2015

25 oktober
 Onze 1e volledige vrije dag!
Lekker rustig wakker worden, op je gemak ontbijten, geen tijdsdruk, gewoon rust.
Iedereen ging mee naar Kampala. In het voorstadje Lugogo stopte Jimmy de bus voor een heerlijke cappuccino, een lunch en wat inkopen voor het ontbijt en de lunch van morgen.
 
Op de craftmarket op Buganda Road in Kampala werd er naar hartenlust souvenirs gekocht. Een groot aantal teamleden gingen daarna op de boda-boda (brommertaxi) kris-kras door Kampala, bezochten lokale markten en werden om half 7 afgezet bij het Indiase restaurant Kana Kasana, waar we gezamenlijk smulden van het heerlijke diner. Al zingend gingen we terug naar Noah’s Ark, waar we voldaan de nacht ingingen.
 
26 oktober
 Onze laatste volle werkdag! Om 8 uur gingen 3 tandartsen de controle van de gebitjes van de peuters en kleuters van de 6 klassen van het kleuterschooltje doen. Meteen daarna waren de pubers van de secundary aan de beurt. We zagen vooral in deze leeftijdsklasse erg slecht onderhouden gebitten en hebben daar een melding van gemaakt.
Na de lunch waren de kinderen van de lagere school aan de beurt. Op de waranda van de school werden de controles uitgevoerd en dr. Tamar en haar moeder Anjuli stuurden de kinderen aan met allerlei adviezen (van ‘beter poetsen!’ tot ‘Nu voor een behandeling naar de tandarts!’ of ‘goed zo; je hebt goed gepoetst!”).



Op de waranda van de tandartspraktijk was dr. Grace (onze Ugandese collega) ondertussen tandsteen aan het weghalen en bij diverse kinderen een extractie uit aan het voeren. Binnen in de praktijk werd er – onder vaak moeilijke omstandigheden – hard gewerkt om de kinderen (en sommige volwassenen) van een mooie vulling te voorzien.

Alles liep gesmeerd, maar toch ging de deur van de praktijk pas om half 7 dicht.
 
Margit sloot de 3 weken oude baby-boy Neremaja in haar hart en besloot hem te gaan sponsoren. Ze gunt het kleine manneke, die de dag na zijn geboorte door zijn moeder in de steek is gelaten, een goede toekomst bij Noah’s Ark. Hier krijgt hij de liefde, de verzorging en de veiligheid die ieder kind verdient. Door Margit’s warme besluit is het kleine manneke verzekerd van deze goede toekomst.

We genoten van een lekkere maaltijd op het terras van ons huis, nadat we aapjes hadden gespot op weg naar hun nachtverblijf.
Om 8 uur werd een ieder warm en gepaard met een hug en een kadootje bedankt voor zijn/haar inzet en het doen slagen van deze geweldige werkweken.
Klik hier voor de speech.
 
De Noah’s Ark band was als dank opgetrommeld en speelde daarna de sterren van de hemel, terwijl het team danste en in polonaise meedeinde op de geweldige muziek. Wat was het een heerlijke vrolijke, ontladende afsluiting van alles wat we in de afgelopen weken hadden gezien, gevoeld en meegemaakt!
 


 
27 oktober
 De tandartsen Wils en Juliëtte vertrokken deze ochtend om 8 uur met Jimmy richting Rwenzori Mountains.
Uitgezwaaid en gehugt door het team gingen ze het volgende avontuur tegemoet.
De 2 overgebleven tandartsen Wibien en Gisela behandelden samen met Ina de spoedpatiënten (die niet tot maart a.s. kunnen wachten) en Miranda ruimde de praktijkruimte keurig netjes op.
Irma, Lianne en Margit telden de materialen die schoon de kisten ingingen voor een mogelijk volgend project.

Alle kisten werden door Bira om 12 uur voor onbepaalde tijd de container in getild.
Wij (Ina, Miranda, Lianne, Margit, Irma en Wilma) gingen lunchen, douchen, koffers pakken en om half 3 op weg naar Entebbe, waar om 23.30 uur onze vlucht naar Amsterdam vertrekt.
Wibien en Gisela hielpen nog een spoedpatiënt en gingen vervolgens hun laatste avond in hun huisje van Noah’s Ark tegemoet om morgen met Jimmy een prachtige tocht naar de Murchison Falls te maken.
Ieder gaat zijnsweegs met een voldaan gevoel over de afgelopen weken.
 
