2016

Op 10 oktober zal de Poetsinstruktieweek starten met 4 Tandarts-Assistentes en 2 Mondhygiënistes.
Alle 6000 schoolkinderen krijgen een nieuwe tandenborstel, tandpasta en de instruktie hoe en wanneer ze die moeten gebruiken.
Op 15 oktober sluiten de tandartsen zich bij hen aan en gaat de Tandheelkundige werkweek van start. Gemiddeld 1000 mensen zullen in 1 week kiespijnvrij geholpen worden.
In het kleine dorp Busaana, waar Jennie en Jop Saku een lagere school hebben opgericht, zullen alle kinderen met kiespijn geholpen worden op 17 oktober.
De dag daarna wordt de kerk in Polotta ingericht als tandartskliniek en zal het team 4 dagen achtereen heel veel patiënten uit deze sloppenwijk gelukkig maken door hen van hun kiespijn af te helpen.
Het bestuur van stichting Help Uganda (HUG) wenst hen allen een veilige reis, een goed verblijf en veel succes met het prachtige werk!
Hieronder vindt u van dag tot dag het verslag door de teamleider van het Tandheelkundig Team Thérèse Elkerbout
Het jongste verslag bovenaan
Vrijdag 21 oktober

Vandaag onze laatste dag... Ietwat zenuwachtig rijden we naar onze werkplek in Polota.... want wat als.. wat als er heel veel mensen staan te wachten.... Hoe lossen we dat op... Dus toen we het terrein bij de kerk opreden keken we allemaal reikhalzend naar de deur en ... O nee..... Er stonden zoveel mensen.... Zoveel hebben er tot nu toe nog nooit s'ochtends gestaan.....
Onze angst werd bewaarheid..... maar als een zeer geouttileerde machine zijn we van start gegaan. Heel bijzonder is het dat ons team zo super goed en makkelijk samenwerkt... Het maakt niet uit welke tandarts met welke assistente werkt... Het loopt gewoon als een trein! En dat zorgt ervoor dat alles vlekkeloos verloopt en we dus heel effectief kunnen werken....
Gelukkig hadden we vandaag ook niet al te veel moeilijke dingen (lees: kiezen die er bijna niet uitgaan) dus daardoor konden we rustig doorwerken en veel mensen helpen.



Officieel zouden we vandaag tot 12 uur werken maar door de drukte hebben we dat iets verlengd. Maar we hebben toch besloten om om 13 uur de deuren van de kerk, met pijn in ons hart, dicht te doen.....Buiten stonden zeker nog 30 mensen...
Onze intentie is goed om door te werken maar.... dat betekent dat er dan toch ook om 15 uur en om 16 uur nog mensen komen aanlopen die behandeld willen worden... Dus dat het werk dan nooit klaar is...
Gelukkig had Jimmy de mensen buiten toegesproken en verteld dat de deur dicht zou gaan en we zouden stoppen met werken. Hierdoor zijn de smekende ogen en vragen van mensen om een behandeling omdat ze pijn hebben vandaag aan ons voorbij gegaan... Gelukkig want dat was afgelopen week echt schrijnend en heel moeilijk om te moeten zien en aanhoren en vervolgens te moeten zeggen...Nee, we kunnen je niet behandelen..... Dus ondanks dat we niet iedereen konden helpen, was het sluiten van de deur minder beladen dan we verwacht hadden. (Of hadden we er ons in de loop van de ochtend al op voorbereid en was het daardoor ietsje minder moeilijk dan we aanvankelijk s'ochtends hadden gedacht?)

Na de lunch hebben we alle kisten uitgeruimd, alles geteld en opnieuw ingeruimd (en gespiegeld... oftewel, het nieuwste onderop en het oudste materiaal bovenop. Dit in verband met houdbaarheidsdata van handschoenen, anaesthesie vloeistof enz)
Al met al zijn we hier best een tijd mee bezig geweest dus toen we bij het hotel aankwamen was het toch alweer bijna 17 uur.
Vanavond hebben Grace en Kevin met ons meegegeten. Zodat we met elkaar een mooi en evaluerend eindgesprek hebben gehad. Beide jongens zijn zo enthousiast en gemotiveerd... Zo bereid dingen te leren en te overleggen...Super leuk is dat!
Morgenochtend gaan we ons storten op het inpakken van de koffers.... Koffers die bijna leeg zijn omdat we hier alles weggegeven hebben. Maar.. we willen graag zoveel mogelijk koffers weer mee terug nemen zodat we ze volgend jaar weer opnieuw gevuld mee kunnen nemen. En omdat het poetsinstructies team met 3 koffers gekomen is en er maar 2 koffers p.p terug mogen.... wordt dat dus nog even een dingetje ....
Maar dat is morgen...nu eerst een nachtje slapen...
We kunnen allemaal terugkijken op een super mooie en bijzondere tijd hier in Uganda. Waarin we ons zeer nuttig hebben gemaakt want uiteindelijk hebben we de afgelopen 5 dagen 692 mensen behandeld en hierbij 984 tanden/kiezen getrokken.
En daar kunnen en mogen we met een heel goed en tevreden gevoel aan terug denken!
Welterusten, voor de laatste nacht in dit mooie, vriendelijke, bijzondere Uganda!


Onze angst werd bewaarheid..... maar als een zeer geouttileerde machine zijn we van start gegaan. Heel bijzonder is het dat ons team zo super goed en makkelijk samenwerkt... Het maakt niet uit welke tandarts met welke assistente werkt... Het loopt gewoon als een trein! En dat zorgt ervoor dat alles vlekkeloos verloopt en we dus heel effectief kunnen werken....
Gelukkig hadden we vandaag ook niet al te veel moeilijke dingen (lees: kiezen die er bijna niet uitgaan) dus daardoor konden we rustig doorwerken en veel mensen helpen.



Officieel zouden we vandaag tot 12 uur werken maar door de drukte hebben we dat iets verlengd. Maar we hebben toch besloten om om 13 uur de deuren van de kerk, met pijn in ons hart, dicht te doen.....Buiten stonden zeker nog 30 mensen...
Onze intentie is goed om door te werken maar.... dat betekent dat er dan toch ook om 15 uur en om 16 uur nog mensen komen aanlopen die behandeld willen worden... Dus dat het werk dan nooit klaar is...
Gelukkig had Jimmy de mensen buiten toegesproken en verteld dat de deur dicht zou gaan en we zouden stoppen met werken. Hierdoor zijn de smekende ogen en vragen van mensen om een behandeling omdat ze pijn hebben vandaag aan ons voorbij gegaan... Gelukkig want dat was afgelopen week echt schrijnend en heel moeilijk om te moeten zien en aanhoren en vervolgens te moeten zeggen...Nee, we kunnen je niet behandelen..... Dus ondanks dat we niet iedereen konden helpen, was het sluiten van de deur minder beladen dan we verwacht hadden. (Of hadden we er ons in de loop van de ochtend al op voorbereid en was het daardoor ietsje minder moeilijk dan we aanvankelijk s'ochtends hadden gedacht?)


Al met al zijn we hier best een tijd mee bezig geweest dus toen we bij het hotel aankwamen was het toch alweer bijna 17 uur.
Vanavond hebben Grace en Kevin met ons meegegeten. Zodat we met elkaar een mooi en evaluerend eindgesprek hebben gehad. Beide jongens zijn zo enthousiast en gemotiveerd... Zo bereid dingen te leren en te overleggen...Super leuk is dat!
Morgenochtend gaan we ons storten op het inpakken van de koffers.... Koffers die bijna leeg zijn omdat we hier alles weggegeven hebben. Maar.. we willen graag zoveel mogelijk koffers weer mee terug nemen zodat we ze volgend jaar weer opnieuw gevuld mee kunnen nemen. En omdat het poetsinstructies team met 3 koffers gekomen is en er maar 2 koffers p.p terug mogen.... wordt dat dus nog even een dingetje ....

We kunnen allemaal terugkijken op een super mooie en bijzondere tijd hier in Uganda. Waarin we ons zeer nuttig hebben gemaakt want uiteindelijk hebben we de afgelopen 5 dagen 692 mensen behandeld en hierbij 984 tanden/kiezen getrokken.
En daar kunnen en mogen we met een heel goed en tevreden gevoel aan terug denken!
Welterusten, voor de laatste nacht in dit mooie, vriendelijke, bijzondere Uganda!
Donderdag 20 oktober
Het opstaan, klaar maken om te gaan werken en het ontbijt is inmiddels een vast ritueel....In principe gaan we om 7:15 ontbijten en daar waar iedereen vorige week stipt op dit tijdstip aanwezig was... is het nu zo dat bijna iedereen al vroeger aanwezig is....
Wat een discipline en wat een (werk)enthousiasme is er aanwezig in onze groep!



Ook vandaag was het weer een drukke, warme dag vol mensen en bijzondere momenten en behandelingen. Momenten waar wij (als vakverslaafden) s'avonds nog steeds vol enthousiasme over praten...
Heb jij ook die meneer gezien met die bijzondere hoektanden linksonder? Wat een moeilijke behandeling/complicatie was dat (antrumperforatie) waar Frank zo lang aan gewerkt heeft....
En dat kleine kindje met die voortanden waar de wortelpunten helemaal door het tandvlees heen kwamen? En dat meisje met de mooie kralen in haar haar?
En zo kletsten we enthousiast verder... Ook over de aantallen die we weer behandeld hebben blijven we ons verbazen (176 mensen, 243 tanden/kiezen getrokken)




Moeilijk blijft het dat we ook vandaag de kerkdeur (annex praktijkdeur) moesten sluiten terwijl er buiten nog steeds mensen stonden te wachten....... We maken ons allemaal een beetje zorgen over hoe dat morgen zal gaan... Het liefst willen we natuurlijk alle mensen met pijn behandelen die morgen bij "onze" praktijk staan te wachten... Maar of dat gaat lukken.... We zullen het morgen zien! Welterusten.
Het opstaan, klaar maken om te gaan werken en het ontbijt is inmiddels een vast ritueel....In principe gaan we om 7:15 ontbijten en daar waar iedereen vorige week stipt op dit tijdstip aanwezig was... is het nu zo dat bijna iedereen al vroeger aanwezig is....
Wat een discipline en wat een (werk)enthousiasme is er aanwezig in onze groep!



Ook vandaag was het weer een drukke, warme dag vol mensen en bijzondere momenten en behandelingen. Momenten waar wij (als vakverslaafden) s'avonds nog steeds vol enthousiasme over praten...
Heb jij ook die meneer gezien met die bijzondere hoektanden linksonder? Wat een moeilijke behandeling/complicatie was dat (antrumperforatie) waar Frank zo lang aan gewerkt heeft....
En dat kleine kindje met die voortanden waar de wortelpunten helemaal door het tandvlees heen kwamen? En dat meisje met de mooie kralen in haar haar?
En zo kletsten we enthousiast verder... Ook over de aantallen die we weer behandeld hebben blijven we ons verbazen (176 mensen, 243 tanden/kiezen getrokken)





Woensdag 19 oktober
Vanmorgen weer keurig om 8 uur vertrokken en omdat onze praktijk er helemaal klaar voor was konden we mooi op tijd beginnen! Buiten stonden wel al wat mensen te wachten maar al heel snel nam deze rij wachtenden toe.... in plaats van af...(oftewel... er kwamen meer mensen aanlopen dan dat wij weg konden werken...) Gelukkig is dit iets wat je niet ziet als je binnen aan het werk bent... Zodat er wat dat betreft geen druk op het werk of het werktempo komt te staan.... Tenslotte kun je niet meer doen dan je best!
En ondanks dat de temperatuur vandaag behoorlijk veel hoger was dan de afgelopen dagen... met merkbaar meer zweet in onze handschoenen.... hebben we weer heel hard gewerkt en heel veel mensen van hun pijnklachten af kunnen helpen!



