreeg en

daarna van dr.Tamar, die ik (net als Piet en Pita de oprichters van Noah’s Ark) nog zal zien in Nederland.

 

 lieve, lieve Irene wat zal ik je missen!!!

 

 

 

Vincent zette me veilig af in het AirPort Guesthouse in Entebbe, waar ik stil mijn avond in ging,
overdenkend wat deze ‘trip down memory lane’ met me gedaan heeft
.

v

1 maart
De donder en bliksem om 3 uur s’nachts symboliseert het gevoel wat afscheid nemen van Uganda met me doet.
Ineens zijn die 2 mooie, intense, heerlijke maar ook zo nu en dan verdrietige weken voorbij.
Ik zal Uganda missen vanwege de vele intens mooie contacten, zijn prachtige natuur en cultuur op de evenaar (waaronder de aapjes die over je dak hollen), alles wat Stichting HUG opgebouwd heeft en nalaat, de warme vriendelijkheid en gastvrijheid van de bevolking, de bedrijvigheid langs de kant van de weg van een ieder die probeert wat centjes te verdienen, de rode wegen met zijn kuilen en modder na een regenbui, zelfs de minder leuke kanten als de malariamuggen, de corruptie en de kakkerlakken, het dierenleed…… want die tegenstelling maakt dat ik het perspectief altijd kon blijven zien.
Kortom mijn 2e thuis laat ik achter…!
Dat doet meer verdriet dan ik zeggen kan…!

En dan is het ochtend en cleant de tuinman van het Airport Guesthouse de prachtige tuin na het nachtelijke gespuis en schijnt de zon weer.

Een exacte weergave van mijn gevoel.

 

 

De bloemen schitteren extra door de verkwikkende zonnestralen

Het is fijn om naar huis te gaan, naar Henk en naar iedereen die me daar zo intens lief is.
Mijn koffers en ziel schoon te poetsen en me weer bezig te houden met de dagelijkse wederwaardigheden van het leven.
Al heel binnenkort zal bij Martijn, Jessica en Avalon ‘zusje’ haar intrede doen. Een prachtig nieuw blad aan onze familieboom, het kindje waar ik me intens op verheug en al mijn oma-liefde weer aan kwijt kan.

Goodbye kleine Henk, goodbye Irene, goodbye al die 5 andere kinderen die ik blijf volgen en last but not least:
Goodbey Vincent.