Bestuur

Sinds 1992 ben ik werkzaam als mondhygiënist en mijn eerste werkjaren heb ik in Zwitserland en Italië doorgebracht. Hierdoor werd mijn reislust gewekt en heb ik vele omzwervingen over de wereld gemaakt.

In 2006 heb ik voor het eerst in een derdewereldland een tandheelkundig project ondersteund en sindsdien heb ik in Kenia, Uganda en  Nicaragua gewerkt. In 2012 maakte ik kennis met stichting Help UGanda (HUG) en haar werkzaamheden in Uganda. De passie en de betrokkenheid van alle mensen die hierbij betrokken zijn, zowel hier in Nederland als ook in Uganda, zijn hartverwarmend.

Sinds 2016 ben ik als teamleider aangesteld voor het tandheelkundig project in de sloppenwijk Polota. In oktober van dat jaar mocht ik de honneurs van de stichting in Uganda waarnemen toen we daar aan het werk waren. Hierdoor ben ik nog meer betrokken geraakt bij alles wat er binnen stichting HUG gebeurt en vandaar dat ik nu ook als bestuurslid zitting mag nemen in de stichting. Mijn belangrijkste taak zal de sturing en begeleiding zijn van het tandheelkundig gebeuren in het sloppenwijkproject in Polota.

Ik hoop de komende jaren met veel plezier en enthousiasme deze taak te kunnen uitvoeren en middels onze website en de verslagen die we maken u op de hoogte te houden van onze activiteiten en vorderingen.
.

Mijn naam is Henny Scholten-Duenk en ik heb in de beginjaren van HUG ook in het bestuur gezeten. Als vriendin van Wilma weet ik hoe zeer zij zich het leed, van de minder bedeelden in deze wereld, aantrekt. Zij leidt de stichting HUG met veel passie en toewijding en is een inspirerende vrouw die niet haar ogen sluit of wegloopt voor de moeilijkheden van anderen.
Jarenlang heb ik als leerkracht gewerkt. Als remedial teacher en intern begeleider probeerde ik de kinderen die buiten de boot leken te vallen, de juiste hulp te bieden. Voor mij heeft echter ieder kind op deze wereld recht op hulp en liefdevolle verzorging zodat het zich veilig kan ontwikkelen. Als volwassen personen zijn wij daar met elkaar verantwoordelijk voor. Als wij niet het goede voorbeeld willen geven en onze kinderen geen kansen willen bieden hoe kunnen zij zich dan tot verantwoordelijke wereldburgers ontwikkelen?
Ieder kind heeft een moeder nodig en nagenoeg iedere moeder wil ook niets liever dan haar kind liefdevol verzorgen. In onze democratische wereld vinden wij dat heel normaal maar in grote delen van de wereld hebben veel vrouwen helaas weinig tot geen rechten en mogelijkheden. Zowel deze vrouwen als ook hun kinderen moeten zelf maar zien te overleven. Zij verdienen het om wat hulp te krijgen, ook al is het maar een druppeltje. Echter vele druppels vormen een regenbui en die kan zorgen voor en vruchtbare voedingsbodem waarop zoete vruchten willen groeien.
Ik wil graag één van die druppels zijn bij HUG. U ook?

 

Mijn naam is Fred Kuiken. Al jaren bevriend met Thérèse en van haar hoor ik de goede, mooie en vooral aangrijpende verhalen uit Uganda. Ik zie met hoeveel liefde en bevlogenheid de vrijwilligers daar samenwerken aan de mooie projecten die de stichting ondersteunt.
Ik ben al jarenlang actief in de automatisering (als ontwikkelaar en later ook als consultant) en vanuit die functie nauw betrokken bij diverse boekhoudkundige en financiële vraagstukken.
Toen ik hoorde dat de stichting op zoek moest naar een nieuwe penningmeester heb ik geen seconde getwijfeld en na unanieme goedkeuring van het bestuur ben ik per 1 december actief in deze functie.
Vanuit mijn kennisgebied hoop ik een stukje te kunnen bijdragen aan het prachtige werk wat verricht wordt door de stichting en zijn vrijwilligers zodat we met z’n allen, dus ook u als donateur, het leven van de mensen daar een beetje beter kunnen maken

In de periode dat ik van 1976 t/m 1979 stewardess was bij de KLM ben ik regelmatig in een aantal Afrikaanse landen geweest. Steeds weer greep de erbarmelijke armoede mij aan.

Nadat ik in 1984 mijn opleiding Personeelsbeleid/Arbeidsmarktpolitiek had afgerond heb ik binnen het personeelswerk diverse functies bekleed. Door het werk van mijn echtgenoot zijn we van Nijmegen verhuisd naar de omgeving van Deventer. In deze stad ben ik 6 jaar werkzaam geweest als personeelsconsulent.
Ik ben op een zeker moment gestopt met werken en vond dé zinvolle tijdsbesteding. Men zocht gastgezinnen voor een Ugandese dansgroep. Ik ben toen 'besmet' met het Uganda-virus. Eén van de jongens die bij ons in huis was heet Vincent en hem hebben we, op privébasis, vanaf dat moment financieel geadopteerd.

In 2001 ben ik hem in de sloppenwijk Katwe in Kampala op gaan zoeken. In de buitenwijk Namugongo kwamen we per toeval Piet en Pita Buitendijk tegen, die een kindertehuis ('Noah's Ark') runnen in Mukono. Deze reis heb ik in 2003 herhaald, opnieuw met de meegegeven gelden en goederen is een aantal Ugandese projecten bezocht. Thuisgekomen wilde ik op deze gedachte voortborduren en heb met Annemiek Maatman en Henny Scholten-Duenk de Stichting HUG opgericht.

Ik hoop, vanuit de grond van mijn hart, dat we mede door uw hulp in staat zijn de vijf projecten ieder in zijn eigen noden te blijven steunen.