Voor de verandering een paar details over het werk... (Sorry voor de niet tandheelkundigen onder onze verslag-lezers maar dit is zo bijzonder... dat moet echt even op de website!) We hadden namelijk een heel mooi, tandheelkundig bijzonder, melkkiesje. Deze lag horizontaal in de mond waarbij we dus de hele wortel zagen liggen rondom de nieuwe blijvende kies... Dit was natuurlijk wel een foto waard....

Aan het einde van de dag helaas toch weer mensen naar huis moeten sturen omdat onze (werk)tijd erop zat en we er dus niet in geslaagd waren om de hele aanloop van mensen "weg te werken"... Gelukkig hebben we nog 1,5 dag om ook deze mensen te kunnen helpen! Het resultaat van vandaag is dat we 160 mensen hebben behandeld en 232 tanden en/of kiezen getrokken hebben!
Terug in het hotel werden we aan het einde van de avond verrast door een tropische bui met heel veel wind, regen en onweer (wat ook, bijna automatisch, betekende dat we door alle onweersklappen tijdelijk zonder stroom kwamen te zitten).... maar dankzij de generator van het hotel is dit ook weer snel opgelost! Dus vanuit een ietwat afgekoeld Uganda wensen we iedereen een goede nacht toe!

En ondanks dat de temperatuur vandaag behoorlijk veel hoger was dan de afgelopen dagen... met merkbaar meer zweet in onze handschoenen.... hebben we weer heel hard gewerkt en heel veel mensen van hun pijnklachten af kunnen helpen!



Voor de verandering een paar details over het werk... (Sorry voor de niet tandheelkundigen onder onze verslag-lezers maar dit is zo bijzonder... dat moet echt even op de website!) We hadden namelijk een heel mooi, tandheelkundig bijzonder, melkkiesje. Deze lag horizontaal in de mond waarbij we dus de hele wortel zagen liggen rondom de nieuwe blijvende kies... Dit was natuurlijk wel een foto waard....


Terug in het hotel werden we aan het einde van de avond verrast door een tropische bui met heel veel wind, regen en onweer (wat ook, bijna automatisch, betekende dat we door alle onweersklappen tijdelijk zonder stroom kwamen te zitten).... maar dankzij de generator van het hotel is dit ook weer snel opgelost! Dus vanuit een ietwat afgekoeld Uganda wensen we iedereen een goede nacht toe!
Dinsdag 18 oktober
Vanmorgen hebben we alle knuffels en troostcadeau's die we meegenomen hebben naar Uganda ingeladen en meegenomen naar Polota. Daar aangekomen moesten we in de kerk bij de St Stephens school weer onze kliniek opbouwen. Gelukkig ging dit vrij vlot en al snel konden we dus starten met de eerste mensen die al zaten te wachten toen we aankwamen.







Als een geoliede machine ging het team aan de slag! En al snel werden de wachtende mensen verdoofd en de eerste kiezen getrokken. Sommige behandelingen gaan snel, andere vallen tegen en duren lang. Sommige mensen komen en gaan... Andere mensen vergeet je misschien wel nooit meer... Zoals dat ene meisje van +/- 5 jaar dat helemaal alleen gekomen was omdat ze last had van haar (melk)kiesjes. Inderdaad zaten hier redelijke gaten in en dus moesten er 3 kiezen getrokken worden.... Zowel met het verdoven als met het trekken van deze kiezen heeft ze geen kik gegeven... Zo bijzonder.. We hebben haar beloond met een prachtige knuffel (nijlpaard)!
We hadden een (te??) late lunch... Jimmy was het gaan halen en was ipv met 5 kwartier ruim 2 uur weg.... Tsja...hoe was het ook alweer... "This is Africa".... toen hij er eenmaal was (en het bijna 13:30 was)...waren we er toch wel echt aan toe!
Buiten bleven er mensen komen en op een gegeven moment hebben we de deur van de kerk moeten sluiten ondanks dat er nog mensen stonden te wachten.... Dit blijft toch heel moeilijk! Gelukkig zijn we de komende dagen nog daar... Dus is er nog volop tijd en gelegenheid voor deze mensen om terug te komen...
Rond 16:30 ging de laatste meneer uit de stoel! Een keurige timing. Want dan moet er nog van alles schoongemaakt en opgeruimd worden dus voor je dan weg gaat en weer terug in het Guesthouse bent... Dat duurt al gauw een uurtje....
Vanavond aan tafel uitgebreid gesproken over alle bijzondere momenten van vandaag! Iedereen kon terug kijken op een mooie, productieve, warme maar ook best vermoeiende dag..... Niet gek als je dan ziet dat we 149 mensen behandeld hebben en er in totaal 213 elementen (tanden of kiezen) getrokken zijn!
Moe maar voldaan is het dus nu tijd om een nachtje te slapen zodat we morgen weer vol energie aan de slag kunnen!
.
Vanmorgen hebben we alle knuffels en troostcadeau's die we meegenomen hebben naar Uganda ingeladen en meegenomen naar Polota. Daar aangekomen moesten we in de kerk bij de St Stephens school weer onze kliniek opbouwen. Gelukkig ging dit vrij vlot en al snel konden we dus starten met de eerste mensen die al zaten te wachten toen we aankwamen.








We hadden een (te??) late lunch... Jimmy was het gaan halen en was ipv met 5 kwartier ruim 2 uur weg.... Tsja...hoe was het ook alweer... "This is Africa".... toen hij er eenmaal was (en het bijna 13:30 was)...waren we er toch wel echt aan toe!

Rond 16:30 ging de laatste meneer uit de stoel! Een keurige timing. Want dan moet er nog van alles schoongemaakt en opgeruimd worden dus voor je dan weg gaat en weer terug in het Guesthouse bent... Dat duurt al gauw een uurtje....
Vanavond aan tafel uitgebreid gesproken over alle bijzondere momenten van vandaag! Iedereen kon terug kijken op een mooie, productieve, warme maar ook best vermoeiende dag..... Niet gek als je dan ziet dat we 149 mensen behandeld hebben en er in totaal 213 elementen (tanden of kiezen) getrokken zijn!
Moe maar voldaan is het dus nu tijd om een nachtje te slapen zodat we morgen weer vol energie aan de slag kunnen!
.
Maandag 17 oktober
Vandaag is de dag waarop we voor het eerst in Busaana gaan werken... Om 8 uur kwam Jimmy ons halen. Vanwege alle spullen (zoals o.a de generator) was er ook een vrachtwagen/lorry mee vandaag, bestuurd door Birra. Birra is multi functioneel inzetbaar in ons team want hij verzorgt naast het rijden ook de sterilisatie, samen met Vincent.
Wij mochten vandaag weer met de boot naar de overkant varen. Grappig detail is wel dat Ugandezen niet zo dol op water zijn.... Mede omdat de meesten niet kunnen zwemmen. Des te opvallender was het dus dat zowel Vincent als ook de beide Ugandese tandartsen besloten dat ze ook mee gingen (durfden) op de boot.
Iets wat voor ons heel vanzelfsprekend is, kost hier dus nog redelijk wat overredingskracht... Voor 1 van de Ugandese tandartsen was het de 3de keer in zijn leven dat hij in een bootje zat!
Bij aankomst op het schiereiland zijn we naar de school gelopen en hebben daar onze behandelkamer start-klaar gemaakt. We zijn begonnen met de kinderen uit de kleuterklassen (nursery) variërend in leeftijd van 3 tot 8 jaar ongeveer. Alle kindjes vonden het wel heel erg spannend... En als er dan 1 begint te huilen... Dan huilt de rest natuurlijk mee. Al met al dus best even een pittige start. Dag 1 van de werkweek...wat betekent dat het team ook nog geen "geoliede machine" is... En dan met al die kleintjes.... Maar al snel liep alles behoorlijk soepel door de super inzet en de flexibiliteit van alle teamleden! En voor de lunchpauze hadden we hierdoor alle kleine kinderen die kiespijn hadden behandeld en konden we na de lunch aan de bovenbouw beginnen (P4-P7).



Dan zie je toch dat als de kinderen wat ouder zijn ze beter Engels spreken en de behandelingen toch makkelijker en met minder gehuil gaan. Zoals we hadden gehoopt waren op een gegeven moment alle kinderen behandeld en was er ook nog tijd over om mensen met kiespijn uit het dorpje te behandelen!!



We zijn maar 1 dag hier in Busaana op de Litte Angels school van Jennie en Job dus moesten aan het einde van de dag alle spullen weer terug in de kisten. Konden we de stoelen weer invouwen en moest daarna alles achterin de lorry van Birra.



Toen dat allemaal gebeurd was kregen wij van P2 een prachtig cadeau... Ze gingen voor ons zingen! Vol enthousiasme, mede door de super leuke en lieve juffrouw die aan deze klas lesgeeft, zongen de kinderen uit volle borst de door hen ingestudeerde liedjes. En daarna kregen we ook allemaal een, van bananenbladeren gemaakte, pop.
N
a dit bijzondere afscheid zijn we teruggelopen naar de boot en naar huis (ons guesthouse) gegaan.
Vanavond tijdens het eten volop nagenoten van alle bijzondere en mooie momenten die deze dag ons gebracht heeft. Alles was super goed geregeld dankzij Jennie en haar team. Waardoor we een super mooie start hebben kunnen maken van deze tandheelkundige behandelweek! En als het aan ons ligt dan wordt dit bezoek aan de Little Angel's school volgend jaar herhaald! Waarbij we nu al nieuwsgierig zijn of de poetslessen dan al een zichtbaar resultaat zullen geven...namelijk dat er minder kiezen getrokken hoeven te worden bij deze kinderen....
Natuurlijk hebben we bijgehouden hoeveel kiezen er vandaag getrokken zijn. En ook hierin hebben we een super goede start gemaakt... Er zijn 149 kiezen verwijderd. Wat betekend dat we 99 mensen van hun kiespijn hebben kunnen afhelpen vandaag!
Moe maar voldaan kunnen we dus op een mooie dag terugkijken! Welterusten allemaal. Morgen gaan we naar Polota (terug)... En we kijken nu al uit naar alles wat ons daar te wachten staat!


