2014

Vanuit het Leprahuis kregen we de noodroep dat hun tv, nadat Vincent hem al een keer gerepareerd had, nu toch echt kapot was.
Wat te doen?
Lepramensen zijn intens eenzaam, omdat hun familie en dorpsgenoten hen verbannen hebben. Ze slijten hun dagen met elkaar en wachten op de dood, die hen - naar zij hopen en verwachten - naar een beter leven leidt.
De enige afleiding die zij hebben is de tv.

Jarig zijn in Uganda is een feest. Zeker als je met een smoesje meegelokt wordt naar je tijdelijke woonplek en daar een prachtige, onverwachte, serenade krijgt van the big childrens band van Noah's Ark. Geweldig!
Na een groot aantal uren hard werken aan de controles en al enige behandelingen van 100 pubers van de middelbare school stoof onze chauffeur de poort uit en zette koers naar het Sure Prospect Institute.
470 Kids kregen daar een controle van de 5 tandartsen (3 van het Tandheelkundig team, 2 tandartsen van Noah's Ark). De kinderen die een behandeling nodig hebben moeten hiervoor naar de tandarts van Noah's Ark komen.
Onze assistentes gaven per klas ook poetsinstructies, tandenborstels en tandpasta's en een oranje AH-hamster weg.

Na het tellen, schoonmaken en weer veilig opruimen in de metalen kisten van alle tandheelkundige materialen, was het tijd voor het tandheelkundig team in Jinja om te gaan.
Een gezellige hereniging volgde op het terrein van het kindertehuis Noah's Ark, waar die morgen 340 kinderen van de kleuter- en lagere school waren gecontroleerd. Het team kreeg na aankomst op het terrein van Noah's Ark een rondleiding waarbij zij ook de nursery school bezochten. De kleuters deden net een middagdutje: ja gewoon op een matje op de grond!
Samen werd de poetsinstructie uitgevoerd, maar de kinderen hadden meer oog voor elkaar dan voor de goede bedoelingen van ons, kortom: chaos!
Er wordt hier consequent en goed gepoetst, dus we hopen dat ook deze, door HUG gedoneerde, tandenborstels goed gebruikt zullen gaan worden.

De tandheelkundige groep in de sloppenwijk had een welverdiende vrije dag.
Ziria, onze allerliefste serveerster in het 2Friends Guesthouse, had hen uitgenodigd met haar mee naar de kerk te gaan en dat voorstel was in dank geaccepteerd. Om 10 uur stond Ziria hen al op te wachten en daar ging het hele stel in de bus van Jimmy.
Het bleek een geweldige kerkdienst met veel zang en dans, zoals het in vele kerken hier in Afrika swingt.
Nadien waren ze met hun allen uitgenodigd bij Ziria in haar hele kleine huisje om bij haar te lunchen en hebben ze er, zoals deze groep dat zo goed kan, weer een feestje van gemaakt.

Thk-team in de kerklieve Ziria en haar buurvrouw hebben een volledige maaltijd voor het team gemaakt

De groep was weer om 8 uur paraat en vervolgens zetten Jimmy en Bira koers richting de St. Stephen's church voor nog een (onverwachte) dag Tandheelkunde aldaar.
Florence had al gebeld dat de kerk schoon was en er een rij wachtenden bij de voordeur zat.
Deze dag werden er toch nog 92 kiezen getrokken!
Klaar met de werkweek toog het team tevreden naar huis , waar de totaal-telling uitwees dat er 1080 kiezen waren getrokken in 6 werkdagen.

Een nieuwe dag met weer een nieuwe uitdaging: Masese Co PS. Een lagere school in de sloppen van Jinja, waar we sinds 3 jaar tandheelkunde verlenen. De volle truck met tandheelkundige materialen was weer geladen en Bira zette koers naar Masese, met de bus van Jimmy met het team in zijn kielzog.
We moeten hier veel zelf regelen. We werken in 2 klaslokalen, waar ook dit jaar de kinderen nog les kregen toen we aankwamen (ondanks goede afspraken van te voren). We nemen zelf emmer, zeep, dweilen en chloor mee en nadat alle banken naar buiten zijn gedragen worden er wat meisjes opgetrommeld om na het vegen van de grote hoeveelheid stof, de ruimtes te dweilen.

