HUG in het nieuws

Op 12 februari 2020 stond het team dat in februari naar Uganda gaat in het Voorster Nieuws.
https://www.voorsternieuws.nl/images/uploads/downloadkrant/VNweek072020.pdf

Onderstaande column schreef Berthelle Passchier in het Nederlandse Tandartsentijdschrift.

Een klein groot wonder

In de kleine kliniek bij het weeshuis in Uganda ligt Joyce tegen haar moeder aan. Ze is zeven jaar, maar ziet eruit als drie. Joyce is ernstig meervoudig beperkt door herseninfarcten en nu eet en drinkt ze niet meer. Ze is heel erg ver-zwakt, met sondevoeding sterkt ze weer aan. Wij brengen met een klein team het halfjaarlijkse bezoek aan Noah's ark om alle kinderen te behandelen, als dokter Tina me vraagt naar Joyce haar mond te kijken. Alle melkelementen zijn tot op en onder het tandvlees verdwenen door cariës, er zijn net wat blijvende tanden en kiezen doorgebroken. Niet zo vreemd dat ze voedsel weigert! De enige mogelijkheid om haar mond gezond te krijgen is  alle melkelementen te verwijderen. We beginnen voorzichtig met de voortandjes. Hoe zal het gaan, geneest het wel? Met geduld en vereende krachten slaagt de behandeling. De dag erna zien de wondjes er prachtig uit, dus besluiten we de rechterkant aan te pakken. Tijd is kostbaar, we zijn hier maar even en dit duldt geen uitstel. Moeder kijkt geduldig toe, pakt haar dochter weer op, koestert en verzorgt haar liefdevol. Het lijkt goed te gaan, tot we de volgende ochtend gaan kijken en schrikken van heel veel bebloede doeken. Moeder veegt geduldig steeds haar mondje af. En weer ligt Joyce in de te grote tandartsstoel, het bloed gutst er inmiddels uit. De afzuiger werkt niet, we deppen rnet gazen en proberen iets te zien. Joyce kermt nog zachtjes, wij voelen ons machteloos. Verdoven in het bloedbad in dit minimondje is spannend. Spongostan spoelt met dezelfde vaart uit de wonden. We keren Joyce op haar buik om het bloed te laten weglopen uit haar keel en gaan verder. Uiteindelijk krijgen we er vier hechtingen in en nog een spongostan. Nu druk erop met gazen. Elke vijftien minuten vervangen we deze en iedere keer is haar mond vol bloed. Naar een ziekenhuis brengen is geen optie, te ver weg en geen goede zorg. Na drie uur is het bloeden gestopt. Huilend vallen Maria, een geweldige assistent die hier bijna ieder jaar komt, en ik elkaar in de armen. Zoiets hebben we nog nooit mee gemaakt. Twee dagen later komt Tina ons vertellen, dat Joyce is gaan eten en drinken! Het voelt als een wonder. De sonde mag eruit, Joyce en haar moeder kunnen naar huis. Rustig pakt ze haar kind op, wikkelt haar in een doek en neemt met een glimlach afscheid. Zij neemt het leven zoals het komt, vol vertrouwen.
Ook helpen In Uganda? www.stichtinghug