Iets wat voor ons heel vanzelfsprekend is, kost hier dus nog redelijk wat overredingskracht... Voor 1 van de Ugandese tandartsen was het de 3de keer in zijn leven dat hij in een bootje zat!
Bij aankomst op het schiereiland zijn we naar de school gelopen en hebben daar onze behandelkamer start-klaar gemaakt. We zijn begonnen met de kinderen uit de kleuterklassen (nursery) variërend in leeftijd van 3 tot 8 jaar ongeveer. Alle kindjes vonden het wel heel erg spannend... En als er dan 1 begint te huilen... Dan huilt de rest natuurlijk mee. Al met al dus best even een pittige start. Dag 1 van de werkweek...wat betekent dat het team ook nog geen "geoliede machine" is... En dan met al die kleintjes.... Maar al snel liep alles behoorlijk soepel door de super inzet en de flexibiliteit van alle teamleden! En voor de lunchpauze hadden we hierdoor alle kleine kinderen die kiespijn hadden behandeld en konden we na de lunch aan de bovenbouw beginnen (P4-P7).



Dan zie je toch dat als de kinderen wat ouder zijn ze beter Engels spreken en de behandelingen toch makkelijker en met minder gehuil gaan. Zoals we hadden gehoopt waren op een gegeven moment alle kinderen behandeld en was er ook nog tijd over om mensen met kiespijn uit het dorpje te behandelen!!



We zijn maar 1 dag hier in Busaana op de Litte Angels school van Jennie en Job dus moesten aan het einde van de dag alle spullen weer terug in de kisten. Konden we de stoelen weer invouwen en moest daarna alles achterin de lorry van Birra.



Toen dat allemaal gebeurd was kregen wij van P2 een prachtig cadeau... Ze gingen voor ons zingen! Vol enthousiasme, mede door de super leuke en lieve juffrouw die aan deze klas lesgeeft, zongen de kinderen uit volle borst de door hen ingestudeerde liedjes. En daarna kregen we ook allemaal een, van bananenbladeren gemaakte, pop.


Vanavond tijdens het eten volop nagenoten van alle bijzondere en mooie momenten die deze dag ons gebracht heeft. Alles was super goed geregeld dankzij Jennie en haar team. Waardoor we een super mooie start hebben kunnen maken van deze tandheelkundige behandelweek! En als het aan ons ligt dan wordt dit bezoek aan de Little Angel's school volgend jaar herhaald! Waarbij we nu al nieuwsgierig zijn of de poetslessen dan al een zichtbaar resultaat zullen geven...namelijk dat er minder kiezen getrokken hoeven te worden bij deze kinderen....
Natuurlijk hebben we bijgehouden hoeveel kiezen er vandaag getrokken zijn. En ook hierin hebben we een super goede start gemaakt... Er zijn 149 kiezen verwijderd. Wat betekend dat we 99 mensen van hun kiespijn hebben kunnen afhelpen vandaag!
Moe maar voldaan kunnen we dus op een mooie dag terugkijken! Welterusten allemaal. Morgen gaan we naar Polota (terug)... En we kijken nu al uit naar alles wat ons daar te wachten staat!
.
Zondag 16 oktober
Vandaag was voor een deel van onze groep een vakantiedag... Lekker een beetje uitslapen, wat winkelen, souvenirs kopen enz.
Voor Frank, Margriet en Therese was het een reisdag. Vanuit Entebbe naar Jinja....de afstand is 116 km en de officiële reistijd is bijna 3 uur... Wat op zich al aangeeft dat het qua afstand wel meevalt maar dat je er gewoon lang over doet..
We vertrokken om 10:00 uur maar er was behoorlijk wat verkeer onderweg dus het ging niet heel snel. Onderweg hebben we Vincent opgepikt, hij gaat volgende week de sterilisatie doen. Verder hebben we een nieuwe kist gekocht waar we de overgebleven tandenborstels en tandpasta in kunnen opslaan. Helaas hadden we daarna een klein ongelukje met een kras en een deuk als gevolg op de zij/achterkant van onze bus.... gelukkig was er geen persoonlijk letsel! Jimmy en de meneer van de andere auto hebben een tijd staan praten/onderhandelen en uiteindelijk hebben ze gegevens uitgewisseld. Natuurlijk moest de eigenaar van de bus op de hoogte gebracht worden dus zijn we langs Noa's Ark gereden zodat Piet het met eigen ogen even kon zien. Hierna hebben we onze weg vervolgd en uiteindelijk waren we om 15 uur in Jinja bij ons Guesthouse.
Frank had nog wat spullen meegenomen voor Suzanne, Marianne en Claudia. Dus bij aankomst in het Guesthouse kon hij dat aan hen geven waarna zij terug gingen naar Noah's Ark om daar nog een week te gaan werken op de gerepareerde unit!
Om 16 uur hadden wij onze welkomsbijeenkomst. Grace en Kevin, de Ugandese tandartsen die met ons gaan werken komende week, waren ook gekomen. Onder het genot van een vers vruchtensapje hebben we elkaar alvast een beetje leren kennen en besproken hoe we het gaan aanpakken komende week. Een zeer nuttig en gezellig uurtje met elkaar doorgebracht. Waarbij het enthousiasme en de leergierigheid van de Ugandese tandartsen hartverwarmend was.
Kortom... Een rustige, relaxte en toch nuttige dag vandaag. Nog 1 nachtje slapen en dan start het volgende project van deze periode!
Vandaag was voor een deel van onze groep een vakantiedag... Lekker een beetje uitslapen, wat winkelen, souvenirs kopen enz.
Voor Frank, Margriet en Therese was het een reisdag. Vanuit Entebbe naar Jinja....de afstand is 116 km en de officiële reistijd is bijna 3 uur... Wat op zich al aangeeft dat het qua afstand wel meevalt maar dat je er gewoon lang over doet..
We vertrokken om 10:00 uur maar er was behoorlijk wat verkeer onderweg dus het ging niet heel snel. Onderweg hebben we Vincent opgepikt, hij gaat volgende week de sterilisatie doen. Verder hebben we een nieuwe kist gekocht waar we de overgebleven tandenborstels en tandpasta in kunnen opslaan. Helaas hadden we daarna een klein ongelukje met een kras en een deuk als gevolg op de zij/achterkant van onze bus.... gelukkig was er geen persoonlijk letsel! Jimmy en de meneer van de andere auto hebben een tijd staan praten/onderhandelen en uiteindelijk hebben ze gegevens uitgewisseld. Natuurlijk moest de eigenaar van de bus op de hoogte gebracht worden dus zijn we langs Noa's Ark gereden zodat Piet het met eigen ogen even kon zien. Hierna hebben we onze weg vervolgd en uiteindelijk waren we om 15 uur in Jinja bij ons Guesthouse.

Om 16 uur hadden wij onze welkomsbijeenkomst. Grace en Kevin, de Ugandese tandartsen die met ons gaan werken komende week, waren ook gekomen. Onder het genot van een vers vruchtensapje hebben we elkaar alvast een beetje leren kennen en besproken hoe we het gaan aanpakken komende week. Een zeer nuttig en gezellig uurtje met elkaar doorgebracht. Waarbij het enthousiasme en de leergierigheid van de Ugandese tandartsen hartverwarmend was.
Kortom... Een rustige, relaxte en toch nuttige dag vandaag. Nog 1 nachtje slapen en dan start het volgende project van deze periode!
.
Zaterdag 15 oktober
Vandaag is het zaterdag maar... In Uganda verschilt zaterdag eigenlijk niet van welke andere doordeweekse dag.... (Alleen zondag is hier weekeind) En omdat we in het Ugandese ritme mee doen .... Is het ook voor ons een (soort) werkdag.
Dus om 8 uur staan we klaar en worden door Jimmy opgehaald. We rijden naar het restaurant waar we onze bestelling gedaan hebben. We hadden verwacht dat we hier nog wel even moesten wachten maar... heel on-Afrikaans... is onze bestelling klaar!
En dus gingen we naar Buluba. Hier staat het huis waar de lepramensen wonen. Op het terrein van de Franciskaanse nonnen. We worden zeer enthousiast begroet door Zuster Philomena. En met een doos vol spullen en de maaltijd die we besteld hebben, lopen we achter haar aan het huis in waar de lepradames wonen. De dames zitten er al helemaal klaar voor in hun mooiste jurken! We worden echt met heel veel liefde ontvangen en menig knuffel wordt uitgedeeld.
Vol verwachting kijken de dames naar wat we meegenomen hebben voor ze. En met het zien van al het lekkers worden ze nog vrolijker. Ze krijgen een pakje stroopwafels, een brood, een potje boter en jam en een zeepje. Verder is er per persoon een hoeslaken voor op hun bed. En misschien wel het allerbelangrijkste.... de door ons meegenomen maaltijd: Matoake met peanutsauce (gestoofde banaan met pindasaus) Een lekkernij voor de mensen hier omdat ze in het leprahuis eigenlijk alleen rijst met bonen krijgen (365 dagen per jaar). De bordjes en drinkbekers worden van hun kamer gehaald en we scheppen grote porties eten voor ze op hun borden en schenken er een beker cola of fanta bij.... Vol overgave storten de dames zich op hun eten. Het blijft een bijzonder gezicht om te zien hoe ze, met een hand waar bijna geen vingers meer aan zitten en wat een soort stompje is, een lepel kunnen vasthouden zodat ze daar Matoaake met pindasaus op kunnen doen!!
In tegenstelling tot andere jaren wordt er heel rustig gegeten en wordt het niet naar binnen geschrokt! Een super fijn gezicht en het geeft een gevoel van vertrouwen.. Zo van... er is genoeg, we hebben allemaal gekregen, iedereen is gelijk, we hoeven ons niet te haasten! Echt een fijn, dankbaar gevoel!






Na de dames waren de mannen aan de beurt voor ons jaarlijkse bezoekje. Keurig gewassen en gekleed zaten ze er al klaar voor. Net als bij de dames waren ze blij ons weer te zien! En ook zij kregen glimmende oogjes van de lekkere dingen die we voor ze meegenomen hadden. En het bord Matoake en pindasaus wat ze kregen werd ook erg gewaardeerd. We hadden dit jaar zo een grote hoeveelheid Matoake dat het niet in 1 keer opgegeten kon worden. Dus hebben we het verdeeld over 2 teiltjes en aan de kinderen buiten gegeven.... Want ook voor hen is het een feestmaal! Zelfs zonder bestek gingen de pannen schoon leeg!



Hierna zijn we naar het ziekenhuisje gegaan. We hadden een hele tas met brillen mee die we aan de dienstdoende arts hebben gegeven zodat hij dit op zijn gemak kan gaan uitzoeken en uitdelen aan die mensen die het nodig hebben!
We hadden 2 koffers met baby- en peuterkleren die we op de kraamafdeling en op de kinderafdeling hebben uitgedeeld.
Er lagen flink wat moeders die nog maar net bevallen waren en een paar die op punt van bevallen stonden. Ook was er een moeder met een tweeling.... 5 dagen oud.... En er liepen moeders die 1-3 dagen geleden bevallen waren en op het punt stonden om naar huis te gaan. Oftewel... Onze koffer met babykleding was zo leeg! Hoe georganiseerd je dit ook probeerd te doen.... Er zijn toch altijd ineens (binnen 10 minuten) 2x zoveel moeders met baby's dan toen we begonnen.... Wat ik overigens heel goed begrijp hoor! Als je niets hebt en er worden zulke mooie dingen uitgedeeld.... Daar wil iedereen toch graag voor in de rij gaan staan!
Op de kinderafdeling verliep het ongeveer in hetzelfde patroon dus ook hier was onze koffer zo leeg! Hierna hebben we bij zuster Philomena koffie gedronken en zijn we weer richting Jinja gegaan.

