2017

Woensdagavond 8 november hebben wij een presentatie gegeven over onze werkweken in Uganda voor Rotaryclub Harenkarspel.
Als dank voor de financiële bijdrage aan onze stichting.
Het was een zeer geslaagde en gezellige avond.

De laatste dag...

We vertrokken zoals elke ochtend om 8 uur naar Polota en iedereen wilde deze laatste ochtend knallen. Hard werken en veel mensen helpen
Want we zouden tot ongeveer 13 uur werken, zodat we na de lunch tijd hadden om alle spullen en materialen te tellen, in de kisten te doen en op te ruimen.

En gelukkig verliep alles zoals we gehoopt hadden. Er waren veel mensen maar. De rij nam af en toen we de kerkdeur dicht deden stonden er geen wachtende mensen meer voor de deur. Zo’n fijn (bijna euforisch) gevoel! Want niets is vervelender dan stoppen terwijl er nog mensen met pijn staan te wachten. En voor het eerst in lange tijd is het ons gelukt om alle mensen te behandelen!

Ook was het fijn dat we vandaag een aantal mensen terug gezien hebben die we een briefje gegeven hadden afgelopen dagen, omdat er nog meer kiezen getrokken moesten worden (en wat dus te veel was om op 1 dag te doen)

Terwijl we ‘s middags alles aan het opruimen waren brak er weer zo’n immense regenbui los waarna we nog in de resterende miezerdruppels alle kisten op de truck hebben geladen en naar het Guesthouse zijn terug gegaan.

‘s Avonds hadden we met de hele groep, inclusief onze Ugandese vrienden een afscheids-BBQ. Super gezellig en met wat speechen, afscheidscadeaus en een heerlijke maaltijd was de avond zo om.

Maar natuurlijk niet zonder een totaal overzicht van onze werkzaamheden:
We hebben in de afgelopen 5 dagen 742 mensen behandeld waarbij er 940 tanden en kiezen getrokken zijn en er 33 eenvoudige vullingen gemaakt zijn (glasionomeer)
Er is dus door iedereen keihard gewerkt om dit resultaat te bereiken!

Morgen gaat iedereen opsplitsen. De spullen worden naar Noah’s Ark gebracht door Jimmy en Birra. Waarbij er vast een mogelijkheid is voor ons om nog even daar wat rond te kijken. Waarna Jimmy naar Entebbe doorrijdt. ‘s Avonds vliegen Nienke, Nathan en Jaume terug naar Nederland. Lucy blijft nog 3 dagen in Entebbe om o.a een dag naar Kampala te gaan om een ziekenhuis te bezoeken waar haar tante vroeger gewerkt heeft. Zondag vertrekken Maroeschka en Els voor een week op safari en Irma gaat naar het westen van Uganda waar ze nog in een kleine community wat werkzaamheden gaat doen. Frank en Thérèse gaan niet mee naar Entebbe en vertrekken al vanaf Jinja naar het oosten voor een wandelvakantie op Mount Elgon.

En zo komt er een einde aan deze bijzondere periode. Een big HUG voor dit super team en dank aan alle trouwe lezers en lieve reacties!

Vanmorgen voelde alles zo vertrouwd zoals we daar met zijn allen aan de ontbijttafel zaten en daarna op weg naar “werk” gingen. Bijzonder om te zien en mee te maken. En dan te bedenken dat we nog maar 6 dagen zo als groep bij elkaar zijn.

In de kerk aangekomen was alles snel uitgepakt en neergezet en konden we aan de slag. De ochtend verliep zeer relaxed. Er stonden steeds 10-15 mensen voor de deur. Geen al te grote drukte dus maar wel genoeg mensen zodat we ons niet verveelden.....
Halverwege de ochtend begon het wat te regenen en dat betekent vaak dat mensen dan niet naar werk of school gaan en dus al helemaal niet naar de tandarts. Daar waren wij tenminste bang voor.
Maar na de lunch werd de rij wachtenden alleen maar groter. En ondanks dat er keihard gewerkt werd moesten we de deur dicht doen aan het einde van de middag terwijl er nog zeker 30 mensen buiten stonden te wachten, Altijd een moeilijk moment.

Even een overzicht van een aantal bijzondere dingen die we vandaag gezien en gehoord hebben:

Wat we hier veel zien is dat tanden te ver naar binnen in de onderkaak of bovenkaak (zie foto) of te ver naar buiten in de bovenkaak doorbreken. Iets waar we bij ons met beugels wel wat mee kunnen doen. Maar hier is dat natuurlijk niet haalbaar. En daar komt bij dat mensen vaak voor heks worden uitgemaakt als de hoektanden ver naar voren uitsteken. Het betekent dus dat we soms hele goede tanden trekken om het leven voor de mensen dragelijker te maken.

Vanmiddag kwam er een jongetje (+/- 8 jaar) terug die we dinsdag gezien hadden.
Zijn opa vertelde toen dat het jongetje in het ziekenhuis opgenomen was. Hij had ook inderdaad een infuusaansluiting in zijn hand zitten. De rechterkant van zijn gezicht was ongelofelijk dik en opgezwollen. En door deze zwelling was het niet goed te zien wat er gedaan moest worden. Daar komt bij dat het trekken van een kies niet verstandig is als er zo’n grote zwelling en abces aanwezig zijn. Omdat het jongetje antibiotica in het ziekenhuis kreeg, hadden we gevraagd of hij vandaag terug wilde komen. Hij mocht zich dan aan de zijdeur melden zodat hij niet zolang in de rij hoefde te staan. Vlak voor de lunchpauze waren hij en zijn opa er. De zwelling was niet weg maar gelukkig wel voor de helft geslonken. En dus is hij behandeld en is er een (melk)kies getrokken. Nu maar hopen dat hij gauw verder hersteld en weer gezond wordt!

Verder kwam Jimmy nog met een grappige anekdote vanmiddag. Hij was buiten aangesproken door een moeder met haar 6 jarige dochtertje. Het meisje had de afgelopen dagen heel veel aan haar melktandje zitten wiebelen en ze was zo blij dat hij er nu uit was. Vol trots werd het melktandje aan Jimmy getoond, met de vraag of ze nu een cadeautje kreeg. Want als de kinderen hun tanden inleveren bij de mzungu dan kregen ze toch een knuffel??????
Jimmy heeft voorzichtig uitgelegd dat dat helaas niet helemaal zo werkte. Het kleine meisje was wel een beetje teleurgesteld maar uiteindelijk ook wel blij dat ze verder geen pijn had en dus niet naar de tandarts hoefde.