DANK, heel veel DANK lief Tandheelkundig team voor jullie inzet om de arme Ugandezen van hun kiespijn te verlossen, het land met zijn prettige bewoners in jullie hart te sluiten, jullie gezelligheid onderling en het incasseren van alle invloeden als warmte etc.
 
We zien elkaar graag terug voor de afsluiting van dit project!

22 oktober
Al ballonnen uitdelend aan juichende kindertjes die de bus al van verre herkenden, reden we de sloppenwijk Polota door. Bij ‘onze’ kerk wachtten al een aantal mensen ons op. De meisjes van de middelbare school sopten weer dat het een lieve lust was en we gingen direkt aan de slag met het klaarmaken van onze werkplekken.

De 50 kinderen van de school van Jennie en Job uit Busaana kwamen wat later dan gepland vanwege de enorme regenval die ochtend, waardoor sommige wegen nagenoeg onbegaanbaar waren.

Toen ze er eenmaal waren, was het flink aanpoten om de enorme toestroom aan patiëntjes te controleren, te verdoven en te behandelen. Met blije snoetjes vw een leuk kadootje en 325 tandenborstels en tandpasta’s togen ze weer naar huis.


Na onze verdiende lunch hadden we een relaxte middag. We trokken deze dag 174 kiezen!

Ondertussen verliep elders in de sloppenwijk Polota de bouw van de pitlatrines (wc’s) bij de Mnt. Ararat Primary School nu eindelijk naar wens. We hadden een andere aannemer bereid gevonden, weliswaar tegen een meerprijs, de bouw over te nemen en het gebouwtje van een stevig fundament te voorzien. Op weer een andere plek was het lerarengebouw bij St. Stephens Primary School van binnen en buiten geverfd.

Tevens werd er besloten, in samenspraak met Margit de Borst (die veel geld voor st. HUG ingezameld heeft en daar graag een goede bestemming aan geeft) om de stenen op de waranda van de St. Theresa Primary School te vervangen door een gladde ondergrond – met goede afwatering -.

De kinderen halen hun blote voetjes aan de snoeischerpe stenen open, bovendien vormen de stenen een gevaar als er mee gegooid wordt.





 
’s-Avonds had Lianne een heerlijke barbecue voor het team geregeld waar we in de tuin van ons guesthouse gezellig van genoten.

 





23 oktober
Vandaag was er maar een halve dag gepland. Het patiëntenaanbod liep gestadig door en toen we om 12 uur de deuren sloten, de reeds verdoofde patiënten nog behandelden en alle materialen in kisten opborgen was er trots en waardering voor dit fantastische team.
In een goede sfeer hebben ze zich kranig geweerd tegen alle invloeden van buitenaf: waarvan warmte de grootste stoorzender kon zijn. Toch nog 99 extracties gedaan vandaag.

Met gemengde gevoelens nam ik afscheid van John, de beheerder van de kerk die altijd zo goed op onze spullen past, Florence, onze rechterhand, de sfeer in onze ‘tandartspraktijk’, waar ik met trots onze vrijwilligers in onze witte HUG-polo’s aan het werk zag en samen met hen tot ongekende aantallen qua behandelde patiënten kon komen.
Het is na 10 jaar voorlopig de laatste keer dat we tandheelkunde in de sloppenwijk Polota hebben gedaan. Einde van een tijdperk ! Binnenkort daarover meer op onze website.




Ieder had deze middag zijn eigen programma en om half 5 stond de bus klaar om ons naar het kindertehuis Noah’s Ark te brengen.

Onderweg werd er nog wat proviand ingeslagen en om 7 uur genoten we van de door Piet en Pita klaar gezette maaltijd in ons huisje.

Om 8 uur waren we door hen uitgenodigd op de koffie en ieder was vol lof en bewondering over wat deze fantastische mensen met hun aanstekelijke passie hier bereikt hebben.

 
24 oktober
Om 9 uur was het volledige team druk bezig om de tandartspraktijk op het terrein van Noah’s Ark te verkennen en de buitenpraktijk in te richten. De kinderen die op het terrein van Noah’s Ark wonen kregen vandaag hun controle en, zonodig, hun behandeling.