Om 16 uur is Jimmy met Therese naar Entebbe vertrokken. Helaas was er veel drukte en file onderweg en kwamen ze pas rond 20 uur aan. Maar dit was gelukkig nog ruim op tijd voor het vliegtuig zou landen. Al vrij snel (voor Afrikaanse begrippen) kwamen de tandartsen Frank en Margriet naar buiten lopen...
Gelukkig hadden ze een goede vlucht gehad en was alles gelukt met hun koffers en het visum, toch altijd weer fijn als dit allemaal vlekkeloos verloopt! Na een korte rit kwamen we aan bij het Airport Guesthouse waar we een heerlijk welkomstdrankje kregen (passionfruit juice). Hierna was het bedtijd want alles bij elkaar was het voor iedereen weer een lange, bijzondere en enerverende dag.
Vandaag is het zaterdag maar... In Uganda verschilt zaterdag eigenlijk niet van welke andere doordeweekse dag.... (Alleen zondag is hier weekeind) En omdat we in het Ugandese ritme mee doen .... Is het ook voor ons een (soort) werkdag.
Dus om 8 uur staan we klaar en worden door Jimmy opgehaald. We rijden naar het restaurant waar we onze bestelling gedaan hebben. We hadden verwacht dat we hier nog wel even moesten wachten maar... heel on-Afrikaans... is onze bestelling klaar!

Vol verwachting kijken de dames naar wat we meegenomen hebben voor ze. En met het zien van al het lekkers worden ze nog vrolijker. Ze krijgen een pakje stroopwafels, een brood, een potje boter en jam en een zeepje. Verder is er per persoon een hoeslaken voor op hun bed. En misschien wel het allerbelangrijkste.... de door ons meegenomen maaltijd: Matoake met peanutsauce (gestoofde banaan met pindasaus) Een lekkernij voor de mensen hier omdat ze in het leprahuis eigenlijk alleen rijst met bonen krijgen (365 dagen per jaar). De bordjes en drinkbekers worden van hun kamer gehaald en we scheppen grote porties eten voor ze op hun borden en schenken er een beker cola of fanta bij.... Vol overgave storten de dames zich op hun eten. Het blijft een bijzonder gezicht om te zien hoe ze, met een hand waar bijna geen vingers meer aan zitten en wat een soort stompje is, een lepel kunnen vasthouden zodat ze daar Matoaake met pindasaus op kunnen doen!!
In tegenstelling tot andere jaren wordt er heel rustig gegeten en wordt het niet naar binnen geschrokt! Een super fijn gezicht en het geeft een gevoel van vertrouwen.. Zo van... er is genoeg, we hebben allemaal gekregen, iedereen is gelijk, we hoeven ons niet te haasten! Echt een fijn, dankbaar gevoel!






Na de dames waren de mannen aan de beurt voor ons jaarlijkse bezoekje. Keurig gewassen en gekleed zaten ze er al klaar voor. Net als bij de dames waren ze blij ons weer te zien! En ook zij kregen glimmende oogjes van de lekkere dingen die we voor ze meegenomen hadden. En het bord Matoake en pindasaus wat ze kregen werd ook erg gewaardeerd. We hadden dit jaar zo een grote hoeveelheid Matoake dat het niet in 1 keer opgegeten kon worden. Dus hebben we het verdeeld over 2 teiltjes en aan de kinderen buiten gegeven.... Want ook voor hen is het een feestmaal! Zelfs zonder bestek gingen de pannen schoon leeg!



Hierna zijn we naar het ziekenhuisje gegaan. We hadden een hele tas met brillen mee die we aan de dienstdoende arts hebben gegeven zodat hij dit op zijn gemak kan gaan uitzoeken en uitdelen aan die mensen die het nodig hebben!
We hadden 2 koffers met baby- en peuterkleren die we op de kraamafdeling en op de kinderafdeling hebben uitgedeeld.
Er lagen flink wat moeders die nog maar net bevallen waren en een paar die op punt van bevallen stonden. Ook was er een moeder met een tweeling.... 5 dagen oud.... En er liepen moeders die 1-3 dagen geleden bevallen waren en op het punt stonden om naar huis te gaan. Oftewel... Onze koffer met babykleding was zo leeg! Hoe georganiseerd je dit ook probeerd te doen.... Er zijn toch altijd ineens (binnen 10 minuten) 2x zoveel moeders met baby's dan toen we begonnen.... Wat ik overigens heel goed begrijp hoor! Als je niets hebt en er worden zulke mooie dingen uitgedeeld.... Daar wil iedereen toch graag voor in de rij gaan staan!
Op de kinderafdeling verliep het ongeveer in hetzelfde patroon dus ook hier was onze koffer zo leeg! Hierna hebben we bij zuster Philomena koffie gedronken en zijn we weer richting Jinja gegaan.


Gelukkig hadden ze een goede vlucht gehad en was alles gelukt met hun koffers en het visum, toch altijd weer fijn als dit allemaal vlekkeloos verloopt! Na een korte rit kwamen we aan bij het Airport Guesthouse waar we een heerlijk welkomstdrankje kregen (passionfruit juice). Hierna was het bedtijd want alles bij elkaar was het voor iedereen weer een lange, bijzondere en enerverende dag.
.
Vrijdag 14 oktober,
Vanmorgen werden we opgeschrikt door een groep aapjes die over de (rieten) daken van onze huisjes aan het hollen en spelen waren... Wat een schatjes om te zien!! Maar...wat een slopers ... En wat een kabaal maken ze! Wij (toeristen) vinden ze schattig en leuk... Maar als hoteleigenaar ben je er vast niet zo blij mee..... Opvallend ook (vonden wij) dat die apen dus ook gewoon in de stad leven.....
Om 8 uur vertrokken we naar de rand van het Victoria-meer waar we op een bootje zijn gestapt. Vandaag gingen we naar Busaana... Het dorpje op het schiereiland. Wij over het water (in 30 minuten) en Jimmy reed met alle spullen over de weg er naar toe (in bijna 1,5 uur). Terwijl we heerlijk in het bootje zaten en genoten van de rondzwemmende en vliegende sternen, aalscholvers en pelikanen bedachten we ons dat dit toch wel een heeeeel luxe en relaxte manier was om naar ons werk te gaan.....
Toen we bij Busaana aankwamen stonden Jennie en Job ons al op te wachten. Al kletsend zijn we naar de school gelopen (Little Angels school)... Wat een prachtig gebouw is er neergezet in het afgelopen jaar! Het ziet er allemaal zo mooi en goed doordacht uit... Echt een compliment waard!
We zijn gestart met de kleintjes in de nursery... De jongste was 2,5 jaar oud.... Hier kan je natuurlijk nauwelijks van verwachten dat ze iets weten van "volgorde van poetsen"... Maar..... jong geleerd is oud gedaan.... Dus hebben we ze lekker geholpen om hun tandjes schoon te poetsen. Bij de kinderen tot 10 jaar zagen we best veel gaatjes in de melkkiesjes...... Maar dat wil nog niet zeggen dat ze er last van hebben.... En dat is het criterium voor maandag.... Heb je pijn, dan kom je voor behandeling (lees: kies trekken) ... we zijn allemaal zo benieuwd hoeveel werk er maandag op ons af gaat komen hier op deze school...



Maar goed, vandaag was het poetsen aan de beurt... En ook hier zagen we weer volop bloedend tandvlees.... Wat ons dus weer versterkte in ons gevoel dat de jaarlijkse poetslessen echt effect hebben en er dus gezondere monden door ontstaan!! Een mooie motivatie dus om hier vooral nog heel lang mee door te gaan!


Nadat alle kinderen gepoetst waren (en we zelf wat gegeten hadden) hebben we de middag gebruikt om in 1 van de klaslokalen een behandelkamer te creëeren! Blijft toch altijd even een gepuzzel, als je op een nieuwe plek bent, wat de beste opstelling zal zijn.... Tenslotte hebben we 3 behandelstoelen en 2 intake/onderzoeks plekken... En het instrumentarium... En dat dus allemaal in 1 lokaal!
Maar uiteindelijk hebben we het zo neergezet zoals wij denken dat het handig is en zullen we het maandag wel zien of het zo ook goed werkt....
Aan het einde van de middag zijn we weer naar huis gevaren. Vlak na ons kwamen Suzan, Carmelita, Claudia en Marianne (tandartsen en assistentes) van het kindertehuis Noah's Ark aan. Zij brengen hun vrije weekeinde hier in Jinja door. Carmelita sluit zich dan bij ons aan. De rest gaat zondagmiddag terug naar Mukono (Noah's Ark).
Vanavond met zijn allen gezellig gegeten.
Morgen staat er een heel ander project op ons programma.... Het poetsen is klaar en we gaan morgen naar de lepra mensen. Maar daar morgen meer over!
Welterusten!
Vanmorgen werden we opgeschrikt door een groep aapjes die over de (rieten) daken van onze huisjes aan het hollen en spelen waren... Wat een schatjes om te zien!! Maar...wat een slopers ... En wat een kabaal maken ze! Wij (toeristen) vinden ze schattig en leuk... Maar als hoteleigenaar ben je er vast niet zo blij mee..... Opvallend ook (vonden wij) dat die apen dus ook gewoon in de stad leven.....

Toen we bij Busaana aankwamen stonden Jennie en Job ons al op te wachten. Al kletsend zijn we naar de school gelopen (Little Angels school)... Wat een prachtig gebouw is er neergezet in het afgelopen jaar! Het ziet er allemaal zo mooi en goed doordacht uit... Echt een compliment waard!
We zijn gestart met de kleintjes in de nursery... De jongste was 2,5 jaar oud.... Hier kan je natuurlijk nauwelijks van verwachten dat ze iets weten van "volgorde van poetsen"... Maar..... jong geleerd is oud gedaan.... Dus hebben we ze lekker geholpen om hun tandjes schoon te poetsen. Bij de kinderen tot 10 jaar zagen we best veel gaatjes in de melkkiesjes...... Maar dat wil nog niet zeggen dat ze er last van hebben.... En dat is het criterium voor maandag.... Heb je pijn, dan kom je voor behandeling (lees: kies trekken) ... we zijn allemaal zo benieuwd hoeveel werk er maandag op ons af gaat komen hier op deze school...



Maar goed, vandaag was het poetsen aan de beurt... En ook hier zagen we weer volop bloedend tandvlees.... Wat ons dus weer versterkte in ons gevoel dat de jaarlijkse poetslessen echt effect hebben en er dus gezondere monden door ontstaan!! Een mooie motivatie dus om hier vooral nog heel lang mee door te gaan!