Nog een laatste grappige foto met verhaal: Er kwam een vrouw met een extra kies die tussen haar hoektanden en de 1ste kleine kies, hoog in het tandvlees, aan het doorbreken was. De vraag is dan natuurlijk: “kan deze kies eruit gehaald worden of beschadig je dan andere dingen? “ In dit geval was het geen enkel probleem om deze kies te trekken.
Het bleek een super schattig ieni-mini kiesje te zijn. Helemaal zoals een kies eruit hoort te zien maar dan vele malen kleiner. Iets wat velen van ons nog nooit eerder zo gezien hadden!

Tot zover de anekdotes van vandaag.

We hadden een superdag en zijn na afloop in de stad even wat wezen drinken.
Vanavond na het eten realiseerde iedereen zich dat morgen al de laatste dag is...
Zo onwerkelijk ...
Maar helaas waar.
Dus gaan we nu weer slapen zodat we morgen weer “fris en fruitig” aan de slag kunnen.

PS: we hebben de afgelopen dagen nog niet eerder zoveel mensen gezien en zoveel kiezen getrokken!

Vanmorgen vertrokken we weer om 8 uur naar Polota en omdat alle spullen klaarstonden konden we ook snel van start. We begonnen de dag tandheelkundig goed met een extra tandje die op de voortand vergroeit zat. Helaas konden we hier niets aan doen (of we hadden de hele voortand moeten trekken en als er geen pijn is, dan is dat ook wel een beetje zonde)

Er stonden geen rijen mensen te wachten vandaag maar er kwamen steeds mensen aanlopen dus we konden met een gestaag tempo de hele dag lekker doorwerken. Later in de ochtend hadden we een meneer die een extra kleine kies had (premolaar) In 1 van de kiezen zat een flink gat dus die kies is eruit gehaald.

Bijzonder was het dat er ineens 3 mannen in knalgele broeken en gele t-shirts binnen kwamen lopen. Dit zijn namelijk gevangen op proefverlof Er was een “beveiliger/bewaker” bij maar toch was het even een vreemd gezicht. Maar ons team is dusdanig professioneel dat wij nergens van opkijken en de behandelingen dus onverstoord door gingen. In Polota zit namelijk een kleine gevangenis met mensen die geen ernstige delicten hebben gepleegd. Het poetsteam heeft al eerder mensen in deze specifiek gele tenues aan het werk gezien, maar dit jaar was het voor het eerst dat ze van onze hulp gebruik maakten en in onze behandelstoelen kwamen liggen.
Bij 2 van de 3 mannen waren best ernstige tandheelkundige problemen. Er zijn dus vandaag een paar kiezen uitgehaald en ze komen vrijdagochtend terug.

Verder verliep de dag echt super relaxt en zelfs een waanzinnige regenbui (met de herrie erbij op het golfplaten dak van de kerk) kon ons werk niet verstoren.

Vanmorgen vertrokken we weer naar Polota. Een bekende plek voor de meiden van de poetsweek maar een hele nieuwe omgeving voor de 3 tandartsen. Aangekomen bij de kerk die op het terrein van de St Stephen’s school staat, waar we vorige week op de eerste dag poetsles gegeven hebben, waren er al allerlei leerlingen druk bezig met het schoonmaken van de kerk. Toen Birra met de truck aankwam hebben we met hulp van wat leerlingen de kisten eraf gehaald en naar binnen gedragen. De kliniek opbouwen duurt altijd even maar om even over half 10 konden we de eerste mensen verdoven.
Inmiddels was Thérèse ook weer terug, zij moest helaas even naar het Guesthouse terug omdat ze een aantal dingen vergeten had....

Het was bijzonder om te zien hoe snel het hele team de draad van gisteren oppakte. In een mum van tijd heerste er een serene stilte in de kerk en verliep de doorstroom van patiënten uiterst soepel! Bij de ingang van de kerk deed Thérèse de screening. Redelijk veel kinderen willen graag naar binnen vanwege het feit dat ze een cadeautje krijgen als ze behandeld worden (knuffel, pen of iets dergelijks) dus is het belangrijk om deze kinderen er tussen uit te halen. Tenslotte is het niet de bedoeling dat de tandartsen los zittende melkkiezen trekken als er geen pijn aan is en/of gaatje in zit.
Daarna deed de tandarts de intake en verdoofde de tand of kies die eruit moest. Voorin de kerk zitten de mensen dan te wachten tot ze aan de beurt zijn. Als de pijnlijke tand of kies dan getrokken is mogen ze langs de cadeautafel waarna ze de kerk verlaten.

De dag verliep zonder incidenten en aan het einde van de dag konden we concluderen dat er geen (tandheelkundig) gekke dingen gebeurd waren. zoals ernstig afgebroken kiezen en andere onverwachte dingen. 
Natuurlijk hebben we wel flinke ontstekingen, gaten, abcessen enz enz gezien.
Stiekem waren we blij dat er in het Guesthouse geen andere mensen waren terwijl wij aan ons avondeten zaten, want de herinneringen van de dag waren voor vreemden vast niet altijd even prettig (heb jij die mevrouw gezien met die kies rechtsboven met... bla, bla, bla .... Heb jij die kies getrokken bij dat jongetje met..... enz, enz, enz)

Het was een goede maar drukke dag vandaag en iedereen hoopt dat dit de komende dagen zo blijft!

Vanmorgen was iedereen al vroeg aan het ontbijt. Ook de Ugandese tandarts Kevin was er al om 7:15 uur en kort daarna arriveerde ook Boaz. Voor vandaag hadden we lunch besteld bij ons hotel en ondanks dat dit 12 porties gebakken ei met getoast brood waren, was het keurig op tijd klaar. In de bus bij Jimmy zijn we naar de waterkant gereden. Helaas was onze meneer die ons met de boot naar Busaana zou brengen nergens te vinden. Dus liepen we, in de regen, over het modderweggetje te zoeken.... De boten kunnen op 3 plaatsen aanleggen maar op geen van deze 3 plekken was hij..... Dus hebben we Jennie gebeld en het nummer van deze meneer gekregen.... Hij kwam er aan... Gelukkig was dat ook echt zo en tegen de tijd dat het ophield met miezeren konden wij aan boord stappen.

Bij aankomst in Busaana stond Jennie ons op te wachten en zijn we naar de school gelopen waarna we direct gestart zijn met het klaarleggen van alle spullen. De teams werden gevormd en al snel klonk er doordringend gehuil door het lokaal. We begonnen namelijk met de nursery.... oftewel 3-6 jarigen....
En dan is de tandarts opzich al eng, die buitenlandse witte mensen zijn eng, de taal is raar..... Oftewel teveel factoren om op te noemen maar die allemaal het huilen zeer bevorderen... en als er dan 1 begint.... dan gaat de rest al heel snel mee.