Prachtige hoekopbouwen bij afgebroken voortandjes werden er gemaakt, waarbij ze het resultaat meteen aan hun pappa Piet en mamma Pita trots lieten zien. Er werden vnl kiezen gevuld en een paar getrokken. De regen zorgde voor wat vertraging in het patiëntenaanbod, maar dat mocht de pret niet drukken.

Om 6 uur werd de praktijkdeur pas gesloten, na een goed gevulde dag. Iedereen was moe.

Ondergetekende leidde de tandartsen rond die geïnteresseerd waren in het totaal aan aktiviteiten op het terrein van Noah’s Ark, Lianne verzorgde de koffie op het terras van ons huis en later de soep met brood voor het avondeten en samen genoten we van een vrije avond en kletsten we er vrolijk op los. Morgen een hele vrije dag, daar zijn we aan toe!

19 oktober
Iedereen zat om half 8 aan het ontbijt en om 8 uur in de bus: top, want er was een hoop te doen voordat we aan de slag konden gaan.

Bira, Jimmy en Vincent laadden de kisten in de bus en in Polota weer uit de bus. Daar bijgestaan door wat stoere binken uit de hoogste klas van de lagere school.

De meisjes dweilden ondertussen de kerk, die we ieder jaar omdopen tot onze tandartspraktijk.

Toen kon het grote uitpakken beginnen: alle tandheelkundige materialen kregen een plekje.

De door de assistentes al gesteriliseerde extractietangen lagen op een steriel laken op de kansel en de kerkbanken werden opgeschoven, zodat er ruimte ontstond waar 2 tandartsen de intake konden doen. Slechts 2 banken binnen waren voor de wachtende patiënten, de rest kreeg buiten een plekje om te wachten. Met iedere patiënt die behandeld werd schoof er iemand op.

Via de intake tandarts en zijn assistente waar de verdoving werd gezet en de patiënt een bekken meekreeg met zijn spiegel en sonde en het element dat geëxtraheerd moest worden liep hij door naar de banken vlakvoor de kansel, van waar hij uitgenodigd werd door de tandarts aldaar om op de tandartsstoel plaats te nemen en de behandeling te ondergaan.

Via Florence, onze troostmevrouw, waar hij een kadootje uitzocht, liep hij weer naar buiten.

En zo volgden vele patiënten en werden er vandaag 223 extracties verricht !!


Moe maar voldaan kwamen we terug in ons hotel, waar we een drankje op het terras deden, nadien de douche onze vriend was en het eten in restaurant ‘All Friends’ ons heerlijk smaakte.

Een kleine evaluatie wees uit dat iedereen een prima 1e werkdag had gehad.



 
20 oktober

Het hele team had er weer zin in en we gingen voortvarend te werk: meerdere koppels (tandarts en assistente) deden de intake en verdoving, zodat na de inwerktijd van de verdoving de uitvoerende koppels aan de slag konden.

We hadden minder aanloop van patiënten dan gisteren waardoor er hier en daar een gaatje viel, wat door de uitvoerenden nauwelijks opgevallen was.

Aan het eind van de dag dronken we heerlijke verse juices bij het Nederlandse café Flavours en werd er druk geshopt en gingen we weer 2 aan 2 achter op de brommertaxi (boda-boda) naar ons guesthouse terug.

Na het avondeten werd er weer gevalueerd en de extracties weer geteld en wat bleek (ondanks de gaatjes in het aanbod) : we hadden zelfs meer kiezen getrokken dan gisteren: 230 stuks!

Ode aan het team! Kanjers zijn het!







 


21 oktober
Om 8.45 uur draaide Jimmy de bus het terrein van ons werkgebied op: St. Stephen’s church. Binnen no time waren we aan de slag en waren 4 teams aan het intaken en verdoven.

Net als gisteren kwamen ook vandaag kleine groepjes mensen binnendruppelen. Tegen de middag werd het zo rustig in onze praktijk vanwege de verkiezingen in deze wijk, dat we besloten een halve dag vrij te nemen.



Zo kwam het dat we om half 2 aan een gezamenlijk lunch bij het Nederlands gezellige restaurant Flavours zaten, nadien wat boodschappen deden en rond 16.00 uur in het guesthouse terugwaren. Even heerlijk niks-doen, een boek lezen, ondergetekende deed de administratie van HUG en weer anderen deden even lekker een dutje.