Nadat alle kinderen gepoetst waren (en we zelf wat gegeten hadden) hebben we de middag gebruikt om in 1 van de klaslokalen een behandelkamer te creëeren! Blijft toch altijd even een gepuzzel, als je op een nieuwe plek bent, wat de beste opstelling zal zijn.... Tenslotte hebben we 3 behandelstoelen en 2 intake/onderzoeks plekken... En het instrumentarium... En dat dus allemaal in 1 lokaal!
Maar uiteindelijk hebben we het zo neergezet zoals wij denken dat het handig is en zullen we het maandag wel zien of het zo ook goed werkt....
Aan het einde van de middag zijn we weer naar huis gevaren. Vlak na ons kwamen Suzan, Carmelita, Claudia en Marianne (tandartsen en assistentes) van het kindertehuis Noah's Ark aan. Zij brengen hun vrije weekeinde hier in Jinja door. Carmelita sluit zich dan bij ons aan. De rest gaat zondagmiddag terug naar Mukono (Noah's Ark).
Vanavond met zijn allen gezellig gegeten.
Morgen staat er een heel ander project op ons programma.... Het poetsen is klaar en we gaan morgen naar de lepra mensen. Maar daar morgen meer over!
.
Welterusten!
Donderdag 13 oktober

Vandaag is onze laatste poetsdag in de sloppenwijk van Polota. Voor vanmorgen stond het nieuweschooltje gepland waar we gisteren zijn langs geweest om kennis te maken. Onderweg naar dit schooltje zijn we even gestopt om wat foto's te maken van een mooie boom met bloesem. Terwijl we hier mee bezig waren kwam er een jonge vrouw aanlopen met een lading takken (die ze natuurlijk op haar hoofd droeg) en met een kindje van een jaar of 3-4.
Natuurlijk konden we het niet laten dus Miranda is op haar knieën voor dat kindje gaan zitten en heeft haar poetsinstructies gegeven! Waarbij de moeder meekeek natuurlijk.
En om het compleet te maken hebben we de moeder ook een borstel en tandpasta gegeven. Iets verlaat kwamen we op ons nieuwe schooltje aan (Kakira Elementery Primary school)
We werden zeer enthousiast ontvangen door de headmaster en zijn 2 leraren. De school bestaat uit een nursery (kleuterklas) en de groepen 1, 2, 3 en 4. De klassen zijn klein en een deel van de school is nog in aanbouw maar alles ziet er wel zeer verzorgd uit.
De kinderen waren zeer nieuwsgierig wat we kwamen doen en ze deden enthousiast mee met het poetsen. Wat ons allemaal opviel is dat we in verhouding, tot nu toe, weinig bloedend tandvlees hebben gezien tijdens de poetslessen (dit in tegenstelling tot andere jaren....) Maar in deze klasjes..... Pffff, zelfs bij de 4-6 jarigen kleurden de borstels al snel helderrood.... (Oftewel, een teken dat het tandvlees erg ontstoken is!)Hier is dus nog een hoop winst te behalen met poetsen! Met de belofte dat we volgend jaar terug komen hebben we dit schooltje met een goed gevoel verlaten.
We realiseerden ons ook ineens dat dit de laatste school was in Polota die we gingen poetsen.... Voorheen gingen we altijd nog naar een middelbare school. Maar aangezien dat vorig jaar niet goed ging (omdat we niet zo vriendelijk behandeld werden) is deze school van de lijst gehaald. Wat wel betekend dat we dus zomaar 1000 kinderen minder poetsen dit jaar.....
Terwijl we dit stonden te bespreken kwam er een meneer (Ugandees) naar ons toe. Hij was een "social worker" en kende een jonge vrouw met 9 (!!) kinderen die het echt erg slecht had. Of wij iets voor haar konden betekenen. Na uitvoerig overleg met Jimmy, onze chauffeur en vertrouwensman, zijn we naar deze vrouw toegegaan en hebben haar voor zichzelf en al haar kinderen een tandenborstel gegeven. Geld geven is nooit verstandig in dit soort situaties. Wel is het natuurlijk heel schrijnend om te zien dat zij met zoveel kinderen in een klein huisje woont van 3x3 ....
Als zij volgende week naar onze werkplek komt, hebben we haar beloofd om haar wat kleding voor de kinderen te geven.... We zijn allemaal heel benieuwd of ze ook echt komt... Wordt vervolgd dus!
Hierna zijn we de warme maaltijd gaan bestellen die we zaterdag ophalen en ook meenemen naar de lepra mensen. Ook hebben we een take-away lunch voor ons zelf besteld. Toen de lunch klaar was zijn we door het prachtige(binnen) land van Uganda naar een waterval gereden. Waar we zittend op de rotsen en genietend van het prachtige uitzicht van onze lunch genoten hebben.
Weer terug in het hotel hebben we de autoclaaf te voorschijn gehaald en, van 16 tot 21 uur, hebben we elk half uur een nieuwe lading instrumenten gesteriliseerd. Natuurlijk is het vorig jaar allemaal schoon en steriel in de kisten gegaan.... Maar toch willen we het dan nog weer even opnieuw gesteriliseerd hebben, voor we daar maandag mee gaan werken!
Ondertussen is er overleg geweest met Jennie, Job en Jimmy over hoe we morgen naar Busaana gaan, het dorpje op het schiereiland in Lake Victoria waar we poetsles gaan geven. Aansluitend gaan we daar ook morgen onze tandheelkundige kliniek opbouwen, zodat we daar maandag zo soepel mogelijk aan de slag kunnen.
Busaana is het dorp waar de Nederlandse Jennie samen met haar Ugandese man Job een school hebben opgericht.
De HUG-stichting heeft besloten deze school in het gehele tandheelkundige project op te nemen... Een nieuw, spannend, bijzonder en uitdagend project dus!
Het betekent ook dat we morgen alle tandheelkundige spullen mee moeten nemen... Dus vanavond hebben we ook nog alle (zware, grote, lompe) kisten in de auto (het busje) van Jimmy gezet.
Na het eten hebben we ook al onze koffers gesorteerd (18 stuks)......
Wat zijn de cadeau'tjes voor volgende week waar de mensen na de behandeling uit kunnen kiezen. Wat gaat er mee naar de lepra mensen, wat gaat er naar het ziekenhuis, welke kleding gaan we waar uitdelen enz enz.... Dus na een zeer nuttige avond was het alweer 23 uur en dus tijd om naar onze bedjes te gaan! X


Natuurlijk konden we het niet laten dus Miranda is op haar knieën voor dat kindje gaan zitten en heeft haar poetsinstructies gegeven! Waarbij de moeder meekeek natuurlijk.
En om het compleet te maken hebben we de moeder ook een borstel en tandpasta gegeven. Iets verlaat kwamen we op ons nieuwe schooltje aan (Kakira Elementery Primary school)
We werden zeer enthousiast ontvangen door de headmaster en zijn 2 leraren. De school bestaat uit een nursery (kleuterklas) en de groepen 1, 2, 3 en 4. De klassen zijn klein en een deel van de school is nog in aanbouw maar alles ziet er wel zeer verzorgd uit.

We realiseerden ons ook ineens dat dit de laatste school was in Polota die we gingen poetsen.... Voorheen gingen we altijd nog naar een middelbare school. Maar aangezien dat vorig jaar niet goed ging (omdat we niet zo vriendelijk behandeld werden) is deze school van de lijst gehaald. Wat wel betekend dat we dus zomaar 1000 kinderen minder poetsen dit jaar.....

Als zij volgende week naar onze werkplek komt, hebben we haar beloofd om haar wat kleding voor de kinderen te geven.... We zijn allemaal heel benieuwd of ze ook echt komt... Wordt vervolgd dus!
Hierna zijn we de warme maaltijd gaan bestellen die we zaterdag ophalen en ook meenemen naar de lepra mensen. Ook hebben we een take-away lunch voor ons zelf besteld. Toen de lunch klaar was zijn we door het prachtige(binnen) land van Uganda naar een waterval gereden. Waar we zittend op de rotsen en genietend van het prachtige uitzicht van onze lunch genoten hebben.
Weer terug in het hotel hebben we de autoclaaf te voorschijn gehaald en, van 16 tot 21 uur, hebben we elk half uur een nieuwe lading instrumenten gesteriliseerd. Natuurlijk is het vorig jaar allemaal schoon en steriel in de kisten gegaan.... Maar toch willen we het dan nog weer even opnieuw gesteriliseerd hebben, voor we daar maandag mee gaan werken!
Ondertussen is er overleg geweest met Jennie, Job en Jimmy over hoe we morgen naar Busaana gaan, het dorpje op het schiereiland in Lake Victoria waar we poetsles gaan geven. Aansluitend gaan we daar ook morgen onze tandheelkundige kliniek opbouwen, zodat we daar maandag zo soepel mogelijk aan de slag kunnen.
Busaana is het dorp waar de Nederlandse Jennie samen met haar Ugandese man Job een school hebben opgericht.
De HUG-stichting heeft besloten deze school in het gehele tandheelkundige project op te nemen... Een nieuw, spannend, bijzonder en uitdagend project dus!
Het betekent ook dat we morgen alle tandheelkundige spullen mee moeten nemen... Dus vanavond hebben we ook nog alle (zware, grote, lompe) kisten in de auto (het busje) van Jimmy gezet.
Na het eten hebben we ook al onze koffers gesorteerd (18 stuks)......
Wat zijn de cadeau'tjes voor volgende week waar de mensen na de behandeling uit kunnen kiezen. Wat gaat er mee naar de lepra mensen, wat gaat er naar het ziekenhuis, welke kleding gaan we waar uitdelen enz enz.... Dus na een zeer nuttige avond was het alweer 23 uur en dus tijd om naar onze bedjes te gaan! X
.
Woensdag 12 oktober
Vandaag stond Kakira op ons programma. Deze wijk ligt rondom de suikerfabriek (Kakira Sugar Works) aan de rand van de sloppenwijk Polota en hier is vaak redelijk wat poetswerk te doen. We begonnen op de nursery, waar we 3 klassen met kinderen tussen de (gemiddeld) 4 en 6 jaar oud mochten poetsen. Die kleintjes vinden poetsen erg leuk maar ... dat speeksel en tandpasta... Het geeft toch altijd een flinke hoeveelheid vieze bekkies... En dat terwijl we na het poetsen van een deel van de kiezen heel duidelijk vertellen dat de kinderen moeten slikken.... We hebben er zelfs een heel ritueel van gemaakt.... In alle talen die ze hier (mogelijk) spreken... We roepen swallow, mirra, mesa.... Oftewel...Slikken in respectievelijk Engels, Swahili en Ugandees. Helaas helpt het dus vaak niet....