Na ruim een uur waren de 3 peuter- en kleuterklassen geweest en besloten we even een koffiepauze te nemen, zodat wij weer even adem konden halen (al die huilende kinderen is echt niet leuk en al lijken we stoïcijns.... ook voor ons is dit moeilijk....)

Na de koffiepauze verliep het allemaal rustiger. De kinderen zijn ouder maar ook het team went aan elkaar en dat werkt ook steeds makkelijker.
De dag vloog eigenlijk voorbij en al snel waren alle kinderen behandeld en waren de docenten aan de beurt. Hier was ook nog wel e.e.a te doen maar ook dit verliep super goed. Gelukkig konden we dus ook nog mensen behandelen uit het dorp. Er zaten ‘s ochtends om 6 uur namelijk al 3 mensen te wachten. Iedereen was dus echt heel blij dat het zo liep want het idee dat we hen naar huis hadden moeten sturen.....

Aan het einde van elke behandeling kregen de kinderen een gehaakt vingerpoppetje. Natuurlijk zijn er een aantal op de foto gezet. De kinderen vonden de poppetjes erg leuk maar een lachje kon er (zo een paar minuten na de behandeling .... natuurlijk nauwelijks af... iets wat heel begrijpelijk is!)

Aan het einde van de middag waren alle mensen behandeld en hebben we alle spullen weer ingepakt en in de kisten gedaan. Hierna was er in het klaslokaal van P2 een mooie zang en dans demonstratie voor ons. Om ons te bedanken voor het werk van de afgelopen vrijdag (poetslessen) en van vandaag. Daarna kregen we allemaal een pop van bananenbladeren. Afgelopen week gemaakt door de kinderen van deze klas. Iedereen was blij verrast met dit cadeau!.

Na deze enerverende dag zijn we in de boot weer terug naar Jinja gevaren en met de boda boda naar het hotel gereden. Na een verfrissende duik en/of douche zat iedereen moe maar voldaan aan tafel. Nadat iedereen genoten had van het welverdiende avondeten hebben we de dag geëvalueerd en wat dingen doorgenomen voor morgen.
Waarna de meesten redelijk op tijd richting hun kamer zijn gegaan om de dag nog even op zijn/haar manier her te beleven en alle indrukken te plaatsen.

Vandaag was onze vrije dag en er waren verschillende groepjes met verschillende activiteiten. Om 8 uur vertrokken Nathan en Frank om een dag op de Nijl te gaan raften.
Om 9:30 vertrokken Els, Lucy en Jaume om een fietstocht te gaan doen en om 12:00 vertrokken Maroeschka, Nienke, Irma en Thérèse naar de stad.

Om 16:30 was iedereen weer terug en troffen we elkaar bij het zwembad.
Nathan en Frank hebben echt een prachtige dag gehad! Zijn wel 2x met raft en al omgeslagen maar kwamen vol enthousiasme, stuiterend van de adrenaline en vol mooie verhalen terug

De fietstocht was ook prachtig. Eerst hebben Els, Lucy en Jaume 10 km gefietst langs de Nijl, smalle paden, een moeras en toen een behoorlijke heuvel op... met name dit laatste was best even pittig. Daarna hebben ze een stuk over de Nijl gevaren en uiteindelijk zijn ze daarna weer terug naar Jinja gefietst. Onderweg hebben ze prachtige vogels gezien en ook een grote lizard (hagedis).

De resterende 4 hebben in Jinja geluncht en zijn toen voor de stichting boodschappen wezen doen. Bij de apotheek zijn eerst 5 klamboes gekocht voor de dames uit het leprahuis. Daarna zijn ze naar de overdekte markt gegaan waar ze ongeveer als enige 4 blanken rondliepen.... al snel hadden ze een kraampje gevonden om nieuwe (plastic) bekers en borden voor de lepra-mannen en vrouwen te kopen. De dame van dit kraampje hielp hen verder en bracht ze naar een plek waar beddenlakens verkocht werden. Hier moest er wel ernstig over de prijs gedebatteerd worden maar uiteindelijk werd er een overeenkomst gesloten. En konden er 12 hoeslakens en gewone lakens in een tas gestopt worden. (Ook voor de lepra-mensen). Een nuttige en zinvolle besteding van deze vrije middag voor de HUG stichting.

Vanavond alle procedures voor morgen besproken en iedereen was het zat en is op tijd naar bed gegaan!
Morgen gaat dan de tandheelkundige week echt beginnen!

Vanmorgen om 8 uur was het moment van afscheid nemen helaas daar.... Siham en Monique gingen ons verlaten want zij waren alleen hier voor de poetsinstructie-week. Het afscheid was best even verdrietig, als je zoveel dingen met elkaar beleeft in 1 week dan is de vriendschap gelijk heel intens. Gelukkig gaan ze nog lekker 3 dagen op safari voor ze terug gaan naar huis. Nog even genieten van de mooie Ugandese natuur.

Wij zijn om 8:30 vertrokken om naar Buluba te gaan. De plaats waar het huis staat waar de lepra-mensen wonen. Onderweg zijn we bij het Kakira guesthouse gestopt waar we de pindasaus en de Matoke opgehaald hebben. Matoke is een puree van gekookte/gestoofde bananen, een lokaal gerecht wat hier veel gegeten wordt. Het staat uren te stoven op het vuur, verpakt in bananenbladeren. Om die reden hadden wij dit gerecht vooraf besteld. Een Afrikaans kwartiertje laten dan afgesproken zaten we met de schalen Matoke en pindasaus weer in het busje en konden we onze weg vervolgen.

Aangekomen in Buluba zijn we naar het terrein van de Fransicaanse nonnen gereden. Hier staan de 2 huizen waar de lepra-mensen in wonen. We zijn eerst naar het vrouwenhuis gegaan. Er zijn nog 5 dames aanwezig in dit huis, zij wonen hier inmiddels al meer dan 10 jaar. Ze zijn altijd zo blij als ze ons zien.... het is even een afwisseling van de sleur van het dagelijks leven en het betekent een cadeau en ander eten dan het dagelijkse eten wat ze krijgen.....
We hadden voor iedereen een brood, een potje jam, boter en een zeepje gekocht. Daarnaast kregen ze een stroopwafel en een beker cola of fanta (tandheelkundig slecht maar die ene beker per jaar..... ) Els had voor iedereen een armbandje en een ketting. En we hadden ook een koffer met kledingstukken mee waardoor de dames allemaal een warm vest en o.a 2 blouses kregen. Tevens was er voor iedereen een handdoek. Het eten werd ook met vreugde ontvangen en al snel zaten ze allemaal te smikkelen van de Matoke met pindasaus. Hoe eenvoudig kan het soms zijn om mensen blij te maken.....