Om 8 uur hadden we de maaltijd besteld bij ons restaurant en nadien was er weer een evaluatie en een telling van 81 extracties en 3 overige behandelingen.

Nu gauw slapen want morgen wordt het een drukke dag. De kinderen van de school van Jennie en Job uit Busaana komen: 50 stuks plus 1 leraar, met daarnaast alle mensen uit Polota die vandaag hadden willen komen.

16 oktober
Omdat de voorzitter nog steeds ziek in bed lag in Mukono (1,5 uur van Jinja), waar ze goed verzorgd werd door dr. Tamar uit Nederland, moest het geweldige team op eigen kracht verder.

Het poetsinstruktie-projekt was voor dit jaar bijna afgerond, dat gaf hen de ruimte om even uit te slapen. Om half 11 reed Jimmy de bus voor bij het piepkleine Moslim-schooltje, waarna om half 12 het team de grote Madjivani Primary school aandeed. Alle kids stonden keurig in rijen te wachten in de tuin en klas na klas kwam dankbaar en georganiseerd langs om een tandenborstel, een tube tandpasta en van de laatste ‘juf’ een toefje tandpasta te krijgen. Hierna werden zij toegezongen vanaf het muurtje door het team en kregen zij hun poetsinstruktie.



Vervolgens genoten de meiden van een welverdiende Indiase curry in het Kakira Guesthouse, waar we al zovele jaren genieten van hun goede keuken.
Tevens werd hier de bestelling geplaatst voor een maaltijd voor de lepra-patiënten die zij morgen gaan bezoeken.
Aanslitend togen de meiden voortvarend een supermarkt door om brood, jam, boter, stukken zeep, frisdrank en bekertjes te kopen voor de lepra-zieken.

Om 10 uur ’s-avonds, aan de andere kant van de kust van Lake Victoria zette de Nederlandse piloot het vliegtuig aan de grond van de KLM:  Wils en Juliëtte, 2 tandartsen, waren goed aangekomen.

Charles (de manager van het Airport Guesthouse) en Vincent (onze projekt-coördinator) heetten hen welkom en dronken even later met hen in de lounge van het guesthouse het bekende HUG-welkomsdrankje: passionfruit-juice. WELKOM in Uganda!
 

17 oktober
Vincent was al weer vroeg onderweg om vanuit zijn woonplaats Kampala zich naar het 3 uur verder gelegen Buluba te begeven.
Ondertussen genoten Wils en Juliëtte van hun 1e Ugandese ontbijt in het Airport Guesthouse.

De meiden waren in Jinja ook vroeg opgestaan en ook al om half 9 onderweg. Eerst werd in het Kakira Guesthouse de matoake-maaltijd opgehaald (Matoake is een traditioneel Ugandees gerecht: gestoofde bananen waar men zelfgemaakte pindasaus bij eet). Daarna reed Jimmy door naar Buluba, waar op het terrein van het ziekenhuis St. Francis in het uiterste hoekje de lepra-kliniek zich bevindt.

Vandaag staat de opening van de dames-toiletten op het programma. HUG financierde dit, dus de meiden hebben de eer de opening uit te voeren. Er zal wel veel gelachen worden….!

Toch is het een wezenlijk iets, je zult maar zonder moeten….!

Zoals ieder jaar was er grote blijdschap toen Jimmy de bus bij de vrouwenunit parkeerde. Al joelend (wat vrouwen die blij zijn hier doen) werd de groep ontvangen. Eindelijk een warme hug, liefdevolle aandacht, een kadootje, een brood met jam en boter en on top of that de 1x per jaar gedoneerde MATOAKE; hun lievelingsmaal.

Bij de vrijwilligers is dit projekt vaak een emotionele binnenkomer die zijn weerga niet kent. Ieder jaar worden er wel tranen gedroogd. Met verdriet in hun hart zien zij het leven van deze mensen, die zó verstoten zijn door hun omgeving waardoor ze echt niemand meer hebben die zich nog om hen bekommert, alleen onze inmiddels 14-jaar terugkerende jaarlijkse aandacht en liefde.

Dit kan niet anders dan meeleven en meelijden oproepen.




