En alweer gingen onze wekkertjes om 7 uur.
Om 9 uur reed Jimmy de poort in van Kakira Guesthouse, waar we voor 25 mensen Matoake (bananengerecht) en Geanutsauce (pindasaus) besteld hadden. Na wat speurwerk waren we op dit adres uitgekomen voor het meest verse, nog warme en meest betaalbare adres voor dit gerecht.
Weer op weg, nu koerste Jimmy de bus richting Buluba, waar we om 10 uur aankwamen met 2 dampende bakken met voeding, 7 koffers met kleding (bovenop de bus vastgebonden) en een aantal grote dozen met broden, jam, boter, frisdrank, zeep voor alle leprapatiënten, plus een warme fleecedeken gedoneerd door vrijwilligster van het 1e uur: Monique.
Al zingend traden we hen (zoals gebruikelijk) in hun huis tegemoet en al joelend kwamen ze naar ons toe gekropen.
Helaas zijn er van de lepravrouwen nog maar 5 in leven.
Ze genoten van de matoake en geanutscauce en lustten als toetje nog wel een stroopwafel. Andere jaren gaven we kippenpootjes, maar ze hebben moeite met kluiven vw hun gehandicapte handen. Omdat ze 365 dagen per jaar 2x per dag posho en beans (maispap en bonen) krijgen, zijn ze zó blij met wat afwisseling; daarom ook het brood.
Helaas is geld voor meer afwisseling in de voeding geen optie, dat verdwijnt in andermans zakken.
een warme fleecedeken van onze vrijwilligster Monique
Miranda doneert de jurken van haar moeder aan de lepra-vrouwen
drinken voor een lepra-patiënte
rijk bezit brood en beleg
lepra verminkt vreselijk
Miranda, één van onze vrijwilligsters had voor iedere lepra-patiënte een prachtige jurk meegenomen van haar onlangs overleden moeder. Zo'n mooi en liefdevol, maar ook emotievol gebaar. We waren allemaal ontroerd.
Er werd ons verteld door sr. Philomena dat de dames hard toe waren aan nieuwe jurken en dat deze gift werd ervaren als een geschenk uit de hemel......, wat bijna letterlijk het geval is!
Nog weer even samen zingen en door 1 van de Ugandese verzorgsters een gebed en helaas was daar het afscheid weer.
De mannen zaten keurig aangekleed al te wachten op onze komst. Ook zij werden gehugd en van persoonlijke aandacht door onze liefdevolle vrijwilligers voorzien. Ze smulden van 2 volle borden met matoake en saus en alles ging schoon op.
De overige voeding werd direkt verstopt in hun kamertjes.
Ook hier was er gezang en een gebed en (net als bij de dames) de dank aan HUG vw het feit dat er meerdere mensen in de afgelopen 11 jaar bij hen langs waren geweest, maar nooit met de regelmaat en trouw die HUG aan de dag heeft gelegd.
Onze meegenomen boterhammen werden door het team gretig verorbert op de varanda van het zusterhuis, met het prachtige uitzicht op Lake Victoria. Ook sr. Philomena, haar collega non en Jimmy, genoten gezellig mee.
Vervolgens ging het in ganzenpas richting het algemene ziekenhuis, de koffers hobbelden mee bovenop de bus en de inhoud werd verdeeld onder de kraamvrouwen met hun net geboren baby's en de kinderen op de kinderafdeling.
Blijdschap en dankbaarheid alom!
Daarna werd de inhoud van de overige koffers verdeeld onder de bewoners van het belendende vissersdorpje. Wat ieder jaar een letterlijk gevecht is om zoveel mogelijk kleding te bemachtigen konden Ina en Thérèse dit jaar de kleding goed verdelen omdat we een bus tot onze beschikking hadden met een open dak. Staand op de bank konden ze de kleding dichtbij en veraf gooien, waardoor de meest hebberigen niet alles kregen én - niet onbelangrijk - zijzelf niet vertrapt en bezeerd werden.
net geboren in st. Francis Hospital Buluba
Trotse mamma met haar net geboren zoontje
Thérèse en Ina delen kleding uit
vissersdorp Buluba
vissersdorp Buluba
Om 3 uur, net voor een vreselijke hoosbui, waren we weer onderweg. Jimmy had moeite de bus op de glibberige zandweg met de grote kuilen veilig in het spoor te houden. Wij genoten ondertussen van de blote kindjes die door hun moeder ontdaan van hun kleertjes naar buiten waren gestuurd en onder de gratis douche blij aan het springen en dansen waren.
Weer terug in het guesthouse hadden Thérèse en Ina nog ruimschoots tijd voor een verfrissende douche (dit keer in een badkamer...!!) en sprongen ze om 5 uur in de gereedstaande auto van Vincent die hen veilig naar het Airport Guesthouse bracht, met onderweg een lekkere meegenomen pizza.
Deze kanjers hadden de moed dit hele eind te reizen om de tandartsen te verwelkomen op het vliegveld van Entebbe.
De 1e ploeg kwam om 22 uur aan en Tycho met de vlucht van 23.15 uur.
Ze hebben, onder het genot van een passionfruitjuice, nog lang nagepraat voordat ieder hun kamer opzocht.
De overige 5 vrijwilligers gingen uit. Bij het café-restaurant Flavours traden diverse bands en zangers op, waar we - onder het genot - van een maaltijd van genoten.