Buiten stonden wat kinderen en we besloten hier ook kleding weg te geven. Alle kinderen hebben wat dingen gekregen en in alle rust konden ze ook schoenen passen. En ook al waren ze soms wat groot.... ze waren er super blij mee (op de groei zullen we dan maar zeggen....) Tot slot kregen ze ook nog een tandenborstel en een tubetje tandpasta.

Hierna zijn we naar de mannen gegaan. Ook zij kregen een voedselpakketje en een bord Matoke met pindasaus. En ook hier hadden we een koffer met kleding... voor allemaal een broek, overhemd en een polo. Buiten zaten nog 2 dames (begin 20) met hun baby. Deze meiden hebben we blij kunnen maken met een aantal bh’s en onderbroekjes.

Na deze indrukwekkende ochtend hebben we op de patio van de nonnen geluncht. Met een prachtig uitzicht op het Victoriameer hebben we een broodje jam gegeten.
Hierna zijn we naar het ziekenhuis gelopen onder begeleiding van zuster Proscovia. Zij vertelde dat er sinds 4 weken een jongen van 11 was opgenomen met beginnende lepraverschijnselen. Er bleken zelfs nog 5 mannen in het ziekenhuis te zijn voor behandeling van hun lepra. Helaas komt het dus toch nog meer in Uganda voor dan wij dachten.... waarschijnlijk is het wel zo dat het door de betere controle/screening lepra eerder ontdekt wordt waardoor er eerder antibiotica gegeven wordt en er dus minder ernstige verminkingen optreden.
Gelukkig is de antibioticabehandeling zeer effectief en is de patiënt al na 3 dagen niet meer besmettelijk. De therapie is echter wel lang... ze moeten 6-12 maanden antibiotica slikken. Omdat de mensen vaak ver van het ziekenhuis wonen is dit ook de reden waarom ze meestal deze gehele periode in het ziekenhuis verblijven. Gelukkig lijkt het wel mogelijk dat ze na de behandeling terug gaan naar hun dorp of community. In tegenstelling tot de mannen en vrouwen die wij elk jaar bezoeken zij zijn dusdanig verminkt zijn dat ze verstoten zijn door hun familie leden.

Na deze indrukwekkende informatie en ontmoeting was de kraamafdeling aan de beurt.
Irma had 12 pakketten klaargemaakt bestaande uit een slaapzakken, katoenen luiers, een veiligheidsspeld, een mutsje, sokjes, rompertjes en wat andere kledingstukken.
Wat waren de dames blij met dit prachtige cadeau!
Ook de moeder die gisteren van een tweeling was bevallen kreeg 2 pakketten met een aantal identieke kledingstukken erin..... weer heel bijzonder om dit te zien.

Op de afdeling met de kinderen hebben we ook nog een koffer kledingstukken kunnen weggeven waarna we moe maar voldaan richting Jinja zijn terug gereden.
Daar hebben we lekker even iets gedronken bij Deli. Vincent bracht Wilma naar Entebbe en zij getrokken gelijk na het drankje (waar Wilma ook iets te eten bij had genomen wat heel verstandig was want door de drukte op de weg was ze uiteindelijk pas om 23 uur s’avonds in het AirPort Guesthouse)
Wij zijn op de boda boda terug naar het hotel gegaan. Voor Frank, Jaume en Nathan was het de eerste keer op de boda boda..... altijd even een gek idee om bij een vreemde achterop de brommer te stappen... maar het was weer een leuke ervaring!
Iedereen was best moe na deze indrukwekkende dag. Morgen hebben we lekker een vrije dag.

Na een nacht waarin het ontzettend hard en veel geregend heeft zijn we vanmorgen net als alle andere ochtenden weer om 8 uur vertrokken. Maar vandaag gingen we naar Busaana. Het dorpje op het schiereiland in het Victoria meer waar Jennie en Job hun school hebben gebouwd (www.lugacare.com). Jimmy bracht ons naar de waterkant waar we door een zeer arm stukje Jinja naar het bootje liepen wat al op ons lag te wachten. Vanaf daar konden we vanuit het bootje genieten van het prachtige Victoria meer. Helaas was het erg bewolkt vandaag maar gelukkig bleef het wel droog tijdens onze overtocht.

In Busaana aangekomen stond Jennie ons al op te wachten en zijn we op ons gemak naar haar school “Little Angels” gelopen. Onderweg zijn er een hoop kinderen blij gemaakt met een ballon.... altijd leuk om te zien hoe enthousiast ze daarvan worden.
Op de school aangekomen waren nu, in vergelijking met vorig jaar, de peuter- en kleuter klassen klaar en was er een prachtige keuken gerealiseerd. In Uganda is het op sommige scholen mogelijk dat de kinderen tussen de middag maïsmeelpap en bonen krijgen. Vaak is dit de enige maaltijd op een dag voor hen maar omdat de meeste scholen best groot zijn, zijn hier ook behoorlijke pannen voor nodig. De keuken bij Jennie is prachtig uitgevoerd, overdekt en met speciaal zuinig stokende houtovens ingericht. Zeer modern en praktisch!

We zijn begonnen met de poetslessen bij de kleintjes. In de afgelopen weken hebben de leerkrachten al aan de kinderen gevraagd wie er kiespijn heeft, dus er lag al een lijst met namen .... toch hebben we een globale check gedaan bij alle kinderen (+/- 400) om te kijken of er nog meer slechte kiezen waren... de lijst met behandelingen groeide gestaag.... zoals het er nu naar uit ziet hebben we al zeker 120 patientjes voor maandag.... het blijft altijd even afwachten of iedereen ook echt komt want het gebeurt wel dat de kinderen er zo tegenop zien dat ze zich een dagje ziek melden om op die manier niet naar de tandarts te hoeven.... we zullen het zien maandag....

Rond 13:30 uur waren we klaar met poetsen en de controle en was het inmiddels ook pauze. Wij zouden, net als de kinderen, mee eten met het middagmaal (vandaag rijst met bonen). We hadden hier weer een duidelijk “this is Africa” momentje want het eten was pas om 14:30 klaar. Aan de ene kant natuurlijk “zonde” van de tijd, aan de andere kant zaten we heerlijk onder een boom met uitzicht op het Victoria meer.... er zijn ook slechtere dingen te bedenken. Toen het eten kwam hebben we er wel heel erg van genoten en het smaakte meer dan prima!

Inmiddels was het lokaal leeg gehaald, alle bankjes eruit, de vloer geveegd en met water schoon gemaakt. Wij hebben toen onze (tandheelkundige) spullen uit het busje gehaald en onze “kliniek” ingericht. Voor vandaag was het toen klaar voor ons dus zijn we weer in de boot gestapt en richting Jinja gevaren. In overleg met elkaar en met onze “schipper” zijn we een stukje verder doorgevaren over het Vicoria meer naar de “Source of the Nile” > dit is 1 van de plekken waar de Nijl is ontstaan. Op deze plek zie je nog steeds luchtbellen in het water omdat het water hier uit een bron onder de grond omhoog komt..... mede door deze bron is de Nijl die tot Egupte doorstroomt dus ooit ontstaan.
Hierna zijn we terug gevaren en onderweg hebben we genoten van de prachtige vogels die hier zitten (o.a zwarte ooievaar, ijsvogel, reuze ijsvogel enz).