Helaas was ik er niet om hen te troosten en dat doet me meer dan ik in dit verslag kan aangeven!
Op de waranda van het zusterhuis genoten ze van thee en een boterham, met het prachtige uitzicht op Lake Victoria.

 Ook de pasgeboren babies en hun mamma’s werden bezocht en van kleertjes, speelgoed en aandacht voorzien, evenals de kinderen van de kinderafdeling.

Jimmy zorgde samen met het hoofd van het arme visserdorpje daar in Buluba, als 2 echte heren betaamd, voor de veiligheid van de dames bij het uitdelen van de kleding.
We hebben daar vreselijke taferelen meegemaakt van duwen, trekken, ruzie en zelfs bedreiging richting vrijwilligers. Dit wilde ik niet meer, dus er was van te voren een plan de campagne bedacht.

Dit heeft gewerkt en dat deed me goed!






Weer veilig kon Jimmy hen om 4 uur thuis bij het guesthouse afzetten. Ze voelden zich gelukkig omdat het een geslaagde dag was geweest waarop ze met dankbaarheid terug konden kijken.

Ik voelde me een stuk beter en werd verrast door de terugkomst van Piet & Pita vanuit Nederland. Zo heerlijk om bij te praten met deze geweldige inspirerende mensen die ik volgend jaar al 15 jaar ieder jaar bezoek! Thee – lunch – avondeten alles deelden zij met hun kinderen en ik mocht daarbij aanschuiven.
Een grote eer, zo vlak na hun vermoeiende reis!

Vanavond kwam het laatste deel van de tandartsen veilig aan in Uganda: Wibien en Gisela: WELKOM! We kijken uit naar jullie komst!









18 oktober
Vandaag is de assistenten-groep vrij van verplichtingen en hebben ze een leuk uitstapje ingepland.

Jimmy haalde de 4 Nederlandse tandartsen om 11 uur op in Entebbe en reed hen naar het kindertehuis Noah’s Ark waar ik hen opwachtte, Na de lunch vervolgden we onze reis naar Jinja, waar we om 5 uur een breefing hadden gepland samen met de tandartsassistentes.
Sejant detail: 2 tandartsen slapen in de voormalige kamer waar dictator Idi Amin zich regelmatig verstopt heeft: een loden 10 cm dikke deur met grote sloten. Zou hij toch een beetje bang zijn geweest ....?
De tandartsen hadden een zeer verdiend dagje vrij en waren naar the Source of the Nile: 1 van de meerdere bronnen van de Nijl geweest en hadden een apenkolonie in Mabira Forrest bezocht.

Nadat we het glas geheven hadden op een goede werkweek en een ieder met elkaar gezellig aan de klets kwam werd de maaltijd besteld en konden we rond 9 uur aan tafel.

Daarna zochten de meesten hun kamer op, want om 7 uur gaan morgenochtend onze wekkers…!

13 oktober
Oh wat gaan die dames als een trein! Vandaag deden ze de secundairy vocational schhool aan van Noah’s Ark en kregen alle pubers aan het poetsen, onder het mom ‘als je uit je mond ruikt, is het niet prettig zoenen…! ‘ Daar stonden ze wel voor open!
Nadien was het uitrusten tijdens een hoosbui op ons terras en kwamen Bira en  Jimmy met een paar sterke boys om de kisten met tandheelkundige spullen de auto in te dragen. Om half 3 met 2 bussen op pad; 1 volledig gevuld met tandheelkundige materialen, tandenborstels en tandpasta’s.
De 2e gevuld met het team en persoonlijke koffers/spullen. Het waren zwaarbeladen vrachten!

Om 4 uur reden we Jinja binnen. Dit keer een ander guesthouse: ‘The source of the smile’.
Een heerlijk onderkomen voor de komende 2 ½ week.
Nadat weer alle kisten en overige babage een plekje in de kamers gevonden had, we ons opgefrist hadden en richting restaurant All Friends wandelden, was het weer thuis komen tussen al het bedienend personeel, de sfeer en het heerlijke eten.

Om half 10 op 3 boda-boda’s (ieder met 2 passagiers) terug naar ons guesthouse, waar ieder moe haar bedje opzocht.


14 oktober
Om 7.15 aan het ontbijt met een heel team vrolijke gasten die ons vanuit de bomen en soms van heel dichtbij nieuwsgierig gadesloegen: apen!