Na het poetsen van deze 3 klassen gingen we naar de Madhivani Primary school. Hier is het de gewoonte dat alle kinderen van de hele school op het "schoolplein" annex grasveld in rijen gaan staan. Wij gaan dan op de rand van de veranda staan en zo zingen we het poetslied. Hierna komt elk kind over de veranda en vormen wij een rij waarin de kinderen bij de 1ste stop een tandenborstel en tandpasta krijgen, de 2de stop wordt de borstel open gemaakt en bij de laatste stop komt er tandpasta op de borstel.
Hierna gaan de kinderen terug in de rij staan. Als iedereen weer op zijn plek staat gaan we met zijn allen poetsen... Best even een dingetje om met 650 man tegelijk te poetsen.....maar altijd weer een bijzonder moment...
Hierna zijn we naar de Tunaimi school gegaan. Deze school zit pas sinds 2 jaar in ons programma. Maar zij zijn zo ontzettend enthousiast....Dat maakt het zo leuk om bij hen te zijn! Op het terrein bij de school is ook een klein weeshuis.... En alles ziet er zo mooi en goed georganiseerd uit!! Omdat het buiten best warm was mochten alle kinderen
(+/- 200) in de "aula" (annex kerk??) plaats nemen. En tot onze grote verbazing werden we ook hier toegezongen door deze kinderen met ons eigen poetslied..... Weer even zo'n ongelofelijk mooi kippenvel momentje! Vooral dus omdat dit pas de 3de keer is dat we hier komen! Hierna de tandenborstels uitgedeeld en de poetsinstructies gedaan.



Na deze school zijn we naar een nieuw schooltje gereden dat aan de rand van Polota is gebouwd. Hier hebben we ons voorgesteld aan de headmaster en gevraagd of hij interesse heeft als we "zijn" school in ons programma op zouden nemen...... Zoals we al verwacht hadden had de hoofdmeester hier geen bezwaar tegen. En dus spraken we met hem af dat we de volgende dag terug zouden komen voor de poetslessen. De reden waarom we het niet gelijk deden is heel simpel... Na 13 uur zijn alle kleuters en de 1ste en 2de klassers naar huis en komen niet meer terug.... En dat is natuurlijk zonde als al die kleintjes geen poetsles krijgen...... Dus vandaar onze voorkeur om de volgende ochtend "vroeg" terug te komen.
Na deze lange ochtend zijn we naar de stad (Jinja) gegaan en hebben hier een zeer late lunch genuttigd. Aansluitend hebben we wat langs de Ugandese snuisterijen gelopen en hier en daar mooie souvenirs gekocht! En we hebben al onze boodschappen gedaan betreffende de spullen die we zaterdag mee willen nemen naar de lepra-mensen... (boter, jam, zeep) en brood besteld om later deze week op te halen! Weer wat actiepunten van ons lijstje met "things-to-do" die we weg kunnen strepen!
En zo is er alweer een dag voorbij gevlogen... "Time flies when you are having fun".... En ondanks dat we best veel doen (hard werken) genieten we volop van deze mooie, bijzondere dagen, die dus absoluut vallen onder "quality time" !!!
Welterusten!





Hierna zijn we naar de Tunaimi school gegaan. Deze school zit pas sinds 2 jaar in ons programma. Maar zij zijn zo ontzettend enthousiast....Dat maakt het zo leuk om bij hen te zijn! Op het terrein bij de school is ook een klein weeshuis.... En alles ziet er zo mooi en goed georganiseerd uit!! Omdat het buiten best warm was mochten alle kinderen
(+/- 200) in de "aula" (annex kerk??) plaats nemen. En tot onze grote verbazing werden we ook hier toegezongen door deze kinderen met ons eigen poetslied..... Weer even zo'n ongelofelijk mooi kippenvel momentje! Vooral dus omdat dit pas de 3de keer is dat we hier komen! Hierna de tandenborstels uitgedeeld en de poetsinstructies gedaan.



Na deze school zijn we naar een nieuw schooltje gereden dat aan de rand van Polota is gebouwd. Hier hebben we ons voorgesteld aan de headmaster en gevraagd of hij interesse heeft als we "zijn" school in ons programma op zouden nemen...... Zoals we al verwacht hadden had de hoofdmeester hier geen bezwaar tegen. En dus spraken we met hem af dat we de volgende dag terug zouden komen voor de poetslessen. De reden waarom we het niet gelijk deden is heel simpel... Na 13 uur zijn alle kleuters en de 1ste en 2de klassers naar huis en komen niet meer terug.... En dat is natuurlijk zonde als al die kleintjes geen poetsles krijgen...... Dus vandaar onze voorkeur om de volgende ochtend "vroeg" terug te komen.
Na deze lange ochtend zijn we naar de stad (Jinja) gegaan en hebben hier een zeer late lunch genuttigd. Aansluitend hebben we wat langs de Ugandese snuisterijen gelopen en hier en daar mooie souvenirs gekocht! En we hebben al onze boodschappen gedaan betreffende de spullen die we zaterdag mee willen nemen naar de lepra-mensen... (boter, jam, zeep) en brood besteld om later deze week op te halen! Weer wat actiepunten van ons lijstje met "things-to-do" die we weg kunnen strepen!
En zo is er alweer een dag voorbij gevlogen... "Time flies when you are having fun".... En ondanks dat we best veel doen (hard werken) genieten we volop van deze mooie, bijzondere dagen, die dus absoluut vallen onder "quality time" !!!
Welterusten!
.
Dinsdag 11 oktober
Na een nachtje slaap gingen we vanmorgen om 8 uur weer op pad. Onze bestemming was St Stephen Primary school om de resterende klassen te leren poetsen. We hadden een kleuterklas en klas 1 en 2 te poetsen. Zo schattig.... die kleine hummeltjes in de kleuterklas...de andere 2 klassen waren erg groot (qua aantal leerlingen die er in de klas zaten). Maar ook zij deden goed mee met poetsen! Toen klas 6 en 7..... Omdat de kinderen hier naar school gaan als er geld is.... is dat soms pas op veel oudere leeftijd. Dus in klas 7 zitten "kinderen" tussen de 12 en de 20....
Daar kwam bij dat ze een examen hadden vandaag. Toen ze om 10:30 hun examen klaar hadden (en het eigenlijk pauze was) moesten ze in de klas blijven voor onze poetsinstructies. Vanwege de leeftijd (en het feit dat ze officieel pauze hadden) besloten wij om deze keer maar niet ons poetslied te zingen. En dus hebben we gelijk tandenborstels uitgedeeld. Meepoetsen is op die leeftijd soms even een dingetje... maar als je dan achterin de klas gaat staan en zelf meepoetst... dan gaat uiteindelijk de meest stoere puber wel meepoetsen! Dus dat viel niet tegen!
Na de poetsles wilden we afscheid nemen toen de leraar van de klas het woord nam. We werden zeer lovend bedankt voor onze poetsles en inzet. Waarna de hele klas ... het poetslied voor ons begon te zingen... Wauw! Hoe bijzonder is dat... brok in de keel en zo een mooi moment!
We waren klaar met poetsen op de St Stephen school en zijn toen naar de Mount Ararat school gereden. Dit is een klein schooltje met maar 2 klaslokaaltjes. Inmiddels bleken er zelfs nog maar zo weinig kindjes op school te zitten dat er nog maar 1 lokaaltje in gebruik was. We mochten bij de tafeltjes van de kinderen gaan zitten en hebben zo heel individueel poetsles aan deze kinderen kunnen geven! Hierna was er pauze voor deze kleintjes en heeft de juf op de trommel muziek gemaakt en werd er gezongen en gedanst! Hartverwarmend!
Hierna was het "Children care" schooltje aan de beurt. Een klein (moslim)schooltje waar we ook al jaren komen. Ook hier waren de kinderen erg enthousiast en deden vol enthousiasme mee met het poetsen!
Inmiddels was het al ver in de middag en besloten we dat het voor vandaag weer mooi geweest was. Omdat we nog wat specifieke (papieren kralen) kettingen zochten zijn we naar een andere sloppenwijk gegaan (Masese). Deze sloppenwijk is nog ietsje slechter dan Polota. Hier ligt echt het riool open en stroomt het zo door de wijk heen...
Best confronterend... Maar als je dan bij het huisje komt waar de dames buiten op een mat hun kettingen maken... En als je dan geleerd wordt hoe je van papier een kraal maakt.... En als de kindjes uit de buurt bij je komen staan en lekker meezingen..... Dan is het toch weer zo'n heel bijzonder moment!!


Omdat alle tandenborstels en tandpasta's uitgepakt waren besloten we om in een (vlakbij) gelegen restaurant te eten. Na dit uitje en deze enerverende dag was het alweer bedtijd. Lala Salama! (Slaap lekker in het Swahili)

Daar kwam bij dat ze een examen hadden vandaag. Toen ze om 10:30 hun examen klaar hadden (en het eigenlijk pauze was) moesten ze in de klas blijven voor onze poetsinstructies. Vanwege de leeftijd (en het feit dat ze officieel pauze hadden) besloten wij om deze keer maar niet ons poetslied te zingen. En dus hebben we gelijk tandenborstels uitgedeeld. Meepoetsen is op die leeftijd soms even een dingetje... maar als je dan achterin de klas gaat staan en zelf meepoetst... dan gaat uiteindelijk de meest stoere puber wel meepoetsen! Dus dat viel niet tegen!



Inmiddels was het al ver in de middag en besloten we dat het voor vandaag weer mooi geweest was. Omdat we nog wat specifieke (papieren kralen) kettingen zochten zijn we naar een andere sloppenwijk gegaan (Masese). Deze sloppenwijk is nog ietsje slechter dan Polota. Hier ligt echt het riool open en stroomt het zo door de wijk heen...
Best confronterend... Maar als je dan bij het huisje komt waar de dames buiten op een mat hun kettingen maken... En als je dan geleerd wordt hoe je van papier een kraal maakt.... En als de kindjes uit de buurt bij je komen staan en lekker meezingen..... Dan is het toch weer zo'n heel bijzonder moment!!


Omdat alle tandenborstels en tandpasta's uitgepakt waren besloten we om in een (vlakbij) gelegen restaurant te eten. Na dit uitje en deze enerverende dag was het alweer bedtijd. Lala Salama! (Slaap lekker in het Swahili)
.
Maandag 10 oktober
Om 7:15 zaten we vanmorgen allemaal aan het ontbijt en klokslag 8 uur gingen we op pad. Door Jinja, een stukje snelweg en dan ... De dirt road op.... Hobbelend verdwijnen we steeds verder van de normale beschaving richting Polota, de sloppenwijk waar we aan de slag gaan. Schuin achter ons glinstert het Victoriameer terwijl de grond onder ons diep rood van kleur is, de kuilen steeds dieper worden en de weg hobbeliger....
We rijden door Polota en er zijn al verschillende kinderen die langs de kant juichend met ons mee rennen.
Onze eerste bestemming vandaag is de St. Thereza school.
Toen we daar aan kwamen waren de docenten even in overleg maar al snel was de headmaster zover dat hij de benodigde papieren kon tekenen en stempelen. En konden wij in de klassen starten met de poetslessen.
Heel leuk om te zien hoe snel de 2 "nieuwe" meiden, Carla en Bianca, de werkwijze in de klas oppakten! In het kort zullen we even vertellen hoe ons programma per klas er uit ziet. We komen binnen, de kinderen staan op uit hun bankjes en begroeten ons.
Wij danken hen voor de begroeting en vragen of ze weten waar we voor komen.
De meeste kinderen zijn erg verlegen en durfen hier geen antwoord op te geven.
Maar na wat gekke dingen en vragen van ons komt er dan toch het gewenste antwoord....
We komen poetslessen geven....