Nadat we uitgestapt waren en terug gelopen naar de hoofdweg zijn we op de boda boda vertrokken.... een aantal naar de stad om te pinnen, boodschappen te doen of direct terug naar het hotel. In het hotel waren inmiddels Nathan, Jaume en Frank aangekomen.
Zij zijn vanmorgen opgehaald door Birra, de man die ook komende week actief met ons zal meewerken als chauffeur, sterilisatie medewerker en vertaler.

De avond was super gezellig met ons hele team voor 1 avond compleet. De verhalen gingen over en weer...van Nathan die afgelopen week bij de gorilla’s was in het zuiden van Uganda, van Siham en Monique omdat ze morgen bij ons weggaan op safari, van ons over de afgelopen week aan de tandartsen enz enz. Veel te snel was de avond om en daarmee ook de poetsintructie week.

In totaal hebben we rond de 5000 kinderen gepoetst deze week en daar kunnen we met een goed gevoel op terug kijken. We hebben hard gewerkt, veel gezien en ervaren maar bovenal veel kinderen van een tandenborstel, tandpasta en poetsles voorzien.

Vanmorgen zijn we naar de nieuwe school gegaan voor onze poetsinstructies. (Hopeland). Het motto van de school sprak boekdelen (don’t wait, it is beter to build children than to repair man) en de kleurrijke samenstelling was mooi om te zien
De kinderen waren super enthousiast en konden niet wachten om te starten met de poetsinstructies. Het poetsen ging best aardig... zeker voor een school waar we voor het eerst kwamen. Zeer opvallend was wel de immense hoeveelheid cariës (gaatjes) die we zagen terwijl de kleuters aan het poetsen waren.... Na de kleuters was de lagere school aan de beurt. Zij stonden in een cirkel op het gras en wij mochten in het midden gaan staan. Even een totaal nieuwe opstelling voor ons team.... want hoe laat je nu je poetsinstructies zien vanuit een cirkel.... gelukkig loste zich dat goed op en konden we de kinderen een goede en zichtbare instructie geven
We deden ook vol enthousiasme mee en er was zelfs 1 kindje dat een vraag aan ons stelde... ook weer een nieuwe en bijzondere ervaring... want iets vragen is absoluut niet Ugandees......

Hierna zijn we naar de tunaimi school gereden (het modderschooltje voor eerdere poetsinstructie teamleden). De headmaster was, zoals altijd, super enthousiast en we hebben ook hier onze instructies gedaan. Maar... we hadden nog meer spullen voor deze school.... Want elk kind kreeg een rugzakje (geschonken door de OIT (Ortho Import & Trading bv) uit Nijkerk) en een potlood (Rondine Services bv)
Wat waren deze kinderen blij met deze prachtige cadeau’s!

Hierna hebben we de het voetbal team bij elkaar getrommeld want we hadden ook nog voetbal shirts meegekregen en een voetbal weg te geven! Ook hier was iedereen super blij mee, waarna er natuurlijk een potje voetbal gespeeld moest worden (groen tegen geel) Iets wat wij (geel) natuurlijk nooit konden winnen... maar leuk was het wel!
De hoofdmeester was zo ontzettend blij en ontroerd... hij wist gewoon niet zo goed meer wat hij zeggen moest.... Wij hopen gewoon dat de school lang plezier mag hebben van deze sportshirts en dat ze er menig wedstrijdje in kunnen spelen (met hun eigen voetbal)

Na deze enerverende momenten zijn we terug gereden naar de Madhvani school waar we gisteren ook waren. Hier hebben we nog P1, P2 en P7 gepoetst.
Iedereen werkte goed mee en dit verliep zeer soepel.

Al met al weer een ochtend vol met bijzondere momenten.... En natuurlijk weten we allemaal dat elk moment anders is en er geen moment gelijk is aan een uur of een dag eerder ..... Maar juist hier... waarin in een korte tijd zoveel gebeurd is dat iets wat wel heel erg opvalt.

Na deze poetslessen waren we klaar met poetsen in Polota en hebben we in Jinja genoten van een late lunch. Hierna kon een ieder nog even doen wat ze wilde... een paar gingen nog wat wandelen en een paar gingen de voorbereidingen doen voor de poetsintructies morgen op het schiereiland Busana. En de spullen klaar zetten die morgen alvast mee moeten voor volgende week maandag als we daar gaan werken.

Vanavond kwam ook Wilma aan in Jinja nadat zij vandaag voor het borstkanker project 24 vrouwen in Kampala heeft blij gemaakt met borstprothesen en een speciale BH waar deze protheses in kunnen.

Bij het restaurant om de hoek gegeten met elkaar (all friends). Onze laatste LaCies night... want morgenavond zijn de tandartsen hier ook!
Inmiddels is het alweer bedtijd en is het morgen alweer vrijdag.... de tijd gaat zo ongelofelijk snel.....Want morgen is het alweer de laatste dag dat dit super goede, gezellige en zeer effectieve poetsinstructie team in actie komt......

Vandaag dag 2 van het poetsen ... Een dag die totaal anders is dan dag 1.... grappig maar waar! Want vandaag zijn we eerst op een nieuwe school wezen kijken of we daar ook poetsinstructies kunnen gaan geven. De hoofdmeester was erg enthousiast dus daar gaan we morgenochtend heen. Even voor de tandheelkundige mensen..... linguaal van de 41/31 zat tandsteen... terwijl ze sprak zagen we zeker een brok van 12 mm supra tandsteen zitten..... jeukende vingers dus!!! (red. aan de binnenkant van de middelste 2 ondertanden zat een brok geel tandsteen van zeker 12 mm lengte, wat echt heel veel is!)

In Polota zijn we naar het Mother Care schooltje gereden.
Dit is een schooltje met 2 klaslokalen en in totaal 51 leerlingen in de kleuterleeftijd.
We werden super enthousiast ontvangen en hebben genoten van de rust en de mogelijkheid om zoveel individueel aandacht aan deze hummeltjes te geven (3-6 jaar).

Monique had via het bedrijf van haar man (Rondine Services bv) een heleboel potloden meegekregen!

Een extra cadeautje dus voor deze groep kinderen.
Iets waarmee ze super blij waren!