De meiden hadden zin in en keken reikhalzend uit naar het poetsinstruktiewerk in de sloppenwijk Polota.
We startten, zoals ieder jaar, in de klassen van de St. Theresa Primary school. 1068 Leerlingen die ons juichend ontvingen! Een waar feest!
Tussen de klassen van St. Theresa door bezochten we ook een paar kleuterklassen, want de kleutertjes zijn ’s-middags vrij.
De lunch gebruikten we in de kerk, waar we straks ook met de tandartsen het tandheelkundig werk verrichten. Zo konden Margit en Leanne al leuk de sfeer proeven.

Een stel straatkinderen waren erg blij met de overgebleven boterhammen met jam, die gesmeerd en doorgesneden waren met het handvat van een tandenborstel……! We blijven in stijl!

Om 4 uur was school 1 helemaal klaar, evenals een paar groepjes kleuters van overige scholen. Moe maar voldaan gunden we onszelf een heerlijke cappuccino bij het Nederlandse eethuis Flavours. We zouden geen meiden zijn als we niet heel energiek nog lekker wat leuke shops aandeden.

Gedoucht en opgefrist wandelden we om half 8 naar restaurant All Friends waar Irma en Miranda heel slim onze bestelling al hadden geplaatst en we dus direkt ons diner geserveerd kregen.








15 oktober
Het vervolg van alle poetsinstrukties aan 6 overige, vaak erg grote, scholen. Een paar meiden hadden inmiddels een hese stem van alle instrukties, maar ze gingen vrolijk door.
Diverse zeer geestige interakties waren ingebracht, waardoor de kids en leraren in lachen uitbarsten.
Ondergetekende heeft de bouw van een pit-latrine (toilet) voor de kleutertjes van de Mnt. Ararat-nursery-school afgesloten met de 3 belangrijkste dames die hierover gaan: Denise, Florence en hoofd van de school Annet. Het geld (dankzij Berry Steenbruggen) is overhandigd en met de bouw wordt morgen begonnen.

En alweer genoten we van een geroosterde boterham met omelet in ‘onze’ kerk.
Het geweldige team ging deze middag op eigen kracht door, want me myselve werd ziek en is zelfs ’s-avonds teruggebracht door Jimmy naar het kindertehuis Noah’s Ark waar de jonge, geweldige Nederlandse dokter Tamar Goossens mij heeft onderzocht op malaria. GzD geen malaria, maar wel met koorts het bed in. Daarom is dit verslag wat later dan gepland, so sorry!

Het team had een heerlijke tijd op de basisschool St. Stephen, waar een geweldige leraar heel energiek alle klassen mee af ging (zelfs een HUG-shirt aan kreeg) en de poetsinstruktie zelf aan de kinderen voor deed.
Het was daardoor een extra afknapper toen daarna de pubers van Kakira highschool zeer ongeïnteresseerd hun tandenborstel en tandpasta in ontvangst namen, geen dankjewel konden zeggen en zelfs, sommigen, hun middelvinger opstaken. Tijd voor een goed gesprek met de schoolleiding!

We lieten het eten van restaurant ‘All friends’ bezorgen op ons gezellige terras en met nog een ½ dag poetsinstructie te gaan kropen we voldaan ons bed in.

10 oktober
Wakker worden door een fikse hoosbui op het metalen dak luidt hier geen regenachtige dag in. Een uurtje later schijnt de zon volop en zingen er tientallen inheemse vogels er vrolijk op los.
Contact met de 5 vertrekkende tandarts-assistentes op Schiphol maakt duidelijk wat ieder ondergaat om met 3 zware koffers van 23 kg, een vracht aan handbagage en afscheid van het thuisfront voor 2,5 week. Een echte opoffering, waarvoor respect en dankbaarheid ons deel is!
We bidden hen een veilige reis toe!

Ik heb ondertussen dat zij op weg naar hier waren een hele vracht aan boodschappen ingeslagen. Als we niet met de kinderen van het kindertehuis Noah's Ark (vanaf morgen) al onze maaltijden willen genieten moeten we zelf voor ons ontbijt en onze lunch zorgen en dat is prima en zorgt voor rustmomentjes. 150 Kids maken op je nuchtere maag ook wel heel veel lawaai. Iedere dag 2x een warme maaltijd waarvan de lunch iedere dag maispap en bonen is, is voor onze magen ook niet aantrekkelijk.
Onderweg het 1e aapje gespot!