We starten hierna met het poetslied
De kinderen hebben dit lied allemaal geoefend en zingen zachtjes met ons mee.
Hierna delen we de tandenborstels en tandpasta uit, halen we de tandenborstel uit de verpakking en doen we een (klein) beetje tandpasta op de borstel.
1 van ons staat voor de klas met het poetsmodel en geeft de poetsinstructies hierop. Ondertussen moeten de kinderen meepoetsen met dat wat we vertellen en op het poetsmodel laten zien.
De rest van ons staat ergens in de klas en helpt de kinderen bij wie het poetsen moeilijk gaat, zodat ze extra goed voelen hoe ze moeten poetsen en het zo ook beter kunnen leren.
Ondertussen heeft Miranda op het bord geschreven welke dagen er in de week erna de tandartsen, assistentes en het hulppersoneel aan het werk gaan in de kerk (die wij dan tijdelijk ombouwen tot tandarts kliniek) en dit wordt nog even duidelijk aan de kinderen verteld. Daarna verlaten we het klaslokaal.
(Ter info... sommige klassen hebben 150 leerlingen....dus we kunnen onze energie goed kwijt en zijn best even bezig om dit allemaal naar wens te laten verlopen....)
Na de St Thereza school hebben we s'middags nog 3 klassen van de St Stephens school gedaan. Moe maar voldaan waren we daarna klaar voor vandaag.
We hebben vandaag 1500 kinderen voorzien van een tandenborstel, tandpasta en poetsinstructie. En iedereen verteld dat ze volgende week kunnen komen als ze kiespijn hebben. Voldaan met dit resultaat vonden we dat we dit, en de eerste werkdag van ons allemaal, en van Carla en Bianca in het bijzonder, wel even moesten vieren.... En dus zijn we in de stad een heerlijke cappuccino wezen drinken (bij Flavours).
Achterop de Boda Boda (een brommer alias taxi) terug gereden naar ons Guesthouse. Ook weer een bijzondere ervaring om met 2 man (vrouw) achterop zo'n brommer door de stad te rijden.... En omdat wij natuurlijk blank en blond zijn en ook nog eens in onze gele HUG t-shirt rondlopen vallen we behoorlijk op... zo achterop zo'n brommer!
Genoeg bekijks dus....
Om 19:30 gingen we lekker eten nadat iedereen even gedoucht en schone kleding aangetrokken had. Na het eten moesten er nog (heel veel) tandenborstels en tandpasta's uitgepakt en gesorteerd worden.... En terwijl dit verslag geschreven is hebben Miranda, Bianca, Ina, Carla en Irma heel hard gewerkt en alle resterende (3500!!!) tandenborstels en tandpasta's uitgepakt en gesorteerd. Respect voor deze waanzinnige, actieve, productieve lieve meiden!!
Het is inmiddels bijna 23 uur en iedereen is weer naar zijn eigen kamer vertrokken voor een welverdiende nachtrust!
Welterusten allemaal!
Om 7:15 zaten we vanmorgen allemaal aan het ontbijt en klokslag 8 uur gingen we op pad. Door Jinja, een stukje snelweg en dan ... De dirt road op.... Hobbelend verdwijnen we steeds verder van de normale beschaving richting Polota, de sloppenwijk waar we aan de slag gaan. Schuin achter ons glinstert het Victoriameer terwijl de grond onder ons diep rood van kleur is, de kuilen steeds dieper worden en de weg hobbeliger....
We rijden door Polota en er zijn al verschillende kinderen die langs de kant juichend met ons mee rennen.
Onze eerste bestemming vandaag is de St. Thereza school.
Toen we daar aan kwamen waren de docenten even in overleg maar al snel was de headmaster zover dat hij de benodigde papieren kon tekenen en stempelen. En konden wij in de klassen starten met de poetslessen.

Wij danken hen voor de begroeting en vragen of ze weten waar we voor komen.
De meeste kinderen zijn erg verlegen en durfen hier geen antwoord op te geven.
Maar na wat gekke dingen en vragen van ons komt er dan toch het gewenste antwoord....
We komen poetslessen geven....


We starten hierna met het poetslied
De kinderen hebben dit lied allemaal geoefend en zingen zachtjes met ons mee.
Hierna delen we de tandenborstels en tandpasta uit, halen we de tandenborstel uit de verpakking en doen we een (klein) beetje tandpasta op de borstel.

De rest van ons staat ergens in de klas en helpt de kinderen bij wie het poetsen moeilijk gaat, zodat ze extra goed voelen hoe ze moeten poetsen en het zo ook beter kunnen leren.
Ondertussen heeft Miranda op het bord geschreven welke dagen er in de week erna de tandartsen, assistentes en het hulppersoneel aan het werk gaan in de kerk (die wij dan tijdelijk ombouwen tot tandarts kliniek) en dit wordt nog even duidelijk aan de kinderen verteld. Daarna verlaten we het klaslokaal.

Na de St Thereza school hebben we s'middags nog 3 klassen van de St Stephens school gedaan. Moe maar voldaan waren we daarna klaar voor vandaag.
We hebben vandaag 1500 kinderen voorzien van een tandenborstel, tandpasta en poetsinstructie. En iedereen verteld dat ze volgende week kunnen komen als ze kiespijn hebben. Voldaan met dit resultaat vonden we dat we dit, en de eerste werkdag van ons allemaal, en van Carla en Bianca in het bijzonder, wel even moesten vieren.... En dus zijn we in de stad een heerlijke cappuccino wezen drinken (bij Flavours).
Achterop de Boda Boda (een brommer alias taxi) terug gereden naar ons Guesthouse. Ook weer een bijzondere ervaring om met 2 man (vrouw) achterop zo'n brommer door de stad te rijden.... En omdat wij natuurlijk blank en blond zijn en ook nog eens in onze gele HUG t-shirt rondlopen vallen we behoorlijk op... zo achterop zo'n brommer!
Genoeg bekijks dus....
Om 19:30 gingen we lekker eten nadat iedereen even gedoucht en schone kleding aangetrokken had. Na het eten moesten er nog (heel veel) tandenborstels en tandpasta's uitgepakt en gesorteerd worden.... En terwijl dit verslag geschreven is hebben Miranda, Bianca, Ina, Carla en Irma heel hard gewerkt en alle resterende (3500!!!) tandenborstels en tandpasta's uitgepakt en gesorteerd. Respect voor deze waanzinnige, actieve, productieve lieve meiden!!
Het is inmiddels bijna 23 uur en iedereen is weer naar zijn eigen kamer vertrokken voor een welverdiende nachtrust!
Welterusten allemaal!
.
Zondag 9 oktober
Vandaag maken we kennis met Afrika. Afspraken zijn er absoluut om na te komen maar.... "This is Africa" ... Dus soms lukt dat niet helemaal zoals gepland....
Bijvoorbeeld als je (als chauffeur) de bus op komt halen zoals afgesproken maar ...
de sleutels zijn zoek... dit is wat Jimmy gebeurde bij Noah's Ark en voor hij de sleutels had.. Dat duurde dus even. Daarna moest hij nog naar ons toe rijden in Entebbe, dus een uurtje vertraging heb je dan maar zo...
Alle koffers in de bus geladen, snel nog even koffie gedronken (want dat hadden we 20 minuten eerder besteld ... En als het dan klaar is kan je dat niet laten staan natuurlijk. Dat is wel heel onbeleefd)
Vandaag is het hier in Uganda Independence day (onafhankelijkheids dag). Wij waren bang dat dan misschien alles dicht zou zijn en we geen geld konden wisselen maar gelukkig viel dat mee. Vlak bij het hotel in Entebbe hebben we alle dingen die we wilden doen afgehandeld (geld pinnen of wisselen en water kopen) waarna we op weg konden. Onderweg genoten van alle bedrijvigheid langs de weg.... Die is er altijd natuurlijk maar doordat het nu een feestdag was waren er extra activiteiten en liep iedereen in zijn mooiste kleding! Wat een bijzonder schouwspel, zo kleurrijk, zo mooi!
De drukte in Kampala viel mee dus daar reden we redelijk soepel doorheen. Vlak buiten de stad geluncht (want het was inmiddels al bijna 13:30 uur)
Rond 15 uur waren we uiteindelijk op Noah's Ark. Het weeshuis, opgezet door Piet en Pita Buitendijk waar, via de stichting HUG, ook 2x per jaar een tandarts met assistente heen gaat om alle kinderen daar te behandelen.
Hier hadden we even overleg met Suzanne, Carmelita, Marianne en Claudia. Zij zijn afgelopen weekeinde hier aangekomen en gaan de komende week met zijn 4'en (en de 2de week met zijn 3'en) vol aan de slag om alle tandheelkundige problemen zo goed mogelijk op te lossen. (Carmelita zal zich de 2de week bij ons aansluiten en in de sloppenwijk aan het werk gaan) Natuurlijk hebben we ook even bij de kinderen gekeken (en gespeeld en geknuffeld natuurlijk).... Al veel te snel was het tijd om verder te rijden.
Onderweg kwamen we regelmatig "CD" auto's tegen (oftewel: Corps Diplomatique -> parlementsleden). Begeleid door politieauto's met zwaailichten enz. Dit natuurlijk allemaal in het kader van Independance Day.
Rond 17:45 kwamen we bij ons Guesthouse in Jinja aan. Hier hadden we nog even een dingetje met de kamer reserveringen. Geen idee wat er mis is gegaan of waar en bij wie maar ... We hadden een kamer te weinig. Belangrijk was natuurlijk dat we dit zo goed mogelijk op konden lossen. Nou, het is opgelost maar....ideaal is het absoluut niet .... want Ina en Miranda moeten in de komende week nog 2 of 3x van kamer wisselen..... Helaas.... Niet wat we voor ogen hadden maar ook hier geld "This is Africa"....
Inmiddels was de vrachtwagen met alle tandheelkundige kisten aangekomen.
Met vereende kracht zijn die kisten uit de vrachtwagen gehaald en in de hotelkamer gezet. Waarna ook bijna alle koffers hierbij konden. Gelukkig is dit een grote kamer zodat we er nog kunnen lopen en slapen.
Na het eten hebben we bijna 1200 tandenborstels en tandpasta's uitgepakt en klaar gezet zodat we daar morgen mee aan de slag kunnen. Na een kort "werkoverleg" (hoe ziet de dag er uit morgen, wie doet wat enz) is iedereen naar zijn kamer gegaan om nog wat te lezen, ontspannen of gewoon lekker op tijd naar bed te gaan.
Al met al was het best wel weer een enerverend dagje zo.....En morgen gaat het echte werk beginnen.... We hebben er allemaal super veel zin in!
Welterusten voor nu!
Vandaag maken we kennis met Afrika. Afspraken zijn er absoluut om na te komen maar.... "This is Africa" ... Dus soms lukt dat niet helemaal zoals gepland....