Hierna zijn we naar Mount Ararat gegaan.... een nog kleiner schooltje met maar 16 leerlingen. Op dit schooltje is het altijd feest want toen we klaar waren met poetsen (wat we zittend in een kring gedaan hebben dit jaar) werd de ugandese trommel erbij gepakt en werd er gezongen en gedanst!
Buiten hebben we toen nog een 30-tal kinderen uit de sloppenwijk poetsles gegeven. Zij wonen vlakbij dit schooltje maar zijn niet in de gelegenheid om naar school te gaan omdat er geen geld is om schoolgeld te betalen. Omdat er rondom de meeste scholen een hek staat is het daar nooit mogelijk om dit te doen maar bij deze school kan (en mag) het altijd.....

Een heel aandoenlijk moment ook ... want er was een jongetje dat gauw terug holde om zijn kleinere zusje op te halen...
Deze kinderen hebben weinig handigheid in het poetsen waardoor je kon zien dat ze dit dus bijna nooit doen... het enthousiasme straalde er vanaf... zo graag wilde ze het leren! En ook voor hen was er als extra’tje een potlood.. reken maar dat zij de dag van hun leven hadden vandaag!

Hierna zijn we naar de Madhvani school gereden. Eerst de kleuterklassen. Zij worden altijd op het grasveld gezet met zijn allen in een aantal rijen. Dit is altijd een uitdaging... 200 kinderen tussen 3 en 6 jaar... allemaal een tandenborstel en tandpasta geven, dan de borstel uit de verpakking halen en dan nog tandpasta erop doen.... en dat vandaag allemaal in de brandende zon (28 C???)
Wij begonnen behoorlijk te zweten maar zelfs de kindertjes hadden last van de warmte, oké... de meeste hadden een overhemd en een bijpassende uniform trui aan... maar toch....

Zeker met kleuters moet je er goed op letten dat ze niet overal de tandpasta uitspugen dus roepen we steeds dat ze het moeten doorslikken.... maar het woord “swallow” kennen ze niet zo goed... dus is dit nu een heel ritueel geworden....
We tellen tot 3 en roepen dan swallow, mira (Swahili), meza (l’Uganda)...... het werkt redelijk maar vooral moeten de kinderen er erg om lachen, dat wij als muzungu (blanken) Swahili en Ugandees proberen te spreken.....

Na deze behoorlijk warme inspanning hebben we in de schaduw geluncht en zijn we op een lokaal marktje wat gaan winkelen. We hadden best wel bekijks... 8 van die muzungu in knal gele t-shirts.... al snel bleek dat dit een korte weg was tussen deze wijk (Kakira) en de sloppenwijk Polota. Heel grappig om daar na al die jaren achter te komen!
Het begon ineens te regenen dus we hebben ergens onder een afdakje staan schuilen. Monique had een moderne polaroid camera mee... dus we hebben ons vermaakt met wat kletsen met de lokal bevolking en het maken en uitprinten van foto’s van de kinderen. Super leuke ervaring zo in onze lunch pauze!

Toen alle kinderen weer terug waren van de lunch pauze hebben we de Madhvani primary school gepoetst... dat wil zeggen... het grootste gedeelte want P1, P2 waren s’middags vrij en P7 moest examens doen. De rest stond op het grasveld en wij konden vanaf de veranda op het randje staan om goed instructies te kunnen geven.
Ook dit is altijd een enerverende exercitie maar het verliep dit jaar soepel en goed!
Morgen gaan we terug om de klassen die er nu niet waren te doen.

Hiervandaan zijn we terug gegaan naar de St Thereza school, de school waar we gisteren begonnen waren... hier hebben we P6 gepoetst en bleek P7 helaas ook examens te hebben.... Maar de lerares wilde zo graag dat we poetsinstructies kwamen geven dat ze de examens een half uur onderbrak.... weer zo’n bijzonder moment waardoor we ons ervan bewust werden hoe blij de mensen zijn met onze poetsinstructies!!

Na deze bijzondere en totaal andere dag dan gisteren gingen we moe maar voldaan naar huis.

Hier nog even een foto van ons super poetsinstructie team van dit jaar!

Vanmorgen was iedereen al vroeg uit de veren....de eerste echte werkdag....
Vol enthousiasme en met een gezonde dosis spanning vertrokken we om 8 uur vanaf ons hotel naar Polota. De sloppenwijk waar we werken is ongeveer 20 minuten rijden en de route erheen is prachtig. Zodra je van de asfaltweg af gaat rij je over een diep rode zand/kleiweg tussen de (groene) suikerriet velden en met achter je uitzicht op het Victoria meer! En ineens rij je dan de sloppenwijk in... en kom je langs een vuilnisbelt, gewoon midden in de wijk, open en bloot, met wat geiten en kippen die erop rondlopen op zoek naar restjes voedsel.

Hier was het eerste magische moment van vandaag..... aan de rand van deze vuilnisbelt stond een jonge vrouw met een baby op haar rug vol overtuiging haar tanden te poetsen! Ons busje met 8 vak-idioten wilde het liefst stoppen en haar prijzen om haar goede preventieve gedrag! Maar dat was natuurlijk geen optie maar we hebben gelukkig wel een mooie foto kunnen maken.... wat een prachtig, hartverwarmend moment was dat.

We zijn begonnen met poetsen op de St Thereza school met de kleine kinderen (P1, P2 en P3). De reden hiervoor is heel praktisch ... deze groepen zijn na 13 uur niet meer op school... dus wil je de kleintjes poetsles geven dan doe je dat s’ochtends en begin je daarmee!
Om deze reden zijn we na het poetsen van deze 3 klassen naar de St. Stephen’s school gegaan. Daar hebben we alle kinderen van de school gepoetst. De nursery, P1, P2 en P3 voor onze lunchpauze en P4, P5, P6 en P 7 na de lunch.
Toen we aan het poetsen waren met de kinderen van de nursery (+/- 3-5 jaar) hadden we ons 2de magische moment van deze dag..... een meisje ging haar broertje poetsen... in opperste concentratie... zo een prachtig gezicht zoals ze dat deed.... en het broertje vond het allemaal best.... wat een heerlijk moment!

Tijdens de lunch was er ook wat gelegenheid om even de “straat” uit te lopen en te ervaren hoe het is om door deze sloppenwijk te lopen.... het blijft altijd een bijzondere gebeurtenis.... want alle kinderen hebben ook lunchpauze dus het is bijna een soort “rattenvanger van Hamelen” of “zwaan kleef aan” door de straat .... een paar meiden met die knal gele (HUG) t-shirts en dan zo’n schare kinderen er omheen....

Later in de middag was groep 6 van de St Stephen school aan de beurt voor de poetslessen en dit was ons 3de magische moment van de dag.... en vooruitlopend op alles wat er de rest van deze week nog gaat gebeuren was het een moment waarvan ik zeker weet dat die we dit ons de rust van ons leven zullen blijven herinneren...... !!