In mijn boek gedoken en genoten van de rust en vogel-geluiden in de prachtige inheemse tuin van het Airport Guesthouse.
Om 9 uur richting luchthaven, waar klokslag 21.45 uur de meiden aankwamen met hun 15 koffers en bergen handbagage, Wat een feest om hen te verwelkomen!
Er was een storing van de startmotor van onze auto, dus heeft Charles, de manager van het Airport Guesthouse, ander vervoer geregeld. Leve de telefoon!
De door de kok zelf gemaakte passionfruit-juice en bananenchips lieten we ons goed smaken.
Er werd heel wat bijgepraat, dus het was laat toen we ons hoofd te ruste legde!


11 oktober
Na een korte nacht smaakte de koffie helend.
Om 9 uur zaten we gezamenlijk aan het ontbijt en zagen Margit en Lianne de 1e keer Uganda bij dag.
Toen Jimmy om 10 uur de bus van Noah's Ark de poort inreed kon het inpakken van alle koffers beginnen. Een uur later waren we op weg richting het kindertehuis in Mukono.
Met een paar tussenstops onderweg kwamen we om 14.00 uur het terrein van Noah's Ark op.


Daar in ons heerlijke huis voor 8 personen (wat hier estate genoemd wordt) stonden de dozen met tandpasta en tandenborstels en de kisten met tandheelkundige materialen al hoog opgestapeld.



Na het uitpakken van alle 18 koffers en handbagage was een wandeling over het prachtige terrein van dit kinderdorp een leuk uitstapje. Bij de boerderij had 1 van de grote herders een baby-varken te pakken; we konden het arme beestje nog net redden tussen die grote gevaarlijke tanden vandaan.
Onze rondgang werd vervolgd en in het kindertehuis waren er direkt 10-tallen kindjes die 'Aunty, aunty' riepen en om aandacht en een knuffel bedelden.
De meiden waren helemaal verkocht en bleven hun moederliefde en aandacht geven.

Op de waranda van Piet en Pita Buitendijk (de big pappa en mamma van Noah’s Ark) werd er geknuffeld met Nehimja. Een baby van 2 weken oud die na de geboorte was achtergelaten door zijn moeder in het kleine ziekenhuis in 1 van de omliggende dorpen.

Hier zal hij veilig, met liefde, warmte, aandacht en goede scholing op mogen groeien.

 
’s-Avonds na de avondmaaltijd (frites, een worstje en salade) gingen de meiden serieus aan de slag: er werden tandenborstels en tandpasta’s uitgepakt en geteld, zodat ze vanaf morgen in de klassen direkt uitgedeeld kunnen worden.


 

Na een heerlijke, gezellige avond was het goed slapen op dit plekje waar rust en veiligheid de basis vormen van zovele kinderlevens.

 

12 oktober
 Om 7 uur gingen onze wekkertjes en om 8 uur wandelden we naar de kleuterschool.

Om 12 uur waren alle 455 kinderen van de kleuterschool en lagere school van een nieuwe tandenborstel, tandpasta en een poetsinstruktie voorzien. Onze nieuwkomers: Lianne en Margit waren geweldige juffen die de poetsinstruktie met overtuiging overbrachten.



De boterham met een gebakken ei smaakte om 1 uur extra lekker!

 ’s-Middags mochten we op kraamvisite bij de die ochtend bevallen moeder met haar prachtige gezonde baby-jongen. Ze was dolgelukkig met een stapeltje kleine kleertjes voor pasgeborenen (als ze geen geld hebben voor babykleren krijgt het pasgeboren babietje rustig kleding aan van een 4-jarige).
 
Tevens maakten we afspraken op de middelbare school om de pubers morgen van een stoere poetsinstruktie te voorzien.

 Door een tropische regenbui renden we terug naar ons huisje, waar er weer druk uitgesorteerd werd.

Met een heerlijke avondmaaltijd en ons voorbereidend op ons vertrek morgen sloten we deze dag af.