Wat een geweldige club mensen. Omdat we vandaag maar een halve dag werken en er zoveel patiëntenaanbod is in Polota, hadden ze bedacht dat we een uur eerder zouden beginnen.
Al vroeg stond er weer een gigantische rij patiënten klaar.
Snel een koffiepauze er tussendoor en om half 1 de deuren dicht. Om half 2 waren we klaar met inpakken en lieten we ons de gezamenlijke maaltijd in de tuin van het Kakira Guesthouse goed smaken. Uit de telling bleek dat we vandaag toch nog 186 extracties hadden verricht!
Om half 3 reed Jimmy de bus weer de poort in van de St. Stephen PS, nu om een totaal andere reden. Naast de nieuwe staffroom (waaraan men nog hard bezig is met de afwerking) stond er een hele rij tuinstoelen klaar, waar we op mochten plaatsnemen. De kinderen zongen voor ons de zelf gecomponeerde liedjes waarin ze uitdrukten hoe blij ze zijn met de hulp van onze vrijwilligers en Stichting Help UGanda (HUG) in het algemeen. We kregen er tranen van in onze ogen: zo liefdevol en dankbaar! Jammer dat ons bestuur en achterban in Nederland dit niet hoorden, want het is mede naar hen, die dit werk hier voor ons mogelijk maken!
Na de liedjes en de prachtig uitgevoerde dansen, begeleid op de klanken van de Ugandese drums, mocht ondergetekende de ceremonie, van het doorknippen van het lint om het gebouw te openen, verrichten.

Om half 9 waren we weer paraat op onze werkplek, die al spik en span was schoongemaakt door de leerlingen van groep 7 van de St. Stephen Primary School.
Eén van de tandartsen was niet helemaal lekker, dus we zijn gestart met 3 tandartsen. Omdat Ina en Thérèse beiden mogen verdoven was dit voor deze ochtend wederom een uitkomst. Respect!

Al vroeg gearriveerd op de werkplek en meteen aan de slag. Het was druk aan de patiënten-aanbod-zijde.
Twee kinderen met een dikke wang van de heftige ontsteking in hun mond hebben we weg moeten sturen met een antibioticakuur. Hopelijk is de ontsteking en de daarbij gepaard gaande koorts snel tot rust en kunnen we hen nog helpen voor ons vertrek.

Onze 1e dag Tandheelkunde begon met veel regen, heel veel regen.
De sterke mannen sjouwden de kisten met tandheelkundige materialen in de gereedstaande pick-up-truck en de rest verplaatste de overige dozen, etc.
In de kerk was al flink gepoetst, dus we konden direkt beginnen met het inrichten van onze tandheelkundige kliniek.
In tegenstelling tot andere jaren werd er nu een tank geplaatst waardoor de patiënten hun handen konden wassen en bij binnenkomst werd een ieder getest via een oorthermometer op koorts. Beide voorzieningen waren ter voorkoming van de verspreiding van het Marburg-virus.
Niemand had daar bezwaar tegen en ook niemand had verhoging.

Al vroeg vertrokken Jeanette en Wilma, samen met Jimmy, die hen - via Noah's Ark voor een bezoek aan Piet en Pita en hun kleine sponsorkindje Sharon - naar het Airport Guesthouse bracht.
Daar aangekomen was er even tijd om bij te praten met de leden van het Tandheelkundig Team en vervolgens vertrokken de laatsten met Jimmy's bus naar Jinja waar morgen de tandheelkundige werkweek begint.
Onderweg was er een korte stop in Lugogo voor een heerlijke lunch.