De lerares van groep 6 zei tegen ons dat ze een lied had ingestudeerd met de kinderen en dat ze dat voor ons gingen zingen. Leuk, dachten wij, kom maar op.......Maar dit lied had zo een toepasselijke tekst, werd 2-stemming uitgevoerd maar werd vooral zo vol overgave gezongen.... dat we alle 8 met tranen in de ogen voor deze klas stonden..... kippenvel... zoveel emotie.... zo onbeschrijfelijk wat er allemaal met ons gebeurde.....
Toen ze uitgezongen waren hebben we onze ogen gedroogt en de klas bedankt voor dit prachtige moment. Zoals Irma zei: ik kom al 6 jaar met de Stichting HUG in Uganda maar dit heb ik nog nooit meegemaakt en dit zal ik ook nooit meer vergeten!
Het mag duidelijk zijn dat dit laatste voor ons allemaal geldt.....

En dan moet je ook ineens weer over op de orde van de dag... onze poetsles en de poetsinstructies.... Gelukkig ging dat allemaal prima!
Ook daarna in P7 werden we prachtig onthaald met muziek gespeeld op/met de bic pennen van de kinderen en werden we daarna ook nog (3-stemming) toegezongen....
Wat een feest en wat een bijzondere momenten......

Eigenlijk waren we allemaal emotioneel wel toe aan wat rust.... maar omdat we een werkdag minder hebben dit jaar (vanwege Independence day gisteren) besloten we toch nog naar St Thereza terug te gaan. Daar hebben we P4 en P5 nog gepoetst.

(Ter info: 2 klassen lijkt niet zoveel maar dit waren 280 leerlingen verdeeld over 3 klaslokalen)

Inmiddels was het 16:45 en zou de school om 17 uur uit gaan dus besloten wij ook dat het mooi geweest was voor vandaag...

We zijn daarna door Jinja teruggereden om nog wat souvenirs die besteld waren op de halen en boodschappen te kopen voor zaterdag als we naar het lepra-project gaan

(verdere informatie hierover komt in het verslag van zaterdag)

Terug in het hotel hebben we allemaal heerlijk gedoucht en hebben we met elkaar vastgesteld dat we een prachtige, bijzondere, mooie en zinvolle dag hebben gehad!

Er zijn vandaag ruim 1500 kinderen voorzien van een tandenborstel, tandpasta en poetsles..... iets waar we super tevreden mee zijn!

Independence day.....oftewel een vrije dag voor ons omdat alle scholen gesloten zijn.
Toch wel een beetje gek om je werkweek zo te beginnen.... maar we hebben besloten er een leuke, toeristische dag van te maken.
Om 9 uur vertrokken we naar een waterval in de rivier de Nijl. Het eerste stuk was gewoon over een asfalt weg maar al snel draaiden we een rode zandweg op....
De weg was goed begaanbaar maar omdat het geen asfalt is reden we natuurlijk wat langzamer waardoor we goed een kijkje op de huizen en bijna in het leven van de mensen konden werpen.

Na een uurtje kwamen we bij de waterval aan. Wat een prachtige en indrukwekkende plek was dat....het water stroomde met zo’n ongelofelijk grote kracht langs ons heen..... dat is eigenlijk niet goed te omschrijven of op een foto vast te leggen.
We hebben hier een tijdje staan kijken en genieten en zijn nog wat langs de rivieroever gaan wandelen. Toen we uitgekeken waren (of door de zon weggebrand...geen idee wat de doorslaggevende factor uiteindelijk was....) zijn we naar Jinja gereden en hebben we langs allerlei souvenirswinkeltjes gelopen en de nodige dingetjes aangeschaft. Inmiddels was het natuurlijk tijd voor een hapje eten dus zijn we in een restaurantje gaan zitten en hebben we een lekker broodje en/of salade gegeten. Via de andere kant van de straat terug gelopen (en natuurlijk nog meer dingetjes gekocht).

Toen we klaar waren met onze inkopen zijn we op de boda boda naar het hotel terug gegaan. Een boda boda is een brommer die als taxi dienst doet, je zegt waar je heen wilt, spreekt een prijs af, stapt achterop en... daar ga je dan..... Een heel bijzondere ervaring die wel echt bij het Ugandese avontuur hoort!

Terug in het hotel zijn we aan onze voorbereidende werkzaamheden begonnen.... namelijk alle tandenborstels en tandpasta’s uit de bulkverpakking halen (zijn per 12 verpakt) en ze per dozijn in een doos gedaan. De reden waarom we dit doen is omdat het zo makkelijker uit te delen is in de klas morgen. Hierdoor kunnen we efficiënt de klas door en hebben we geen verpakkingsrommel in de klas.

Vanavond kwam Jennie langs om e.e.a kort te sluiten sluiten voor vrijdag als we de kinderen bij haar op school gaan poetsen. Met zijn allen gegeten en gezellig gekletst. Vanaf morgen is het over met de “pret” want dan gaan we echt aan de slag!!

Vanmorgen hebben we heerlijk ontbeten in het AirPort Guesthouse. (De bananen pannenkoek is echt een aanrader!) Waarna we alle spullen weer klaar gezet hebben om mee te nemen. Om even over 10’en was Jimmy er, keurig op tijd dus! We hadden dit jaar zoveel koffers dat we echt bang waren dat het niet allemaal in het busje zou passen.... maar Jimmy is zo goed met dat soort dingen... alle koffers, trolleys enz pasten er keurig in (en iedereen had nog een gewone zitplek)

In de “winkel”straat in Entebbe hebben we water gehaald en geld gewisseld waarna we om klokslag 11 uur echt op weg waren! Het eerste stuk reed keurig door maar in Kampala liep het wel vast. Iets waar we op natuurlijk op voorbereid waren want Kampala en zondag (en morgen ook nog een feestdag) .... dat betekend file!
Al met al waren we toch al om 12:15 bij de supermarkt en de plek waar we altijd even lunchen. Tactisch besloten eerst snel een boodschappenlijstje te maken (we hadden niet veel nodig dus dat ging snel) en de lunch te bestellen, waarna Monique en ik de supermarkt in zijn gegaan. Zo’n mega supermarkt blijft bijzonder..... want in een arm land als Uganda is zo’n enorme supermarkt waar je alles kan kopen toch wel heel tegenstrijdig! Het symboliseerd de tegenstrijdigheid tussen rijk en arm wel enorm....

Nadat we de boodschappen in de auto hadden gezet zijn we gauw teruggegaan naar het restaurant. Maar... this is Africa... voor 8 mensen lunch maken is best een opgave dus dat duurt even. Maar toen het uiteindelijk kwam was het het wachten wel waard want het was heerlijk.