7 oktober 2015
Om 7 uur reed taxi Willy bij ons huis in Twello voor en om 9 uur stapelden we op Schiphol mijn koffers op; gelukkig had ze een stevig touw bij zich zodat de hele vracht op 1 trolley kon.
En toen stond ik dus op Schiphol met 4 koffers van 23 kg, 3 stuks veel te zware handbagage en nog wat losse rommeltjes.
Voor 2 van de 4 koffers had ik nog geen goedkeuring, dus heb ik mezelf en mijn vracht geparkeerd in een hoekje met uitzicht op de incheckbalie.

Om half 10 kreeg ik groen licht en ging de hele incheck voorbeeldig: op naar UGANDA !!

Met een tussenstop in Rwanda zette de captain de kist om klokslag 10 uur ('s-avonds) plaatselijke tijd aan de grond. Nadat al die bagage weer opgestapeld was stonden er 2 heerlijke Ugandese lachebekkies (Vincent en Charles) klaar om de boel van me over te nemen.
Inderdaad: het voelt als thuiskomen in mijn 2e vaderland!

Het Airport Guesthouse in Entebbe is, zoals al vele jaren, een veilige haven voor de 1e en laatste nachten. De verse passionfruitjuice stond weer klaar en alle wederwaardigheden werden weer uitgewisseld.

8 oktober
Na een echte Ugandese nacht met blaffende honden, warmte tussen het muggengaas en al vroeg de blije hanen  een heerlijk ontbijt genoten: bananenpannekoek.
Van een rustige ochtend genoten en om 2 uur op onze afspraak met Florence in het Mulago Hospital in Kampala. De behandelend chirurg kwam vertellen hoe blij hij is met onze aandacht voor de borstkanker-patiënten en direkt na zijn vertrek lootste Florence de 1e patiënte ons kamertje binnen. Meer dan 20 vrouwen verlieten het pand met een borstprothese en prothese-bh. Dank aan alle lieve vrouwen die deze afstonden in Nederland. In Uganda zijn er geen protheses verkrijgbaar.
Vrouwen lachten en huilden van geluk, vielen ons in de armen en wisten niet hoe vaak ze ons moesten bedanken. Ze kregen met deze waardevolle gift hun zelfvertrouwen weer een beetje terug.
Wat ben ik dankbaar en ontroerd dat ik een schakeltje mag zijn voor hen!



Nadien een bezoekje aan de craftmarket omdat onze kerstkraam straks weer goed gevuld moet zijn voor de verkoop van prachtige kerststalletjes, kruisjes van takjes en engeltjes van barnsteen.

Om 7 uur schoof ik aan bij Mariska, een Nederlandse vriendin die al sinds 2005 in Uganda woont. Veel bijpraten en genieten van de heerlijke maaltijd van het Airport Guesthouse onder de sterrenhemel en de maan op zijn rug.

9 oktober

Vandaag viert Uganda Independence Day. Iedereen heeft een vrije dag en vooral in de hoofdstad Kampala is veel reuring, ook demonstraties en opstootjes, dus not a place to be.
Al vroeg komt Vincent me ophalen.
Een vracht boodschappen gaat mee in de auto en om 10 uur zijn we bij het Sure Prospect Institute, de invalideschool in Kajjansi die voor kinderen en jong volwassenen de mogelijkheid biedt op hun eigen nivo onderwijs te genieten.
Stichting HUG is sinds 2015 actief sponsor voor dit instituut en doneerde inmiddels gebouwen, klaslokalen, sanitair, keuken, putten, waterreservoirs en alle inrichting. Vele kindjes ken ik inmiddels goed en het is heerlijk om hun blije snoetjes te zien als ik aan kom.

We hadden voor ieder een kind een boterham met jam, een banaan en een glas ranja: een traktatie als je bedenkt dat ze 365 dagen per jaar 2x per dag maispap en bonen te eten krijgen.

Direkteur Francis liet me nadien alle door HUG gefinancierde laatste verbeteringen zien en vervolgens werd een nieuwe aanvraag gelanceerd. We nemen het mee in de bestuursvergadering.

Om 1 uur waren we bij Vincent & Sarah thuis. Hun twee kinderen vierden hun verjaardag en daar hoorde een echte verjaardagstaart, vlaggetjes, ballonnen en kadootjes bij





Na de traditionele maaltijd Matoake (een bananengerecht met pindasaus) moest er voorgelezen worden uit 1 van de nieuwe boeken



Het was een fijne dag!