En alweer gingen onze wekkertjes om 7 uur.
Om 9 uur reed Jimmy de poort in van Kakira Guesthouse, waar we voor 25 mensen Matoake (bananengerecht) en Geanutsauce (pindasaus) besteld hadden. Na wat speurwerk waren we op dit adres uitgekomen voor het meest verse, nog warme en meest betaalbare adres voor dit gerecht.
Weer op weg, nu koerste Jimmy de bus richting Buluba, waar we om 10 uur aankwamen met 2 dampende bakken met voeding, 7 koffers met kleding (bovenop de bus vastgebonden) en een aantal grote dozen met broden, jam, boter, frisdrank, zeep voor alle leprapatiënten, plus een warme fleecedeken gedoneerd door vrijwilligster van het 1e uur: Monique.
Al zingend traden we hen (zoals gebruikelijk) in hun huis tegemoet en al joelend kwamen ze naar ons toe gekropen.
Helaas zijn er van de lepravrouwen nog maar 5 in leven.
Ze genoten van de matoake en geanutscauce en lustten als toetje nog wel een stroopwafel. Andere jaren gaven we kippenpootjes, maar ze hebben moeite met kluiven vw hun gehandicapte handen. Omdat ze 365 dagen per jaar 2x per dag posho en beans (maispap en bonen) krijgen, zijn ze zó blij met wat afwisseling; daarom ook het brood.
Helaas is geld voor meer afwisseling in de voeding geen optie, dat verdwijnt in andermans zakken.

Door ons harde werken hadden we een vrije dag verdiend.
We kochten alle benodigdheden voor wat we jaarlijks aan de leprazieken uitdelen en daarna ging er een groep naar een door Irma ontdekt schooltje in Busaala, midden in een rijk gebied aan veel groen en koffieplantages. Eerst gepakt en bezakt 5 kwartier met de matatu en daarna 20 minuten op de boda-boda-brommers, waar hun pennen, posters, schriften, frisbees, ballonnen, popjes, ballen, springtouwen etc met gejuich ontvangen werden.
De overigen gingen met onze ambassadeur Denise naar haar dochter Wilma van 7 jaar in een super-de-luxe boardingschool (1 van de 4 besten van Uganda). Het was een uur rijden naar het plaatsje Lugazi en in het Mabira Forrest kon Jimmy nog net uitwijken voor een omvallende boom, omdat ze aan het bomen kappen waren. Gelukkig reed er niemand op de tegenover liggende rijbaan....
De school was erg streng en kleine Wilma mocht bijna niets van onze meegebrachte kadootjes daar houden.

Het weer in Uganda is onbestendig. De regen komt dagelijks met enige regelmaat met bakken uit de hemel.
We vertrokken maar wat later richting de 2e sloppenwijk Masese.
De kinderen hadden pauze dus onze geweldige meiden pakten de door Thérèse meegebrachte frisbees en er werd met veel enthousiaste gespeeld met de kids in de gele uniformpjes.
Het was weer een goed gevulde school: 1023 lagere school kinderen plus de kleuterschool met 250 kids. Dat betekent zo'n 17 klassen met heel veel kinderen die we ons lied voor zongen en Thérèse met eindeloos geduld de poetsinstruktie uitlegde aan de hand van ons poetsmodel en de anderen vrijwilligers de kinderen hielpen met de uitvoering.

Al vroeg op pad door de regen, met als gevolg dat we bij de 1e school moesten wachten totdat alle kids aangekomen waren, want in veel Afrikaanse landen staat het leven stil als het regent, dus ook in Uganda.
Het was wel heerlijk om de kleintjes van de nursery van een poetsinstruktie, tandenborstel en tandpasta te voorzien. Zo'n blije toetjes, zo heerlijk blij en spontaan!
We vragen altijd of ze weten wat wij komen doen. Nou dat wisten ze echt niet, dus riep Miranda 'brushing your teeth !'. Tjakka, dat kenden ze: spontaan zetten ze een lied in over alle ochtendrituelen, waaronder wassen, aankleden, eten, tandenpoetsen, de juf groeten, etc. Zó schattig!

Vandaag stonden er 4 scholen op ons programma.
We begonnen met de over enthousiaste 1e en 2e klassers van de St. Stephen Primary School. We werden door bijna 200 kids met gejuich en stralende snoetjes ontvangen. Nadat ze voor ons, na de poetsinstruktie, gezongen hadden, togen we met onze dozen de ini-mini moslimschool in: 1 klas met 9 en 1 klas met 6 kindjes.
Verderop in de Mount Ararat Primary School (waarvoor stichting HUG een prachtig nieuw schoolgebouw gebouwd heeft) zaten zo'n 15 kinderen. Samen met wat sloppenwijkkindjes hebben we hen op de waranda poetsles gegeven.
Na de lunch wachtte ons een mega klus: 1270 pubers van Kakira Highschool werden in de tuin door Ina voorzien van de uitleg van een papieren powerpoint-presentatie over mondhygiëne en door Thérèse van een poetsinstruktie.
Er was geen tijd om met hen te poetsen vw examens. Daarom wel afspraken met de directrice gemaakt om het volgend jaar anders te doen. De studenten klassikaal van een tandenborstel en tandpasta voorzien.