We sloten daarna weer lekker aan in de file en uiteindelijk waren we pas om 15 uur bij Noah’s Ark. Hier hebben we een uurtje rondgekeken en genoten van de kinderen en de perfectie waarmee dit weeshuis is gebouwd en functioneerd. Stiekem was dit uurtje natuurlijk veeeeel te kort maar we moesten nog een stukje (file) rijden dus langer blijven was echt geen optie... we waren uiteindelijk pas om 17:30 in Jinja. Het uitladen van alle koffers en kisten met alle tandheelkundige materialen is altijd nog even een klusje maar uiteindelijk verliep dat ook prima!

Het avondeten hadden we besteld maar dir was ietwat laat (45 minuten later dan gepland) dus zaten we pas rond 20 uur aan tafel. En ondanks dat we vandaag “alleen maar” gereisd hebben was iedereen best moe van de warmte en alle indrukken.
Op tijd naar bed dus. Morgen hebben we nog een relax dagje want het is hier Independance Day... wat betekend dat iedereen vrij is en alle scholen dicht. We hebben leuke plannen gemaakt om deze dag door te brengen....wordt vervolgd dus!

Vanmorgen vroeg zijn Nienke, Lucy, Wilma, Monique, Siham, Irma en ik vanuit alle delen van Nederland vertrokken naar Schiphol. Daar aangekomen zochten we elkaar tussen de 100 mensen die naar Tanzania vertrokken om daar de Africa Classic voor Amref Flying Doctors te gaan fietsen. We vonden elkaar bij balie 16 rond 7:30 .... en het was gelijk gezellig!! 7 dames met 7 bagagewagentjes overvol met koffers, rugzakken, trolleys en natuurlijk allemaal een knuffel..... want die traditie houden we in stand. Iedereen neemt een grote knuffel mee in het vliegtuig en mag zelf bepalen welk kindje deze knuffel krijgt.

Dankbaar zijn we ook dat we weer via “Piloten zonder grenzen” de mogelijkheid hebben gekregen om extra koffers mee te nemen. 4 koffers vol met tandheelkundige en medische materialen wat we kunnen gebruiken bij onze werkzaamheden. Last minute mochten we ook nog de autoclaaf (red: apparaat om de instrumenten te reinigen) meenemen! Deze autoclaaf is geschonken door tandartspraktijk Dierdonk uit Helmond, de praktijk waar Lucy werkt. En het was de bedoeling dat die in het voorjaar met een zeecontainer naar Noah’s Ark, het weeshuis in Uganda zou gaan.... maar door allerlei (papieren en financiële ) omstandigheden is die zeecontainer nog steeds niet onderweg. Maar daar onze autoclaaf vorig jaar af en toe niet goed werkte, wilde ik deze toch wel heel graag meenemen.... Na wat heen en weer gemail met onze contact persoon van “Piloten zonder grenzen” kregen we toestemming! Wilma is toen de autoclaaf uit de zeecontainer in Dronten op wezen halen maar toen moest hij natuurlijk nog verpakt worden. Uiteindelijk is dat gelukt.... hij voldeed wel aan de maten...maar was wel een ietsje, pietsje te zwaar geworden.... best even spannend of we hem wel mee konden krijgen of dat we moesten bijbetalen. Gelukkig kon ik de dame die ons hielp overtuigen dat het apparaat van “levensbelang” is voor het functioneren van onze werkzaamheden in de tandheelkundige werkweek (tenslotte kunnen we niet werken als we de gebruikte instrumenten niet schoon kunnen maken????) en mocht het pakket mee! Vanwege zijn gewicht (28,5 kg) hebben we hem bij “odd sizes” ingeleverd waarna we door de security check gingen. Dit duurde nog wel even vanwege de drukte maar verliep allemaal vlekkeloos. Inmiddels was er wel aardig wat tijd verstreken en hadden we nog een uurtje voor we gingen boarden.

De vlucht verliep soepel en een kwartier voor de geplande tijd zijn we op Entebbe geland. De douane is altijd een verhaal apart hier. Eerst loop je met je gele boekje (het boekje waar alle vaccinaties in staan) langs een meneer die kijkt of je ingeënt bent tegen gele koorts en hij vergelijkt de naam in het boekje met de naam in je paspoort. Dan in de rij voor het definitieve visum. Online is dat al geboekt en betaald. Bij de douanebeambte wordt dat gecontroleerd, moet je een foto laten maken en een digitale handtekening zetten (en als je voor het eerst komt wordt er ook een vingerscan gemaakt) en dan spuugt de printer een sticker uit met je visum. Dit is nieuw en echt super modern! Op het visum staat je foto en handtekening..... ik denk dat elke vorm van corruptie op deze manier wel uitgesloten wordt! Het kost alleen wel wat tijd.....

Irma, Wilma en Monique waren sneller door de douane heen en zijn de koffers en de autoclaaf gaan halen. Siham, Nienke en ik sloten de rij (waren ook echt de laatste uit het vliegtuig die ons visum kregen) We werden opgehaald door Vincent en een chauffeur van het AirPort Guesthouse (Farid). Gelukkig is het maar 10 minuten rijden vanaf de luchthaven naar het hotel.

Bij het hotel aangekomen werden we verwelkomt door Els en Maroeschka die al 2 heerlijke, actieve dagen hier in Uganda hebben gehad! (Ze waren een dag in Kampala en ze zijn naar de evenaar geweest!)
Charles, de manager van het hotel was ook weer heel blij ons te zien en we hebben van hem een heerlijk vruchtensapje gekregen en met elkaar gedronken. Daarna is iedereen richting zijn kamer gegaan (er is een uur tijdsverschil met Nederland dus het was al na middernacht)

Buiten in de tuin van het hotel keert de rust nu weer, de krekels tjilpen en op de kamers word nog wat gebeld met thuis, wat koffers geopend en dingen herpakt. Langzaam zoekt iedereen zijn bedje op. We zijn nu echt in Uganda! Het avontuur is gestart en we hebben er allemaal super veel zin in!

Lieve HUG vrienden,
Het is weer (bijna) zover.... de poetsweek en de tandheelkundige week.... iets waar we als Stichting het hele jaar mee bezig zijn en wat nu, zoals altijd in oktober, weer van start gaat! En wat hebben we er zin in!!
We gaan dit jaar met een groot team op pad om in onze 1ste week alle scholen in de sloppenwijk Polota en de school in Buusana poetsles te gaan geven. Waarna we aansluitend de tandheelkundige week zullen hebben in dezelfde wijken.
Vandaag zijn Els en Maroeschka al vertrokken naar Entebbe. En zaterdag vertrekt de rest van het poets-team. Dus hou de website in de gaten om mee te lezen met onze activiteiten in het mooie, bijzondere Uganda.