de sleutels zijn zoek... dit is wat Jimmy gebeurde bij Noah's Ark en voor hij de sleutels had.. Dat duurde dus even. Daarna moest hij nog naar ons toe rijden in Entebbe, dus een uurtje vertraging heb je dan maar zo...
Alle koffers in de bus geladen, snel nog even koffie gedronken (want dat hadden we 20 minuten eerder besteld ... En als het dan klaar is kan je dat niet laten staan natuurlijk. Dat is wel heel onbeleefd)

De drukte in Kampala viel mee dus daar reden we redelijk soepel doorheen. Vlak buiten de stad geluncht (want het was inmiddels al bijna 13:30 uur)
Rond 15 uur waren we uiteindelijk op Noah's Ark. Het weeshuis, opgezet door Piet en Pita Buitendijk waar, via de stichting HUG, ook 2x per jaar een tandarts met assistente heen gaat om alle kinderen daar te behandelen.
Hier hadden we even overleg met Suzanne, Carmelita, Marianne en Claudia. Zij zijn afgelopen weekeinde hier aangekomen en gaan de komende week met zijn 4'en (en de 2de week met zijn 3'en) vol aan de slag om alle tandheelkundige problemen zo goed mogelijk op te lossen. (Carmelita zal zich de 2de week bij ons aansluiten en in de sloppenwijk aan het werk gaan) Natuurlijk hebben we ook even bij de kinderen gekeken (en gespeeld en geknuffeld natuurlijk).... Al veel te snel was het tijd om verder te rijden.
Onderweg kwamen we regelmatig "CD" auto's tegen (oftewel: Corps Diplomatique -> parlementsleden). Begeleid door politieauto's met zwaailichten enz. Dit natuurlijk allemaal in het kader van Independance Day.
Rond 17:45 kwamen we bij ons Guesthouse in Jinja aan. Hier hadden we nog even een dingetje met de kamer reserveringen. Geen idee wat er mis is gegaan of waar en bij wie maar ... We hadden een kamer te weinig. Belangrijk was natuurlijk dat we dit zo goed mogelijk op konden lossen. Nou, het is opgelost maar....ideaal is het absoluut niet .... want Ina en Miranda moeten in de komende week nog 2 of 3x van kamer wisselen..... Helaas.... Niet wat we voor ogen hadden maar ook hier geld "This is Africa"....
Inmiddels was de vrachtwagen met alle tandheelkundige kisten aangekomen.
Met vereende kracht zijn die kisten uit de vrachtwagen gehaald en in de hotelkamer gezet. Waarna ook bijna alle koffers hierbij konden. Gelukkig is dit een grote kamer zodat we er nog kunnen lopen en slapen.
Na het eten hebben we bijna 1200 tandenborstels en tandpasta's uitgepakt en klaar gezet zodat we daar morgen mee aan de slag kunnen. Na een kort "werkoverleg" (hoe ziet de dag er uit morgen, wie doet wat enz) is iedereen naar zijn kamer gegaan om nog wat te lezen, ontspannen of gewoon lekker op tijd naar bed te gaan.
Al met al was het best wel weer een enerverend dagje zo.....En morgen gaat het echte werk beginnen.... We hebben er allemaal super veel zin in!
Welterusten voor nu!
.
Zaterdag 8 oktober
Lieve allemaal,
Uit heel Nederland (Appingedam, Beverwijk, Zuidwolde, Zoetermeer en Alphen a/d Rijn) was het poetsteam vertrokken om elkaar om 7:15 uur te treffen op Schiphol bij de KLM balie. Al direct was duidelijk dat iedereen er ontzettend veel zin in heeft. Daar stonden we...
Allemaal met 3 koffers (van 23 kilo), handbagage(trolley), een extra handtas, fleecejasje aan of over de arm (scheelt weer ruimte in de bagage die weer met ander nuttig materiaal kon worden opgevuld) en een knuffel dier op onze arm.
Afgeladen dus met spullen, vrolijk, lachend, grapjes makend, vol enthousiasme.....
Gek toch, dat mensen zo naar ons keken???
G
elukkig ging het inchecken heel soepel... Iets waar we allemaal wel een beetje tegenop zagen want ...wat als.....
Wat als er problemen zouden zijn met onze 3de koffer?? (Met dank aan Piloten zonder grenzen ter ondersteuning van ons goede werk in Uganda)
Maar zoals gezegd ... Zonder problemen konden alle spullen mee. De koffers waren super netjes op gewicht (varierend van 22,3 tot 22,9 kg)
Nadat alle koffers waren verdwenen gingen wij richting de controle. Laatste beetjes water opgedronken, alle vloeistoffen/tubetjes etc in een zakje. Hier en daar moest er even een tas o.i.d open maar al snel hadden we al onze spulletjes weer bij elkaar. Gezien onze eigen (praktijk) ervaringen met de wel bekende protocollen hebben we ons er toch weer over verbaasd dat je bij balie 1 alle oplaadsnoertjes uit de tas moet halen... en bij balie 2 dus niet.... Heel bijzonder.
Hierna langs de paspoort controle en toen waren we "vrij" om te doen wat we wilden tot onze boarding tijd.
We hebben even wat dollars gepind (om het visum op de luchthaven in Entebbe te kunnen betalen), wat gewinkeld en heerlijk koffie gedronken!
10:45 uur zouden we vertrekken maar doordat er een aantal (10!!) mensen niet de juiste papieren hadden en dus niet mee mochten moest er bagage uit het ruim van het vliegtuig gehaald worden. Ook hier hebben wij ons weer afgevraagd hoe dit kan... Hoe kan iemand inchecken, bagage afgeven, door de boardingpass controle, de paspoort controle en dan bij het aan boord gaan van het vliegtuig niet de juiste papieren hebben??? Verder zijn we niet kritisch hoor...!
Maar goed, we zijn zonder problemen en iets later dan gepland vertrokken.
Onderweg veel gekletst, gelachen, gegeten, geslapen enz... Alle dingen die je zoal doet op een lange vlucht.
We hadden de wind mee en om 22:00 uur (lokale tijd, dus 21 uur Nederlandse tijd) en met een temperatuur van 23 graden waren we in Entebbe geland. De procedure bij de douane viel eigenlijk alles mee.... Een blik in het gele boekje (inentingsboekje) of je een gele koorts stempel erin had staan was de eerste fase. Daarna naar het strenge hokje met de echte douanebeambten.... Daar was de uitdraai van het toekennen van het visum, het paspoort en het formulier wat we in het vliegtuig ingevuld hadden (met natuurlijk de 50 US dollar) voldoende om het fel begeerde entree stempeltje te krijgen!! (Alle kopieën en de pasfoto die mee moesten.... Allemaal voor niets dus)
De koffers waren er ook super snel! En ook allemaal! Een mooie groepsfoto gemaakt met al onze spullen, nog 1 keer alle koffers door een scanapparaat (waarom, vroegen wij ons af??) en toen naar buiten. Daar stond Vincent ons op te wachten (aangename verrassing voor ons) samen met een chauffeur van het Airport Guesthouse. In het hotel werden we met heel veel warmte en enthousiasme door Charles welkom geheten! Wat is het toch bijzonder om hier weer te zijn! En wat voelt dat toch vertrouwd!
Natuurlijk kregen we een heerlijk passionfruit-juice als welkom! Hebben we nog even kort de dag van morgen besproken en is iedereen naar zijn kamer gegaan om lekker een paar uur te gaan slapen!
Het was een super goede, soepele reisdag vandaag. We zijn in Uganda, het avontuur is gestart. Welterusten voor nu!

Uit heel Nederland (Appingedam, Beverwijk, Zuidwolde, Zoetermeer en Alphen a/d Rijn) was het poetsteam vertrokken om elkaar om 7:15 uur te treffen op Schiphol bij de KLM balie. Al direct was duidelijk dat iedereen er ontzettend veel zin in heeft. Daar stonden we...
Allemaal met 3 koffers (van 23 kilo), handbagage(trolley), een extra handtas, fleecejasje aan of over de arm (scheelt weer ruimte in de bagage die weer met ander nuttig materiaal kon worden opgevuld) en een knuffel dier op onze arm.
Afgeladen dus met spullen, vrolijk, lachend, grapjes makend, vol enthousiasme.....
Gek toch, dat mensen zo naar ons keken???
G

Wat als er problemen zouden zijn met onze 3de koffer?? (Met dank aan Piloten zonder grenzen ter ondersteuning van ons goede werk in Uganda)
Maar zoals gezegd ... Zonder problemen konden alle spullen mee. De koffers waren super netjes op gewicht (varierend van 22,3 tot 22,9 kg)
Nadat alle koffers waren verdwenen gingen wij richting de controle. Laatste beetjes water opgedronken, alle vloeistoffen/tubetjes etc in een zakje. Hier en daar moest er even een tas o.i.d open maar al snel hadden we al onze spulletjes weer bij elkaar. Gezien onze eigen (praktijk) ervaringen met de wel bekende protocollen hebben we ons er toch weer over verbaasd dat je bij balie 1 alle oplaadsnoertjes uit de tas moet halen... en bij balie 2 dus niet.... Heel bijzonder.

We hebben even wat dollars gepind (om het visum op de luchthaven in Entebbe te kunnen betalen), wat gewinkeld en heerlijk koffie gedronken!
10:45 uur zouden we vertrekken maar doordat er een aantal (10!!) mensen niet de juiste papieren hadden en dus niet mee mochten moest er bagage uit het ruim van het vliegtuig gehaald worden. Ook hier hebben wij ons weer afgevraagd hoe dit kan... Hoe kan iemand inchecken, bagage afgeven, door de boardingpass controle, de paspoort controle en dan bij het aan boord gaan van het vliegtuig niet de juiste papieren hebben??? Verder zijn we niet kritisch hoor...!
Maar goed, we zijn zonder problemen en iets later dan gepland vertrokken.
Onderweg veel gekletst, gelachen, gegeten, geslapen enz... Alle dingen die je zoal doet op een lange vlucht.
We hadden de wind mee en om 22:00 uur (lokale tijd, dus 21 uur Nederlandse tijd) en met een temperatuur van 23 graden waren we in Entebbe geland. De procedure bij de douane viel eigenlijk alles mee.... Een blik in het gele boekje (inentingsboekje) of je een gele koorts stempel erin had staan was de eerste fase. Daarna naar het strenge hokje met de echte douanebeambten.... Daar was de uitdraai van het toekennen van het visum, het paspoort en het formulier wat we in het vliegtuig ingevuld hadden (met natuurlijk de 50 US dollar) voldoende om het fel begeerde entree stempeltje te krijgen!! (Alle kopieën en de pasfoto die mee moesten.... Allemaal voor niets dus)

Natuurlijk kregen we een heerlijk passionfruit-juice als welkom! Hebben we nog even kort de dag van morgen besproken en is iedereen naar zijn kamer gegaan om lekker een paar uur te gaan slapen!
Het was een super goede, soepele reisdag vandaag. We zijn in Uganda, het avontuur is gestart. Welterusten voor nu!