Om 7 uur gingen onze wekkertjes en na het ontbijt zaten we om 8 uur in de auto voor onze 1e poetsinstruktiedag.
2 Lagere scholen van ieder 1000 kids later waren we om 5 uur klaar met 2000 poetsinstrukties.
Lieve, blije, ondeugende oogjes van honderden kinderen hadden ons gevolgd en onze poetsinstrukties opgevolgd met (voor velen) een 1e tandenborstel.
Loekie Clearance de Leeuw, onze mascotte, volgde ons op de voet en vertederde de kindjes, die ons muzungu's (blanken) toch wel een beetje eng vonden.

Alle meiden aan de banana-pancake bij het ontbijt.
Jeanette en Wilma S op weg naar hun 3 dgs safari en wij om 9.30 uur met een volgepakte bus, door Jimmy behendig langs en door de gaten in de weg gemaneuvreerd, door de stortregen op weg naar Noah's Ark. Met een volle auto van Vincent er achter aan.
Bij NA werd de vrachtbus geladen en was er tijd voor een rollegs (pannenkoek met een gebakken ei erin gerold).
Halverwege op de weg door Mabira Forrest staan de kipverkopers en de verkopers met mandjes fruit, groente en frisdrank. Daar dronken we op een soort van terras een frisdrank en konden het prachtige, kleurrijke spektakel van dichtbij gadeslaan.

Al vroeg werden de 1e (kerst)inkopen gedaan voor onze kerstmarkt in Nederland, straks in december.
Nadien werd het KAYDA-kindertehuis in de sloppenwijk Katwe in Kampala bezocht en schrokken we van de makabere aanblik. Sommige jongens waren stoned en het huis had geen progressie meer doorstaan na 2007.
We hebben dit met de uncles (verzorgers worden hier zo genoemd) besproken.

KAYDA

Na de lunch bij de (Nederlandse) firma 'Brood' midden in het centrum liet Vincent ons zijn net opgestarte bedrijf zien.
Wat was ik trots op dit voormalige sloppenwijkkind, die alleen een pen - zonder vulling - bezat toen ik hem in 2001 opzocht in het lemen hutje waar hij met zijn oma woonde.

Om 11 uur reden we de poort in van Mulago Hospital in Kampala, een universiteitskliniek gericht op kanker.
Op de afdeling Borstkanker had onze Ugandese vriendin Florence (ook ex borstkankerpatiënt) vele lotgenoten opgetrommeld om vandaag te komen.
Bijna 20 vrouwen gingen blij en met meer zelfverzekerdheid naar buiten met een speciale bh met prothese. Deze protheses zijn in Uganda niet verkrijgbaar en dat resulteert in een scheve aanblik, want lompen in een bh (áls ze die al hebben) zijn niet zwaar genoeg en dat doet hun zelfvertrouwen niet goed.

De 1e bananenpannekoek was weer heerlijk. Rond 10 uur via de supermarket naar het Sure Prospect Institute, de invalideschool en daar brood, met boter en jam gesmeerd. Met ieder een glas ranja erbij hebben de kinderen heerlijk gesmuld, nadat we een prachtige aubada van hen kregen op deze nationale feestdag (Independence day).

Met Francis, Vincent en wij 3en een korte vergadering belegd en de uitgaven voor dit jaar besproken. Francis wil een waterreservoir voor het sanitair van de meisjes en naast de nieuwe keuken een eetzaal.

Met Jeanette en Wilma S en 9 zware koffers en handbagage onderweg naar mijn/ons/hun Uganda. Naar al die mensen die we mogen helpen hun bestaan iets draaglijker te maken.

We hadden een goede vlucht en werden op Entebbe airport direct van desinfecterende handzalf voorzien en moesten onze medische status overleggen, terwijl we een koortsmeter op ons hoofd gericht kregen door nurses met latex handschoenen en mondkapjes. Allemaal ter voorkoming van ebola.